There we go again

Dag lieve allemaal, 2,5 jaar geleden heb ik twee blogs geschreven over hoe mijn hectische bevalling rondom Dayne is verlopen en de nasleep ervan tijdens de ziekenhuisopname.

Vorig jaar op 18 november kwamen we erachter opnieuw in verwachting te zijn van ons tweede wondertje. Dit keer waren wij er samen direct over uit dat we het geslacht niet wilde weten en dat als extra verrassing wilde houden tot bij de (hopelijk nu toch wel normale) bevalling!

De zwangerschap zelf ging wel wat moeizamer, zeker omdat je nu vergelijkingsmateriaal hebt. Ik had meer last van kwaaltjes en voelde me niet altijd even fit. Maaar het aller belangrijkste was onze kleine spruit, en die deed het elke keer, bij elke echo en controle uitstekend. De kleine groeide goed en zat perfect op de curve. Dat was zo’n opluchting elke keer weer, want bij Dayne wisten we van te voren al dat hij “te klein” zou zijn.. En dat was dit keer niet het geval, zó fijn!

Het werken werd wel steeds zwaarder, ik werk op een kinderdagverblijf op een babygroep. Het vele tillen en bukken werden nu de laatste weken echt wel heel zwaar, kwam vaak thuis met harde buiken en buikpijn. Ik zat vanaf 22 weken zwangerschap al in de ziektewet voor 1 dag, omdat het best zwaar is als je zó moe bent, je totaal futloos voelt en dan ook nog een peuter (in de peuterpuberteit) hebt rondrennen. Zo kon ik 1 dag in de week Dayne naar de opvang brengen en zelf écht even een dagje rust nemen. Dat maakte de andere 2 dagen werken wel een stuk dragelijker!

Alles leek helemaal goed te gaan, m’n verlof zat eraan te komen, de zomerse dagen kwamen dichterbij, dus mentaal ging het helemaal lekker (m’n fysieke gesteldheid even achterwege gelaten, want dat ging natuurlijk steeds meer achteruit door de flink groeiende buik). Nu kon er niks meer misgaan, toch?!?!

Woensdag 15 mei, mn verjaardag, Dennis (m’n man) had een dagje vrij genomen en Dayne had ik van de woensdag naar de donderdag geruild op de opvang (zodat ik op donderdag mn “rustdag” zou hebben ipv woensdag). Het was prachtig weer en zijn s’ochtends naar de goudvis geweest (een grote (indoor)speeltuin). Helemaal lekker, mama in de zon op een bankje en papa en Dayne lekker ravotten in de speeltuin, ik had het helemaal voor elkaar.

In de auto naar huis, kreeg ik wat kramp in mn buik, geen harde buiken, maar wat het wel was, kon ik niet zo goed plaatsen. Ik dacht aan een blaasontsteking, dus zo zei ik in de auto tegen Dennis ik breng morgenochtend even wat urine langs de huisarts, want misschien is het wel een blaasontsteking waar mn baarmoeder op reageert. En eigenlijk bleven de krampen de hele middag en avond wel aanhouden, niet regelmatig, maar zo nu en dan een pijnlijke kramp.

In de nacht bleef het onrustig, moest vaak naar de wc en plassen was dan ook echt wel wat pijnlijk. Zie je wel, echt een blaasontsteking hoor. ‘S ochtends was Dennis alweer vroeg de deur uit om naar zijn werk te gaan. Ik werd zelf weer rond half 6 wakker, en kon ook niet meer in slaap komen. Ik ging mn bed maar uit, maakte mezelf klaar voor de dag, ik maakte alvast Dayne zijn opvang tasje klaar en ik smeerde broodjes voor ons. Zo zat ik rond 7 uur op de bank, te wachten tot Dayne wakker zou worden, en ik hem straks naar de opvang kon brengen. Maar het zat me niet lekker, in de afgelopen anderhalf uur waarin ik bezig was, leken de krampen in mn buik steeds heftiger en pijnlijker te worden, ook kwamen ze steeds vaker en moest ik tijdens zo’n kramp ook echt wel even gebukt staan en stoppen waar ik mee bezig was.

Ik belde Dennis op, om te vragen wat ik moest doen. Zal ik Dayne zo wegbrengen en daarna de verloskundige bellen? Of zal ik nu het spoednummer bellen? Geen idee had ik. Maar Dennis zei: “ze zeggen zelf altijd: je kan altijd bellen, ook bij twijfel, dus bel gewoon maar even”. Okee, jaa het zit me toch echt niet lekker, dus zo belde ik om 07:10 uur het spoednummer van de verloskundige.

De verloskundige nam nog half slapend de telefoon op, ik vertelde van de krampen en zei erbij dat ik me echt wel zorgen maakte. Het was namelijk nu donderdag 16 mei, en dat betekende dat ik precies 30 weken zwanger was. De lieve verloskundige twijfelde geen moment en zei: “ik ga mn bed uit, en kom naar je toe, dan gaan we even kijken!”

Ondertussen had ik m’n zusje gebeld, die een straat verderop woont. Want ik had al wel een voorgevoel dat we, al was het voor een controle of CTG naar het ziekenhuis zouden moeten. Dus mn zusje kon dan Dayne opvangen en naar de opvang brengen. (Ik belde haar natuurlijk wakker om 07:15 uur, maar uiteraard was het geen probleem en stond ze binnen enkele minuten op de stoep!)

De verloskundige was er om 07:30, precies 20 minuten nadat ik haar gebeld had. We zijn naar boven gegaan en daar ben ik op bed gaan liggen zodat ze inwendig kon voelen. Toen zei ze: “Ik voel je baarmoedermond niet goed, het zou kunnen dat deze te kort is voor je zwangerschapsduur, dus ik wil dat toch wel even laten checken in het ziekenhuis”. Oké, dat is even schrikken, maar niks is nog zeker, we gaan alleen even checken in het ziekenhuis.

Meteen heb ik Dennis gebeld, dat hij naar het ziekenhuis moest komen, omdat ze even wilde checken, maar kom maar wel gewoon want als er wel wat aan de hand is dan ben je er in ieder geval. Zo gezegd, was Dennis meteen onderweg vanaf z’n werk naar het ziekenhuis. De verloskundige bracht me naar het ziekenhuis. Ze bleef de hele tijd bij me, ook tijdens de onderzoeken die ze deden in het ziekenhuis en de uitslagen die we ervan kregen, zo fijn vond ik dat!

De klinisch verloskundige deed de onderzoeken, ze was heel duidelijk in haar communicatie, ze vertelde wat ze ging doen en wat de verschillende scenario’s zouden zijn.

Ze begon met een inwendige echo, om te kijken naar de lengte van de baarmoedermond. Ook namen ze een kweekje af om te kijken of de bevalling was begonnen (dat kunnen ze zien door iets wat je schijnbaar uitscheidt tijdens het begin van je bevalling, de naam ervan weet ik even niet meer). Tijdens dat ze de echo maakte zag ik al aan haar gezicht dat het inderdaad niet goed was, toen ik daarnaar vroeg werd dat ook bevestigd; “inderdaad, je baarmoedermond is voor een zwangerschapsduur van 30 weken, veel te kort”. Maar dat hoefde nog niks te betekenen. Wel vertelde ze dat als het kweekje positief zou zijn, het dan wel vrij zeker was dat de bevalling was begonnen en dat alles dan wel in een sneltreinvaart zou gaan.

Dennis kwam binnen, en op hetzelfde moment kwam ook de klinisch verloskundige met de uitslag binnen. Dennis kwam even naast me zitten, net zoals de klinisch verloskundige. Ze vertelde dat het kweekje inderdaad positief was, dat de krampen die ik voelde dus echt weeën waren en dat ik overgeplaatst moest worden naar een academisch ziekenhuis. Omdat ik precies 30 weken zwanger was mocht ik niet bevallen in het dijklander ziekenhuis, ik moest naar een academisch ziekenhuis met een NICU voor de baby (Neonatologie Intensive Care Unit). De vraag was of het AMC plek had of dat het een ander academisch ziekenhuis ergens in Nederland zou worden. Gelukkig kregen we al vrij snel te horen dat het AMC plek had en dat de ambulance al gebeld was om me over te plaatsen. Ik kreeg meteen de eerste injectie longrijping toegediend en de eerste weeënremmer.

Inderdaad, alles ging direct in een sneltreinvaart.

Ik zie Dennis nog zo naast me zitten, verslagen en ook een beetje bozig. “Nee he, niet weer deze ellende en deze rollercoaster, waarom kan het bij ons nou nooit eens normaal gaan”…..