Soms is de wolk ook wel eens grijs..

Een jaar geleden wilde ik dolgraag zwanger worden. De een na de andere vriendin ging mij voor en vertelde hoe fantastisch het allemaal was. Ze zaten stuk voor stuk 9 maanden op een roze wolk. Kwaaltjes? Die kwamen eigenlijk niet ter sprake. Mijn eierstokken begonnen bij elk verhaal harder te klapperen en bij elke kraamvisite klapperden ze bijna hoorbaar.

Ook voor mijn vriend was dit overduidelijk en zo geschiedde. In januari was het direct na de eerste "poging" raak. Er stond een vaag streepje op de eerste test. Ik kon het niet geloven! Ging het echt zo makkelijk? Want over zwanger raken had ik genoeg verhalen gehoord en begrepen dat dat niet zo makkelijk of vanzelfsprekend was. Maar 2 dagen later stond er een overduidelijk streepje en was het toch echt zo: ik was zwanger!

Toen ging alles in een stroomversnelling. De verloskundige bellen voor een afspraak, bedenken hoe wij dit nieuws wilde delen en hoe lang we wilde wachten voordat wij dat gingen doen. De eerste weken vlogen voorbij en waren spannend en hartstikke leuk. Het enige waar ik last van had waren pijnlijke borsten en vooral onzekerheid of alles goed zou gaan. Google was mijn beste vriend! Werkelijk alles google ik, want het leek bij iedereen zo vanzelfsprekend allemaal dat ik me een ontzettende nerd voelde dat ik helemaal niet wist wat ik moest doen of kon verwachten.

Na een week of 10 begonnen de echt vervelende zwangerschapskwaaltjes. Ik was misselijk, moest overgeven, had ontzettende hoofdpijn en totaal geen energie. Hoorde dit er ook bij? "Ja" zei de verloskundige, "over een week of 2 zal dat wel minder worden". Maar nee, dat werd niet minder. Ondertussen ging het leven door, moest ik gewoon werken en daar werd ook volledige inzet verwacht. Ik wilde een tijd niet toegeven, want "ik ben zwanger, ik ben niet ziek". Na een week of 15 ging dat niet meer en was ik dus wel officieel ziek. Dat voelde op dat moment als een zwakte. Hoe kon het dat ik hier zo'n last van had, terwijl het bij iedereen zo vlekkeloos verliep? Was ik dan soms zo'n mietje? Of gaf ik al te snel op?

Toen ik een avondje wat ging drinken met een kinderloze vriendin en bij haar mijn hart luchtte over dat het mij toch soms wel tegenviel, dat zwanger zijn, kreeg ik van haar te horen dat ik wel heel erg negatief erin stond. Ze had nog nooit iemand zo negatief horen praten over haar zwangerschap en was eigenlijk best wel in shock. Wilde ik dit kind wel?

Verdrietig ging ik weer naar huis toe. Was het echt zo? Ben ik zo negatief ingesteld en maak ik het in mijn hoofd erger dan het eigenlijk is? In de weken erna probeerde ik dus ook maar heel positief te doen tegen iedereen die vroeg hoe het ging en wanneer ik weer zou gaan werken. Straks ging iedereen zich nog afvragen of ons kind wel gewenst was en dat wilde ik absoluut niet. Dus voortaan was mijn standaard antwoord dat het steeds beter ging en ik zo snel mogelijk weer wilde gaan werken. Dat ik al een lichtelijke paniekaanval kreeg als ik daar aan dacht, vertelde ik er maar bij.  

Tot ik een paar weken geleden samen met een vriendin gezellig aan het kletsen was in de tuin. Zoals altijd ging het al snel over zwanger zijn. Ik vertelde dat ik het op het begin best zwaar vond en dat ik daar helemaal niet op voorbereid was geweest. Zij beaamde dit al snel. "Vind jij ook niet dat iedereen vaak alleen de positieve kanten belicht van het zwanger zijn?". Wat was ik opgelucht om te horen dat iemand het ook zo beleefde! Ik was niet de enige die soms moeite had met alle kwaaltjes die erbij komen kijken en die dat soms heel graag zou willen ventileren. En dat betekende helemaal niet dat ik niet zwanger wilde zijn, maar wel dat ik het me anders had voorgesteld, omdat het altijd werd voorgespiegeld als een perfecte roze wolk. Wat fijn!

Ik ben inmiddels bijna 37 weken zwanger en kan toch terugkijken op een fijne zwangerschap! De kwaaltjes horen erbij en zijn in mijn geval best te overzien. Toch zou ik willen dat mijn vriendinnen me ook die kant hadden laten zien, de kant die niet alleen rooskleurig is maar waar misselijkheid, maagzuur, striae, hoofdpijn, pijnlijke borsten, jeuk, pijn in de rug enz. bij horen en oké zijn. Dat had me een hoop googlen en afvragen of het allemaal aan mij lag gescheeld! Ik heb me in ieder geval voorgenomen om hier eerlijk en open over te zijn, zeker tegenover mijn 3 jongere zusjes. Zij hebben altijd een eerlijk antwoord gekregen en van dichtbij meegeleefd met de leuke en minder leuke momenten. Mochten zij ooit zwanger zijn, dan hoop ik dat ze een goed beeld hebben over wat zwangerschap inhoudt en dat ze zich zo gesterkt en zeker voelen tijdens hun zwangerschap!