'Slik.. hoor ik dat nou goed? We krijgen een jongetje? Ik moest dit echt even verwerken.'

Op donderdag 1 april staat onze pretecho voor de geslachtsbepaling gepland. En nee, het is geen grap ;-) Er zijn natuurlijk allerlei ‘manieren’ om uit te vogelen op je 12 weken echo welk geslacht het kindje heeft. Dit kan door middel van de nub-theorie. Natuurlijk zat ik als een bezetene onze 12 weken echo te analyseren. Je zou het kunnen zien aan het uitsteekseltje. Pff, je had me moeten zien zitten. Ik leek wel één of andere bioloog ofzo. En jawel, ik zag het! We krijgen een meisje.

Ook de mensen in onze familiekring zeiden dat we een meisje kregen. Dat is natuurlijk nergens op gebaseerd, maar hey.. een gevoel is een gevoel. Ik vind mezelf ook echt een ‘meisjesmoeder’. Ik hou van jurkjes, rouches, bloemetjes en haarbandjes. Ik kan er ook enorm van genieten om alvast kleding te zoeken in webshops en winkeltjes. Dat vind ik heerlijk om te doen. Door mijn overtuiging ziet Jacco inderdaad ook op de 12-weken echo dat we een meisje krijgen. Dus naja goed, je bent daar dus eigenlijk al een beetje op ingesteld.

De dag van de geslachtsbepaling was aangebroken. Het was een superleuke vrouw, heel aardig en ze stelde ons enorm op ons gemak. Ze vertelde dat ze het geslacht nog niet altijd konden zien. Dat kon ook aan de ligging liggen van het kindje. Ik moest gaan liggen (uiteraard) en ze smeerde de gel op mijn buik. De echo kon beginnen!

Ze liet direct een super mooie opname horen van het hartje. Wauw, prachtig en wat bijzonder. Dit was de eerste keer dat we het hartje niet alleen zagen kloppen, maar ook hoorden kloppen. Het leek wel alsof er een kudde paarden voorbij kwam gehobbeld. Ze zei: "Kijk eens aan, zien jullie dat?’".. Ehm, wat moet dat precies voorstellen? Zij weet natuurlijk precies waar ze naar kijkt, maar voor ons is het echt hocus pocus. Toen zei ze: "Dat is het piemeltje!". Jacco had het natuurlijk niet verwacht, maar hij was direct raaaazend enthousiast.

Slik… hoor ik dat nou goed? Z’n piemeltje? We krijgen een jongetje… Maar ik ben helemaal geen ‘jongensmoeder’. Dat past niet bij mij, daar ben ik te 'softie' voor. Ik moest dit echt even verwerken en tot me door laten dringen. Stiekem had ik dan misschien toch een lichte voorkeur. Oké.. dus de rouches, jurkjes en bloemetjes moest ik laten varen. Toen we thuis kwamen, heb ik mijn gevoel ook direct met Jacco besproken. Ik zat op de bank en ging op zoek naar spullen voor jongetjes. En oké, je moet misschien soms wat beter zoeken, maar er is zoooveel leuks voor te vinden! 

Er zijn nu waarschijnlijk mensen die mij een raar wijf vinden en denken mens, wees blij dat je zwanger bent. En dat ben ik ook, heel blij zelfs.. maar dit was mijn eerste gevoel. Daar kon ik niets aan veranderen. Dat was ook gewoon oké en dat mag er zijn.

Persoonlijk denk ik dat er meer moeders zijn die misschien niet direct enthousiast waren en het echt even op zich in moesten laten werken? Maar dit misschien niet durven uitten omdat ze bang zijn vervelende reacties te krijgen van anderen. Ik vind in ieder geval dat we hier open en eerlijk over mogen zijn, omdat dit soort dingen nou eenmaal menselijk zijn. Daarom deel ik dus ook mijn verhaal met jullie.

Wees eerlijk over wat je voelt en denkt, maar denk wel goed na voordat je iets zegt. Hierdoor groei je als mens.