"Sorry lieverd, mama kan nu niet spelen, mama is moe."

Het is woensdag 12 januari, de uitgerekende datum. Helaas is het nog steeds erg rustig in mijn lijf wat betreft bevallingsactiviteit. Helaas! Met een dreumespeuter van 18 maanden is het hoogzwanger zijn nu toch wel zwaar aan het worden. 

Milan is de laatste dagen wel erg mama-hangerig. Hij wil het liefst continue opgetild worden en knuffelen en samen dingen ondernemen. Alleen dat optillen, dat is iets wat niet meer zo goed gaat en eigenlijk ook niet meer mag. Soms voel ik me wel eens schuldig, in zijn korte leventje is mama eigenlijk een groot deel zwanger. Dat maakt dat hij met het donderjagen en stoeien toch vooral aan papa is overgeleverd geweest. Milan is nogal een vrolijk en ondernemend ventje die maar al te graag in beweging is. We moeten tig keer per dag zeggen dat hij voorzichtig moet zijn met mama's buik. Stoeien met mama zit er nog even niet in. En ook dingetjes als hem naar bed brengen en verschonen, worden een steeds grotere uitdaging en zijn niet meer zo makkelijk en komen dus vooral op papa neer. Wat mis ik dat; gewoon fit zijn, donderjagen, tillen, samen rennen en spelen en er op uit gaan! Maar ook het normale zorgen. Tot een weekje terug gingen we nog even samen boodschappen doen of in de tuin rotzooien. Maar dat lukt me nu niet meer. Helaas hebben we tijdens mijn verlof sowieso minder kunnen doen en ondernemen omdat we ook opnieuw met een lockdown te maken hadden.

In de tijd dat mijn dikke buik nog niet zo in de weg zat, was Milan ook een stukje kleiner. Maar nu is hij zich al zo bewust van zoveel dingen. Ik moet hem zo vaak teleurstellen en zeggen dat hij voorzichtig met mama en haar buik moet doen. Ik merk dat Milan het heel lastig vindt dat ik niet meer zo energiek ben. Als ik uitgeput even ga liggen op de bank, duurt het niet lang voor hij naar me toe komt. "Mama, uit!!", zegt hij met een vastberaden blik op zijn gezichtje. Hij zet zijn handje onder mijn oksel en met zijn andere handje pakt hij mijn arm vast. Met alle kracht in zijn lijfje probeert hij me overeind te hijsen. "Mama is moe Milan. Ik moet even liggen" Milan roept nog "Mama moe!", Maar hij neemt geen genoegen met mijn antwoord en er rest mij niets anders dan overeind te komen. Na een paar dikke tranen van zowel Milan als van mij, gaan we samen wat fruit en thee maken. Niet veel later zitten we op de bank, Milan drukt zich helemaal tegen mij aan en lijkt gelukkig tevreden. In de tussentijd deed hij nog een paar verwoede pogingen om opgetild te worden en om samen door de kamer te rennen, maar dat kan ik gewoon echt niet meer. De laatste weken voelde ik me vaak schuldig. Ik vind het verschrikkelijk dat ik dat lieve ventje zo vaak nee moet verkopen. Het voelt alsof ik hem continue afwijs en zo een verdrietig kindje veroorzaak. Het is ergens ook zielig, hij heeft er niet voor gekozen om een hoogzwangere mama te hebben met zijn 18 maanden oud. En met de wetenschap dat hij straks de aandacht moet delen met een baby en mama daar toch heel veel mee bezig zal zijn, voel ik me nog schuldiger. Ik vermoed dat hij hier heel goed mee om zal gaan, maar ook dan zal hij mama-aandacht moeten missen.

Er zijn al veel familie en vrienden geweest die aangeboden hebben om Milan op te halen zodat ik even kan uitrusten en bijkomen. En hoe lief ik dat ook vind en hoe fijn stiekem ook, ik sla elk aanbod af. Alle tijd die ik met Milan alleen kan doorbrengen, neem ik het er van. We knutselen, kleuren, knuffelen er heel wat van af en alle afleveringen van Bumba en tiktak hebben we inmiddels samen wel gezien. We maken er zoveel mogelijk gezellige momenten samen van. Nu kan ik hem nog al mijn tijd en aandacht schenken. En daar genieten we allebei van, ookal is het wat beperkt. Nog eventjes alle aandacht voor mijn lieve grote, kleine ventje❤️