Terug zwanger! Of dat dacht ik toch..

Zoals al eerder vermeld, hadden mijn partner en ik heel snel de keuze gemaakt om te gaan voor een nieuwe zwangerschap. 

Na de stilgeboorte van ons zoontje hebben we lang uitgekeken naar het moment dat we terug een positieve zwangerschapstest in onze hadden zouden hebben. 

Exact 6 maanden na zijn geboorte was het op 20 september 2024 zo ver… met een enorm bang hartje, maar vol geluk en liefde wouden we dit avontuur samen aan gaan! 

Diezelfde dag kon ik nog bij mijn huisarts terecht voor een bloedonderzoek en de resultaten zou ik diezelfde avond of ten laatste de ochtend daarna hebben. 

Mijn vriend heeft me mee naar buiten genomen om een beetje onze gedachten te proberen verzetten, in de hoop dat de tijd sneller zou gaan en de resultaten sneller binnen zouden zijn. Laat in de avond was het zover en jawel hoor, zwangerschapshormoon was aanwezig. Boven de wolken en heel snel hadden we het de mensen die het dichtste bij ons staan al verteld. Wel erbij gezegd dat het nog enorm pril was, ik had zelfs mijn menstruatie nog niet gemist en ik zou op die moment nog maar 3 weken en 3 dagen zwanger zijn. 

Met dat ik enorm pril was, heb ik zo goed als om de 3 uur een nieuwe test gedaan, in de hoop dat de testlijn donkerder zou worden om zo een stijging in het hcg te zien. 

Jammer genoeg werden deze niet donkerder, neen, ze werden lichter. 

Tot dat deze negatief uitsloeg, begonnen er alarmen af te gaan in mijn hoofd en ik kon niet anders dan op een zondag naar de spoed te rijden en daar terug een nieuw bloedonderzoek te laten gebeuren. 

Daar werd uiteindelijk verteld dat ik nog steeds hcg in mijn bloed had, maar de waarden van het hormoon waren aan het zakken. Deze waren zo laag dat ze eerst spraken over een vals positief resultaat. 

Heel gek vond ik het, ik had ondertussen al een stuk of 8 zwangerschapstesten met een positief resultaat en 2 bloedonderzoeken dat aangaven dat er wel degelijk hcg in mijn bloed zat, maar toch zou het vals positief zijn. 

Uiteindelijk werd het maandag en de onzekerheid namen mijn gedachten volledig over. Ik moest en zal een gynaecoloog zien die dag dat mij uitleg kon geven over wat er nu aan de hand was. 

Na telefonisch contact gehad te hebben mocht ik naar de materniteit komen en gingen ze mij onderzoeken. Ik had heel mijn verhaal gedaan. 

Vrijdag 20 september een positieve zwangerschapstest en bloedonderzoek. 

Normaal moest ik mijn menstruatie pas krijgen op maandag of dinsdag. 

Ze gingen een keer kijken en er was geen zwangerschap te zien, ook geen restanten van een zwangerschap. Geen buitenbaarmoederlijke. Dit noemde ze dan een chemische zwangerschap. 

Een zwangerschap waar wel bevruchting heeft plaatsgevonden, maar geen geslaagde innesteling en voor 5 weken al gestopt is. 

Toen ze aan het kijken was zei ze dat mijn baarmoeder een mooi en proper uitziet, klaar voor een innesteling. 

Ik lig daar op de onderzoekstafel mee te kijken naar het scherm “Klaar voor een innesteling?!” 

“Ja mevrouw, u gaat u menstruatie niet krijgen, je moet ze ook niet verwachten, je hebt net een eisprong gehad.” 

Ik was verbaasd, ik kon niet uit mijn woorden komen. Normaal zou ik elk moment mijn maandstonden moeten krijgen en nu hoor ik dat ik terug een eisprong heb. 

Ik kon mijn eigen gedachten niet meer volgen. Normaal had ik mijn eisprong al gehad in deze cyclus, wat ook zo is. Ik ga van mijn laatste menstruatie in augustus, naar een eerste eisprong in september, naar een positieve zwangerschapstest die uiteindelijk uitdraait op een chemische zwangerschap en dan direct terug een eisprong. 

De gynaecoloog kon er zelf ook geen echte uitleg aan geven, hoe of wat er gebeurd is. Het is in ieder geval heel vreemd. 

Uiteindelijk was ik in eerste instantie enorm blij met een positieve zwangerschapstest en het is jammer genoeg niet uitgedraaid op een zwangerschap. Toch ben ik enorm opgelucht dat ik geen miskraam heb meegemaakt en dat mijn lichaam direct klaar was voor een nieuwe zwangerschap. 

Het zit allemaal enorm vreemd in elkaar, maar toch maakt het weer eens duidelijk hoe complex ons vrouwelijk lichaam in elkaar zit. 

Heel fascinerend, maar op zo’n momenten kan het ook enorm moeilijk zijn. 

We laten in ieder geval de hoop niet zakken. We kijken met een blik vol vertrouwen naar de toekomst en geloven erin dat we binnenkort wel een klein wondertje mogen verwachten en veilig mee naar huis mogen nemen.