Tranen van angst, maar zeker ook tranen van kracht en power🍀

Even terug naar 13 februari, afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Steeds vaker krijg ik de vraag hoe ik me voel, het is moeilijk te omschrijven in woorden hoe ik me nu echt voel.

Vanaf het moment toen de dokter zei: je hebt schildklierkanker dacht ik maar één ding en dat was: ik ga dood. Maar die gedachte verdween al heel snel in; ik ben ziek, voel me zeker niet ziek en ik word gewoon weer beter! Afgelopen maanden is er ZO veel gebeurd, dat je eigenlijk niet stil kunt staan bij wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd en hoe je je voelt of wat je denkt. Ik heb een baby in mijn buik, inmiddels ruim 34 weken en mijn buik wordt maar groter en groter. 

Er is inmiddels een plan voor het eerder halen van de baby, dat geeft me wat rust. 6 tot 8 weken na de bevalling volgt de radio actieve jodium behandeling. Ook zijn we terug geweest bij het radboud en is de baby helemaal gecontroleerd; alles was goed en gezond 💙

Dan het herstel van de operatie, het lidteken is mooi en rustig. Heeft natuurlijk tijd nodig maar het ziet er prima uit. Gevoel in mijn hals komt beetje bij beetje terug. Daar maak ik me soms wel druk om, komt dat gevoel wel terug.

Sommige momenten voel ik me zo onzeker over wat er nog komen gaat en begin ik te beseffen wat er afgelopen tijd is gebeurd. Huilen is dan heerlijk, de tranen rollen dan over mijn wangen. Tranen van angst, maar zeker ook tranen met kracht en power die ons hier doorheen gaan helpen!! Op naar de bevalling, en daarna de radio actieve jodium behandeling. WE GOT THIS 💖