Teveel vruchtwater

Na de jaarwisseling bleef het in de eerste week rustig qua controles.

Op 12 januari had ik weer een echo in Amsterdam, in het VU. Opnieuw werd er goed gekeken naar de bloedstroom in die bepaalde ader in het hoofd van de baby waaraan ze konden zien hoe het met de bloedarmoede zat. Deze was zich toch weer aan het ontwikkelen waarvoor er weer contact werd opgenomen met het LUMC.

Daarnaast had ik te maken met veel vruchtwater. Ondanks dat ik nog geen 28 weken zwanger was, stond mijn buik zo hoog als bij een zwangerschap van 36 weken. Toen ik dat besef eindelijk had, besloot ik te stoppen met (boventallig) werken.

Het aanbod werd me gegeven om vruchtwater te laten aftappen om mij meer ruimte te geven, maar zo hard als ik voor mezelf ben, was dit voor mij nog niet nodig. Het kon vast erger!

Ook werd me de optie aangeboden om me te laten opnemen, ze begrepen dat het heen en weer reizen naar Amsterdam zwaar voor me was en door alle “moetjes” in huis zou ik niet genoeg rust nemen voor mijzelf. Ik zou over beide nadenken en er later op terugkomen.

Na dit gesprek werd een echo gemaakt en geconstateerd dat er actie ondernomen moest worden met betrekking tot de bloedarmoede. Het LUMC werd ingeschakeld en een gecombineerde ingreep voorbereid.

De dag na deze echo moest ik naar het LUMC voor een longrijpingsprik want door de ingreep konden mijn vliezen spontaan breken met bevalling als gevolg. Ook werd er bloed afgenomen van mij en mijn partner wat ze zouden gebruiken voor de transfusie.

Na deze acties vroeg in de ochtend mochten we weer naar huis waar ik ’s middags op bed ben gaan liggen om te rusten en te slapen. Toen ik hiervan wakker werd had ik een tintelend gevoel in beide armen, benen en in mijn slapen. Mijn partner was voetbaltraining geven bij zijn zoon. Ik belde het ziekenhuis in Leiden op om te horen of dit normale bijwerkingen waren na de longrijpingsprik. De klachten kwamen ze niet bekend voor en wisten er geen raad mee.

Er werd afgesproken dat ik mijn spullen zou pakken en die avond naar het ziekenhuis zou komen.

De dag erna, op 14 januari, stond de bloedtransfusie gepland en zouden ze vruchtwater aftappen.

Een bed was dus al gereserveerd waar ik de avond ervoor al gebruik van kon maken.

Ik heb de buurvrouw gebeld om even op mij te kunnen passen omdat ik alleen thuis was en ik me echt raar voelde. Ik heb mijn partner gebeld dat ik mijn spullen ging pakken en wanneer hij klaar was met de voetbaltraining hij mij naar het ziekenhuis moest brengen. De rit duurde toch een uur en ze konden me binnen dat uur toch niet helpen. We hadden dus de tijd.

’s Avonds kwamen we aan in het ziekenhuis en werd ik aan de CTG gelegd. Ons meisje was al een hele tijd eigenwijs en liet niet zomaar van zich horen. Het apparaat moest op een bepaalde manier licht in mijn buik geduwd worden om een goede hartslag te horen. Een hele lieve mannelijke verpleger heeft ruim een half uur aan mijn bed gezeten om die hartslag vast te kunnen houden. Deze zag er goed uit.

De volgende dag was het de dag voor de bloedtransfusie en verlossing van vruchtwater.

Ik werd naar een soort van operatiekamer gebracht waar ik op een bed mocht gaan liggen en ze me de procedure gingen uitleggen. Het idee was om eerst de bloedtransfusie in de navelstreng te doen en daarna vruchtwater af te tappen.

Natuurlijk ging het allemaal anders dan de bedoeling was.

Mijn buik werd schoongemaakt en verdoofd. Hierna prikten ze een naald in mijn buik en tapten eerst machinaal vruchtwater af. Er werd in 10 minuten 1,8 liter uit mijn buik gehaald. Nogal veel als je bedenkt dat voor 28 weken zwangerschap 1 tot 1,5 liter vruchtwater voldoende is voor de baby.

Vervolgens kreeg de baby de bloedtransfusie. Waar het de bedoeling was om dit in haar navelstreng te prikken, moesten de artsen hier ook weer vanaf wijken en besluiten om het rechtstreeks in haar buik te prikken. Als ik het me goed herinner, kreeg de baby ook een kleine verdoving om stil te blijven liggen. In combinatie met de longrijpingsprik bewoog ze al niet veel meer maar nog steeds in prima gezondheid.

Na deze ingreep had ik 4 tot 6 uur bedrust om het risico op het breken van mijn vliezen te verkleinen. Ook werd ik weer aan de CTG gelegd. Deze was na de ingreep en longrijpingsprik niet optimaal maar ze leefde!

Uit voorzorg mocht ik niet eten. Er was al een tijd besloten dat ze met een keizersnee ter wereld zou komen. Dit omdat het allemaal erg voorzichtig moest gebeuren en ze niet precies wisten hoe groot het gezwel zou zijn en of het überhaupt wel zou passen door het geboortekanaal.

Omdat de CTG niet liet zien wat ze heel graag wilden zien, werd er weer contact opgenomen met het VU waar ik nog steeds onder controle stond en daar een scala aan artsen stand-by stond voor het moment dat ik zou gaan bevallen.

De bevalling moest hoe dan ook in het VU gebeuren.

Er werd besloten dat ik de avond na de bloedtransfusie en vruchtwaterpunctie overgebracht werd naar het VU en daar verder opgenomen zou worden. Alles voor het geval dat de bevalling zou gaan beginnen.

Om 21.15 werd ik met een ambulance van Leiden naar Amsterdam gebracht waar laat op de avond (rond 23.00uur) de kinderchirurg nog aan mijn bed zat om een en ander door te spreken.