Toch nog een 2e leg

Op mijn 29e beviel ik van mijn zoon. We wilden graag nog en 2e kindje maar helaas liep ons huwelijk stuk. Na een paar korte relaties leerde ik op mijn 35e mijn huidige vriend kennen. Op onze 1e date vroeg ik hem meteen hoe het met zijn kinderwens zat, want ik had die nog steeds en de jaren begonnen toch al een beetje te tellen. Hij had ook een kinderwens en zo begonnen we aan onze relatie. Na een jaar kochten we een huis en ik was klaar voor een kindje van ons samen.

Alleen hij niet. Ik heb gepraat, gesmeekt, gehuild, gezwegen, maar hij was er absoluut nog niet klaar voor. Ik heb hem, door mijn leeftijd wel een ultimatum moeten stellen. Ik zei hem dat ik op mijn 40e niet meer wilde bevallen. Toen ik uiteindelijk 10 maanden voor mijn 40e verjaardag zei dat we nog 1 maand de tijd hadden, was hij zelfs boos dat ik hem nu "voor het blok" zette.

Ik werd 40. Ik had nog veel verdriet hiervan en ook mijn zoon van inmiddels 11 kon het niet laten dikwijls er over te beginnen dat hij het heel jammer vond dat er geen broertje of zusje meer bij zou komen. Met mijn vriend had ik het er af en toe nog over, omdat ik mijn verdriet ook wel eens wilde delen.

Ineens, op een zaterdag ochtend zei hij tegen me: "Ik ben er klaar voor!" Ik vroeg nog of hij het zeker wist en zei hem dat het misschien wel een jaar kon duren, áls het nog zou lukken. Hij wilde er écht voor gaan. Dus ik zei: "nou kom maar mee naar boven dan!" ( dat ultimatum vergat ik maar voor het gemak) En meer was er niet nodig... Ik ben die dag nog zwanger geraakt en ben inmiddels bijna 16 weken ver. Ik ben zó ontzettend gelukkig en ik niet alleen. Ondanks dat mijn vriend geen dag heeft kunnen wennen aan het idee dat hij er klaar voor was, zie ik hem met de dag gelukkiger worden dat hij vader gaat worden. En mijn zoon? die is volgens mij nog het gelukkigst van ons allemaal :)

En bijkomend voordeel van zwanger worden op je 40e: Iedereen om je heen is al klaar met kinderen krijgen dus je hoeft bijna niets zelf meer aan te schaffen :)