Toch weer een keizersnede

Al vanaf week 20 is er wat onrust, omdat mijn baby aan de grote kant lijkt en er gezien werd dat de placenta erg laag lag. Ik hoorde veel ervaringsverhalen van moeders waarbij het gewicht van de kleine wel meeviel en de placenta omhoog was gegroeid, dus had het een beetje los gelaten. Wel kreeg ik extra groei echo's en zou de placenta met week 32 opnieuw gecheckt worden. Omdat mijn Jason (sept '19) met een spoedkeizersnede is geboren, zou ik sowieso de laatste weken onder controle zijn bij de gynaecoloog en daarmee ook een besluit maken voor de bevalling.

Met 28 weken leek de baby nog steeds groot en met 32 weken ook. De bloedsuikertest was keurig, dus daar kon het niet aan liggen, blijkbaar is mijn tweede gewoon een stuk groter dan de eerste. Ik maak me er niet zo druk om en was die placenta eigenlijk al een beetje vergeten. Met 32 weken vond de verloskundige de placenta lastig te zien, dus tijdens het gesprek met de gynaecoloog lag de keuze nog bij mij. Inleiden of keizersnede in week 39 of een natuurlijke vaginale bevalling?

Omdat het met de bevalling van Jason zo'n drama was met langdurig gebroken vliezen, inleiden waar mijn lijf helemaal niet op reageerde, 16u weeën en uiteindelijk een spoedkeizersnede, zag ik een inleiding echt niet zitten. Ik hoopte op een vaginale bevalling, maar het idee van een geplande keizersnede gaf ook rust. Het besluit werd een geplande keizersnede en als het eerder zou beginnen, een vaginale bevalling.

Totdat ik met week 34 nog een extra groei echo en placenta check kreeg in het ziekenhuis, gewoon voor de zekerheid omdat de verloskundige het niet goed kon zien. Ook de echo dame in het ziekenhuis had er wat moeite mee, maar na uitwendig + inwendig, nog eens uitwendig en inwendig kijken, was het beeld vrij duidelijk. "Je hebt een placenta praevia totalis". Ofwel, mijn placenta ligt echt volledig voor de uitgang. Een vaginale bevalling is dus niet eens mogelijk en het wordt definitief een geplande keizersnede.

Ik moest even aan het idee wennen, ook al wist ik dat de kans op een keizersnede groot zou zijn. Ergens had ik echt nog gehoopt op een natuurlijke bevalling, maar helaas heeft de natuur voor mij beslist. Gelukkig heb ik tot nu toe nog helemaal geen bloedingen gehad, wat wel vaak voorkomt bij een placenta praevia. Voor nu probeer ik maar te genieten van de laatste weken zwangerschap en weet ik nu in ieder geval wat mij te wachten staat.