Trotser dan trots (en toch ook wel heel verdrietig)

Al maanden vroeg onze oudste er om, krijgen we nog een baby, word ik nog een keer grote broer.

En hoewel dat in ons geval zeker niet vanzelfsprekend is, konden we hem na al die maanden het goede nieuws brengen. We hadden een krachtig kloppend hartje gezien en het kindje bewoog zelfs al. Oh, wat was hij blij en trots. De dag erna mochten de kinderen het aan opa en oma vertellen, die super verbaasd waren. Een derde kindje hadden ze nooit verwacht. De rest van de mensen zouden we het na de termijnecho vertellen. Bijna dagelijks vroeg ons mannetje wanneer het nou zo ver was dat hij het aan anderen mocht vertellen. 

Daar was hij dan, de dag van de termijnecho. Eerst even naar het werk en snel door naar het echo-centrum. Daar gingen we dan, de echokop op mijn buik, maar wat we daar zagen, is nog altijd het naarste beeld. Geen kloppend hartje, geen bewegend kindje. Ons kindje leeft niet meer. De echoscopiste zegt het ook, ik zie geen kloppend hartje. Ze vraagt nog of we een foto van de echo willen, hoewel ik het beeld nooit meer zal vergeten, willen we toch wel vraag de echofoto mee. Zij zal de verloskundige bellen en die neemt contact met ons op. 

We laten het mijn ouders weten, die op dat moment op onze dochter passen. Dan eerst even samen ergens koffie drinken, een begin van het verwerken. Oh, en wat breekt mijn hart als ik bedenk dat we dit onze kinderen moeten gaan vertellen. Thuis huilen we, samen met mijn ouders. Het is denk ik de derde keer in mijn leven dat ik mijn vader zie huilen. Wat een verdriet bij ons allemaal. En tegelijk voelen we ook, dit is ook onderdeel van het leven. Die middag spreek ik de verloskundige, ze vraagt wat we willen, dat is voor ons duidelijk, in principe geven we mijn lijf de tijd om dit kindje geboren te laten worden. De verloskundige vertelt over de watermethode, waarbij je het kindje in water  'opbaart'. Ze geeft mij tips hoe ik eventueel het kindje kan opvangen en wijst me op de website www.watermethode.nl

Die middag volgt het moment dat we het aan onze oudste moeten vertellen. Hoe naar en verdrietig hij het ook vindt, hierin zien we ook weer de veerkracht van een kind. Het nieuws moet landen, bij hem, maar zeker ook bij ons. Hoewel nog zo klein, dit kindje hoorde al zo bij ons gezin.

In de dagen daarna merk ik dat ik extra geniet van ons gezin, wat ben ik blij en trots op wat we hebben. Op zaterdagmiddag merk ik dat het niet lang zal duren voor het kindje geboren gaat worden.. We gaan die avond met zn tweeen uit eten, wat fijn, even tijd om hier samen over te praten. Ik merk wel een bepaalde onrust, stel dat het kindje geboren wordt als ik niet thuis ben, of als ik alleen ben. Ik ben ook bang dat ik in paniek zal raken. 

Zondagmiddag gaan we met zn allen naar de dierentuin. Op een gegeven moment geef ik aan naar huis te willen, omdat ik toenemende krampen krijg. Hier komt mijn angst weer naar boven, ik wil thuis zijn. Eenmaal thuis ga ik op de bank met een kruik, de kinderen weten ook dat het kindje waarschijnlijk snel geboren gaat worden. Als ik bij de tafel sta, voel ik een soort plop, die ik herken van het breken van de vliezen bij de oudste. Ik ga naar de badkamer en hier wordt het kindje geboren (tip van de verloskundige was om een zeef in het toilet te hangen, en hiermee kon ik het kindje inderdaad heel mooi opvangen). Ik haal een mooi glas en leg het kindje in een glas met koud water. Met het kindje ga ik naar beneden en vertel dat het kindje is geboren en of mijn vrouw en kinderen het willen zien. De jongste wil het niet, de oudste heel graag. Hij bekijkt het kindje uitgebreid, het heeft al vingertjes mama, wat mooi.  Wanneer zij even weg lopen wil ook de jongste wel heel graag kijken. 'wat een mooi gezichtje heeft de baby, mama' zegt zij. Wat een wonder om dit zo met onze kinderen te mogen beleven. Ik stroom over van trots en verwondering, nog zo klein, maar al zo echt een kindje. Onze kinderen zijn (weer)  grote broer en zus geworden!

Helaas krijg ik een fluxus, maar ook dit, wat een trots op/voor mijn gezin. De oudste die de deur openzette voor de ambulance en oma graag wilde helpen het bloed op te ruimen, de jongste die naast mij ging zitten, haar knuffel aan mij gaf en zei "mama, rustig maar, ik blijf bij je'. Toen mijn ouders kwamen om onze kinderen op te vangen, lieten ze meteen het kindje trots zien. Kijk opa en oma, het kindje is geboren.

Na een nachtje in het ziekenhuis, mag ik gelukkig weer naar huis. Die middag komt een fotograaf die we hebben gevraagd of ze foto's wilde maken van ons gezin. De kinderen kleuren het doosje waarin we de baby zullen begraven. Ook nu wil de oudste zo graag de baby aan de fotograaf laten zien. 

Die dinsdag besluiten we het kindje te begraven. We kopen een mooie pot, doen watjes in het kistje. De jongste noemt het vanaf dat moment ook het bedje voor de baby. Met zn vieren leggen we het kindje in zijn bedje. We sluiten het kistje en leggen het in de pot die we hiervoor hebben gekocht. De kinderen begraven het kindje met zn tweeën, wij kijken trots toe, wat hebben we toch geweldige kinderen die hier zo mooi mee om gaan. Zodra ik het kan, gaan we een levensboompje voor dit kindje kopen. Onze jongste verteld bij de gastouder over de baby die is geboren, in de koelkast staat, waar we een bedje voor hebben gemaakt en die we gaan begraven en dan een boom krijgt. De oudste verwerkt het meer in zichzelf, knuffelt zich suf en wil vooral veel weten over zwangerschap en geboorte. We hebben besloten dit kindje te laten registreren, om de rol die het in onze levens heeft, ook een tastbare plek te geven. Onze kinderen zijn grote broer en zus geworden van een kindje, zo klein nog, maar zo van ons. Wij zijn weer moeders geworden en nog trotser op onze kinderen dan we al waren. 

Hoewel we natuurlijk hadden gehoopt op een kindje dat 9 maanden in mijn buik mocht groeien en dan levend ter wereld zou komen, voelen we zo'n diepe liefde voor elkaar en voor dit kindje en wat het ons heeft gebracht. En voor ons ook zeker een vrije geboorte, waarin we het proces vorm hebben kunnen geven zoals dat voor ons goed voelde. 

Onze jongste komt vaak knuffelen en zegt dan 'maar mama, er komt weer een kindje in jouw buik en die gaat dan groot groeien en dan kan ik met het kindje knuffelen'.  Oh, wat hoop ik dat ze gelijk heeft!