SUA Zwangerschap: Deel 2
SUA wat?
Het leed dat afwachten heet
Na het nieuws over oma vernomen te hebben, was er niet veel tijd om écht te genieten van mijn prille zwangerschap. Ik zou mijn mama helpen met de voorbereidingen voor de crematie en daar kroop heel veel tijd maar ook liefde en verdriet in. Gelukkig had ik niet te veel last van zwangerschapssymptomen en kon al mijn aandacht hiernaartoe gaan.
Toen uiteindelijk ook mijn 2de bloedtest positief was en een dikke stijging aangaf, kon ik al wat meer genieten en had ik toch iets positiefs om naar uit te kijken.. maar toch, zo dubbel.. al snel plande ik een eerste echo bij dezelfde gynaecoloog die ik ook had bij mijn eerste zwangerschap. Met 8 weken kon ik gaan & iedere zwangere onder ons weet hoe spannend maar hoe eng dit tegelijkertijd dit ook is. Is het wel goed? Zit het vruchtje op de juiste plaats? Klopt het hartje wel? Is het 1 kindje of 2?… 1001 vragen en zorgen gaan door je hoofd maar tegelijkertijd wil je niet stressen want dat is natuurlijk niet goed voor je kleintje. Het is een bijzonder iets hoor, zwanger zijn maar zo magisch en mooi!
Voor de rest had ik niet veel last van kwaaltjes, alleen heel zware vermoeidheid! Maar “als het dat maar is”, dacht ik. Af en toe eens misselijk maar dat duurde nooit lang en was nooit erg, op dat vlak voelde ik me dus gezegend.
Toen we met 8 weken de eerste echo kregen, was de gynaecoloog tevreden met wat ze zag en het hartje klopte stevig en mooi. Wat is dat een speciale moment die eerste echo.. maakt niet uit hoeveel kinderen je al hebt, elke keer weer is het 1 van de mooiste momenten uit je leven. Ik vind dat gelukzalige emotionele moment zelfs iet wat verslavend, dat gevoel wil je voor altijd houden, toch als het allemaal goed zit natuurlijk. Ook de bevalling is iets waar ik alvast naar uit kijk, zelfs bij mijn eerste toen ik niet wist hoe dit zou gaan, keek ik er stiekem wel naar uit.. gek hé.. zeker als je weet hoeveel pijn het kan doen (mijn bevalling van mijn eerste kindje duurde alles samen 40u en was een echte hel maar dat is een verhaal voor een andere keer) en tóch, wil ik dit opnieuw doen, zonder enige aarzeling.
Ook wil ik even stilstaan bij de moment dat ik mijn moeder vertelde dat ik terug zwanger was. Ik vond het verschrikkelijk dat ik het mijn oma niet meer heb kunnen vertellen.. wat had ze blij geweest, in hoeverre ze dit nog kort zou beseft hebben natuurlijk (Alzheimer). Toch wou ik dat oma erbij was, dus toen heb ik aan de begrafenisondernemer gevraagd om oma mooi klaar te leggen zodat we haar nog 1x konden groeten. Hier, aan de zijde van mijn oma, met veel tranen van zowel geluk als verdriet, vertelde ik aan haar en mama dat ik opnieuw zwanger was. Het was een mooi maar emotioneel moment dat ik nooit meer zal vergeten.
En toen stond plots de wereld even stil
Toen het tijd was voor de 12-weken echo, was ik eigenlijk al 13 weken, maar dat vond ik niet erg want “hoe verder je bent, hoe meer je kan zien” dacht ik dan. Ook was ik stiekem benieuwd of ik al eventueel via de nub-theorie al iets kon oppikken van het geslacht. Ik weet nog dat ik verschrikkelijk zenuwachtig was en ik wist niet waarom.. ik had 2 zeer goede bloeduitslagen gehad, een goede eerste echo, geen enkel symptoom dat zou duiden op een miskraam of dat er iets mis zou zijn. Maar toch.. Je kent het misschien wel, noem het moederinstinct.
Toen het eindelijk aan ons was (we moesten 1,5u wachten!) vertelde ik dat tot nu toe alles goed was, ik netjes iedere dag vitamines nam en ik amper kwaaltjes had maar toch genoeg om gerust te stellen dat je nog zwanger bent. Wel had ik al zeer vroeg last van enorm brandend maagzuur. Hiervoor kreeg ik sinds 8 weken Omeprazol voorgeschreven, gelukkig!
Nadien mocht ik op de tafel gaan liggen. Ze deed een inwendige echo en keek alles stap voor stap na. Ze overliep ook alles met ons wat ze zag. Toen ze alles had gezien, ging ze even terug kijken naar de navelstreng en zei toen: “alles ziet er goed uit alleen zie ik wel dat je kindje niet alle hoofdslagaders heeft in de navelstreng. Normaal zijn er 2 hoofdslagaders in de navelstreng en je kindje heeft er maar 1, waardoor het op termijn moeilijker kan zijn voor je baby om voldoende voedingsstoffen en zuurstof binnen te krijgen.”
Toen ik deze woorden uit haar mond hoorde, vertaalde dit meteen naar mij als “er is iets mis met je kindje”. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en zag ook mijn vriend zijn gezicht wit trekken. “Maar je hoeft je zeker nog geen zorgen te maken!” Riep ze er redelijk snel acheraan. Natuurlijk hoor je dit stuk gewoon niet, het komt gewoon niet binnen. Als niet-professional weet je gewoon niet hoe of wat en als het niet gaat volgens het boekje dan ben je gewoon in paniek. Ze zei dat ik meer controles zou krijgen vooral op de groei van de baby & ook naar het einde toe, gaan ze mij en de baby nauwer opvolgen. Ze zei dat we nu vooral de NIPT moesten afwachten om te zien of er eventueel afwijkingen te vinden zouden zijn maar ze zei dat ik hier niet teveel van moest wakker liggen, wel zei ze dat deze kindjes iets meer kans hebben op afwijkingen aan hart en nieren, maar zover ze kon zien had de baby 2 nieren en leek het hartje oké, maar dit moest ze zeker grondiger controleren met de 20 weken echo. Tja.. niet van wakker liggen.. hoe dan?! Ik weet dat ze het goed bedoelde, maar dat zou toch iedereen moeten weten dat je hiervan ZEKER zal wakker liggen?…
Ik kan je alvast vertellen, de uren die ik heb gegoogeld, de YouTube video’s die ik heb opgezocht, de slapeloze nachten en het afwachten van die NIPT resultaten.. dat was een soort stress die ik nog nooit had ervaren.. dat soort angst, dat gun ik niemand. Door mijn opzoekingswerk ben ik wel meer te weten gekomen en zo ook dat deze aandoening een naam heeft: “SUA zwangerschap”.
-deel 3 zo snel mogelijk-