Toch ziek... zwangerschapsvergiftiging

Oke ik ga het dan toch doen, mijn verhaal schrijven. Nergens heb ik dit nog gedaan, en nee het is geen trauma. Maar ik wil het toch van mij afschrijven. 

Ik ben Sanne en trotse mama van Milo, die inmiddels bijna 7 maanden oud is. 

januari 2019 kwamen wij erachter dat ik in verwachting was, en jeetje wat was ik intens gelukkig. Maar ook heel bang... En nu.. niemand in mijn omgeving die zwanger was of recent was bevallen. Dit moesten wij met zn 2e gaan ontdekken, en wat was dat een leuke reis! Van het uitzoeken van de babyuitzet tot het uitzoeken hoe een bevalling nu echt gaat...

Ik heb mij weken lang goed gevoeld, naast de maagzuur klachten viel de rest nog mee.. Tot ik met ongeveer 20 weken onwijs veel vocht vast gingen houden. Aan het begin leek het onschuldig, het was toen ook inmiddels aardig warm hier in Nederland. Van de verloskundige kreeg ik dus ook te horen: 'Dit komt door het weer Sanne, benen omhoog en rust houden' Dit zei ze tegen een kapster.. haha.

Het vocht werd erger en erger, mijn benen, mijn handen, mijn gezicht, maar vooral mijn voeten stonden op springen! Maar omdat wij hoorde van de verloskundige dat dit er echt bij hoorde... gingen we telkens weer gerust naar huis. 

Tot ik met 34 weken met verlof ging, ik kon niet meer. Had eigenlijk al veel eerder minder moeten gaan werken of eerder moeten stoppen. Maar ik ben nu eenmaal geen piepert dus werkte gewoon keurig 32 uur per week door (staand). 

In de eerste week van mijn verlof ben ik als een gek alles gaan schoonmaken, wassen en de koffer gaan inpakken (alsof ik het aan voelde komen?)

In de 2e week van mijn verlof kon ik niks meer, ja 20 uur per dag slapen! Ik overdrijf niet, ik zette sochtends mijn wekker om samen met Dennis te ontbijten. Ik ging terug naar bed, zette mijn wekker viel weer in slaap. Ging lunchen, zette mijn wekker en ging weer slapen. Rond 17:00 uur werd ik wakker ging koken en na het eten ging ik weer slapen. Dit hoort erbij bleven wij horen van de verloskundige... Ik kreeg ook steeds meer pijn, kon niet normaal meer in een auto zitten. Iedere heuvel of kleine kiezelsteen op de weg leek wel een messteek in mn buik. 

38 Weken aangetikt, ik kon niet meer. Het was inmiddels 30+ graden in Nederland en ik kon alleen maar slapen, in bed of op een luchtbed in het zwembad. We gingen 'savonds naar de film en opeens dacht ik weeen te voelen. Dit kan niet, zullen wel voorweeen zijn. Ik heb de film uitgezeten en op weg naar huis begonnen we ze toch te timen. Twijfel geval, iedere 7 minuten voelde ik het toch echt. Thuis hebben we de verloskundige gebeld, ja dit zou het toch kunnen zijn Sanne. Als het vannacht door zet bel je me, zo niet pak je slaap en kom ik morgen ochtend even langs. Nou er bleek dus niks aan het handje gewoon heerlijk geslapen die nacht, 'sochtends stond de verloskundige voor de deur. Nee de bevalling was niet begonnen maar ze keek me onrustig aan. Ik wil vanmiddag even terug komen Sanne, je bloeddruk wordt nu toch wat hoger. En deze nieuwe verloskundige vond toch ook dat dit vocht niet normaal was. Zo gezegd zo gedaan, smiddags stond ze weer op de stoep. JUP bloeddruk was weer omhoog gegaan. Ik moest direct naar het ziekenhuis, heb toen Dennis gebeld die is uit zijn werk gekomen en we zijn samen vertrokken naar Antonius Leidsche rijn.

Om een hoop details weg te laten... Ik bleek dus toch 'ziek' te zijn... Wat we eigenlijk ergens wel wisten. Maar toch niet durfde uit te spreken. Ik had een zwangerschapsvergiftiging, BOEM die kwam binnen. Maandag hoorde we dit, please ga hem halen smeekte ik! Ik kan niet meer, ik kan zo niet genieten van mn verlof. Laat hem maar komen zei ik. 

Maandags hoorde we dit en vrijdags zou ik worden ingeleid, ik ben toen weer naar huis gestuurd en moest met was medicijnen mijn bloeddruk laag houden tot de bevalling. 

Nu is alles helemaal goed gekomen! Zowel ik als Milo zijn gezond. Maar ik heb wel van deze zwangerschap geleerd dat je gevoel altijd klopt. 

We wisten echt wel dat dit niet goed was, maar lieten ons telkens maar een goed gevoel aanpraten.. luister naar jezelf, en trek keihard aan de bel als je weet dat er iets niet klopt. niet alles gaat volgens de boekjes.