Tranen van paniek naar tranen van blijdschap

Ik ben nog steeds zwanger. Niet nu, (die buik is van mezelf), maar in mijn blog.

Met mijn vriendin ben ik heel stad en dorp afgereisd (oké 2 dorpen maar toch nog steeds) voor een Clear Blue zwangerschapstest met weken indicator. Dan kon ik die aan Remke laten zien bij thuiskomst.

Hier in het dorp niet te vinden en vond het nou ook weer zo wat om een oproepje op Facebook te plaatsen! 😉

Dus hop, naar het volgende dorp. In de auto me ook nog zorgen gemaakt over de drempels, of dat wel goed is voor m'n ongeboren kind(Ja echt. Nee maar echt. Hoe dan..). Bij de drogist niet te vinden dus m'n vriendin opdracht gegeven om te vragen want hey, ik ben pas 29 dus ik durf dat niet.. Het was net alsof ik op m'n 16de een pakje condooms moest kopen. Helaas ook daar niet te vinden, dus de plaatselijke super ingedoken.

En wie komen we daar tegen...

Mn schoonzusje!

Jawel, de wereld is klein. Zelfs 3 km verderop kom je nog bekenden tegen. Het is me wat. Terwijl ik me tussen de groenteschappen liet zakken vroeg wederom m'n vriendin of ze ook een zwangerschapstest hadden met een wekenindicator.

Ook hier geen succes en omdat ik thuis wilde zijn als Remke thuis kwam, werden de pogingen gestaakt. Ik had nog een speentje op de kop getikt want ja, die was opeens mega schattig en ik kon hem écht niet laten liggen. Note, m'n zoontje blijkt een echte speenweigeraar. Maar goed, dat wist ik toen nog niet!

Voorzichtig over de drempels reden we weer naar huis. Daar wachtte ik Remke op, met 2 biertjes. Een gewone voor hem, en een 0.0% voor mij. Want hoe maak je een man blij? Bier! Om zijn biertje had ik het speentje geknoopt.

Kapot zenuwachtig zag ik hoe zijn werkbusje de parkeerplaats op reed.. Waar hij eerst nog uitgebreid zijn telefoon ging checken. Na een x aantal minuten sloeg mijn enthousiasme om naar... Tja. Een combinatie van ongeduld, een vleugje chagerijnigheid en gewoon ronduit geïrriteerd. Hallo, ik wil belangrijk nieuws vertellen! 😜

Toen hij eindelijk de auto uitkwam, liep hij regelrecht naar.. Ons huis. En daarmee bedoel ik niet de units waar we nu in wonen. Ik geloof dat ik even een gil gegeven heb van pure frustratie, terwijl de arme ziel van niks wist.

Eindelijk kwam hij thuis!

En zoals altijd kreeg ik eerst een kus, en al m'n frustratie was weer verdwenen. Terwijl ik nog een knuffel kreeg, wees ik hem erop dat zijn allerleukste vriendin een biertje had gepakt. Hij keek, zag het speentje, en zei vrij droog; 'Ha-ha. Je bent zwanger'.

Toen ik stil bleef en met grote ogen en een big smile hem aankeek, voelde ik zijn vingers in m'n arm priemen. Al steviger werd ik beetgepakt en zijn gezicht ging van 'ha-wat-flauw' naar 'wtf-wtf-WTF'.

Terwijl ik me bedacht dat ik nu vast zijn vingers in m'n armen had staan, hoorde ik Remke vragen, én zeggen; Echt? Neeeeeee. Echt waar? NIET. ECHT?!?!'

En al jankend, van blijdschap maar stiekem ook van de pijn van z'n stevige houdgreep kon ik alleen maar bevestigend antwoordden.

Ik draag jouw kindje in m'n buik!

Wat er nu volgde? Dat lees je de volgende keer!