Toen het bijna misging...

Ik weet het: deze gebeurtenis dateert al van 5 jaar geleden maar sinds ik opnieuw zwanger ben, moet ik er steeds aan terug denken. Daarom dacht ik dat het goed was om het eens van me af te schrijven.

Ongeveer 5 jaar geleden had ik voor de eerste keer een positieve zwangerschapstest in mijn handen. We konden ons geluk niet op, we waren zo blij.

Een paar weken erna kwam ik 's nachts wakker omdat ik iets warms tussen mijn benen voelde. Ik dacht: wat is dit? Heb ik zo gedroomd dat ik in mijn bed geplast had? Maar nee, toen ik het licht aandeed was het bloed. Ik rende meteen naar het toilet, terwijl het bloed langs mijn benen liep. Meteen wist ik dat dit foute boel was... Ik riep mijn man en we reden zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde spoeddienst. Het was toen ongeveer 3u ‘s nachts. Op spoed aangekomen hoorde ik dat de verpleegsters meteen een oordeel hadden zonder iets te doen: "dit is een miskraam". Ze prikten mijn bloed om mijn HCG waarde te bepalen en namen me mee naar de dienst materniteit. Daar moesten we zeer lang wachten op mijn uitslag. Ik werk zelf in een labo en weet dat deze test geen uren duurt om te bepalen, dus had ik zelf de verpleging gebeld om naar de resultaten te vragen. Bij de huisarts had ik voordien al mijn HCG waarde laten bepalen en dit resultaat had ik in mijn mailbox zitten. Toen ik dit resultaat aan de verpleging zei, zei ze meteen: u waarde is gedaald, het is zeker een miskraam. Onze wereld stortte in! De verpleegster had de gynaecoloog van wacht gebeld en die wou niet komen omdat het toch zeker een miskraam was. Ik had drie opties: wachten in het ziekenhuis tot de gynaecoloog kwam overdag, naar huis gaan en overdag terug gaan of naar huis gaan en een afspraak bij eigen gynaecoloog maken. We gingen verslagen terug naar huis en stipt om 8u belde ik mijn eigen gynaecologe. Ik mocht om 14u langsgaan voor een spoedecho. Dit waren echt de langste uren ooit!

Het eerste wat we deden bij de gynaecoloog, nog voor ons verhaal verteld te hebben, was een echo maken en wat zegt ze: "Maar ik zie een hartje kloppen!". Ik kon mijn oren niet geloven! Ze heeft het een paar keer moeten herhalen en tonen. Ik was zo blij, maar ook zo boos. Hoe kan het vruchtje nog leven als mijn HCG waarden gedaald zijn? De gyneacologe verstond dit ook niet en belde nog eens naar het ziekenhuis om mijn resultaten op te vragen. Mijn waarde was niet gedaald, maar gestegen. Er werd een fout resultaat doorgegeven. Ik weet het: menselijke fouten gebeuren, maar als het met jezelf gebeurt, is het nog moeilijker te begrijpen.

De gynaecologe zag wel twee grote bloedklonters in mijn baarmoeder zitten. Hoogstwaarschijnlijk was er die nacht één losgekomen en daardoor had ik die grote bloeding. We hadden zeer veel geluk dat de bloedklonter het kleine vruchtje niet meegenomen had. Er was wel een grote kans dat een andere bloedklonter los ging komen en als die dan het vruchtje mee zou nemen, zouden we minder geluk hebben. Tot ik drie maand ver was, was het een spannende tijd, hopend op geen andere bloeding. Elke keer met een bang hartje naar de gynaecologe en hopen dat alles in orde was. Vanaf drie maand was het vruchtje groot en sterk genoeg.

Gelukkig is alles goed gekomen en mogen we al bijna 4,5 jaar genieten van onze prachtige jongen!