TINDER geluk

Als klein meisje was ik altijd met poppen aan het spelen, altijd voor diertjes aan het zorgen en als mijn moeder me in de winkel kwijt was, ging ze maar op zoek naar iemand met een baby want dan hing ik hoogstwaarschijnlijk boven de kinderwagen.

Toen ik 21 was, leerde ik Syl kennen op de meest romantische, ik bedoel populairste manier op dat moment: TINDER!

Jaja, een TINDER succes hier.

We zouden het wel “rustig aan doen” (HAHAHAHA).

Na date 1 waren we onafscheidelijk, na een paar maanden werkte ik samen met mijn schoonmoeder (nu overigens nog steeds) en trok ik bij hun in huis omdat het makkelijker was qua woon-werkverkeer. Na een paar maanden dachten we, laten we maar gewoon gaan samenwonen want we zijn nu ook iedere dag bij elkaar.

Zo gezegd, zo gedaan en alles verliep zo lekker, fijn en vertrouwd. We hadden ons fijne huis, allebei vaste banen en we waren er eigenlijk allebei helemaal klaar voor: LET’S MAKE A BABY!

Eigenlijk was dit ook zo gezegd, zo gedaan en na twee maanden had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik was echt het gelukkigste meisje op de hele wereld!

Ik had van te voren op Pinterest al de leukste ideeën op gedaan over “zwangerschap bekend maken aan man”.

Een foto lijstje met een versje erin bijvoorbeeld, en dat ik die op zijn bord zou zetten en als hij dan thuis zou komen van zijn werk dat de tafel romantisch gedekt was, kaarsjes aan, wijntje erbij (alcoholvrij) en ik zou dan met tranen in mijn ogen vol spanning wachten op zijn reactie.

Kennen jullie de “INSTA VS REALITY”?

Het bovengenoemde was “INSTA” nu komt “REALITY”: Ik deed boven in de badkamer een test, Syl zat beneden voetbal te kijken, ik heb ongeveer 16 keer moeten vragen of hij even naar boven wilde komen (meestal doe ik dit als er ergens een spin zit dus de prioriteit lag voor Syl niet zo heel hoog; iets met mannen en voetbal) dus met een hoop gezucht en gemopper kwam hij dan tòch even naar boven gerend, kreeg een zwangerschapstest in zijn handen geduwd en zei: “Neeee joh, dat kan niet hoor”! “Nee hoor, doe nog maar een test, zó snel dat kan echt niet toch?!” “Toch?!”

Twee testen later kwam hij tot de conclusie dat het toch ècht was en eigenlijk gebeurde er niet zo heel veel. Volgens mij waren we allebei een beetje beduusd.

We liepen samen naar beneden, gingen op de bank zitten, keken elkaar aan en begonnen heel hard te lachen. Lachen van geluk maar ook van enorme spanning.

Zwanger?!?! Ik was gewoon zwanger!!!

Zoals jullie op de foto zien, hadden we wel een leuke manier bedacht om het de buitenwereld te vertellen. Pip, onze hond is nou eenmaal ons eerste kindje dus hij mocht bekend maken dat hij grote broer werd!

Hoe vertelden jullie je man dat hij papa ging worden?