Schat, wij kunnen baby's maken! Deel 2

Langzaam deed je de slaapkamerdeur open, wachtentende tot het nieuws dat je net kreeg bevestigd zou worden. Je keek rond en zag de slingers hangen, ze vulden het plafond met roze en blauw.

Op het bed ontdekte je het smalle doosje en met trillende vingers haalde je het dekseltje eraf. Daaronder lag de wekenindicator die het prille begin van ons kindje aanduidde; 3 weekjes.

"Serieus? Echt waar?" Twee grote passen en je gaf me een stevige knuffel. Zo stonden we daar, in een versierde kamer, aan het begin van deze nieuwe toekomst.

Het nieuws was er nu, de verrassing geslaagd. Het is gek dat zulk levensverandend nieuws op een staafje met een streepje wordt aangeduid. Eigenlijk ben je je hele toekomst aan het invullen zonder concreet te weten; zit het goed, aanvaard mijn lichaam deze zwangerschap, groeit er één of zijn het er meer, is het een hij of een zij. 

Ergens deed dit er ook helemaal niet aan toe. Wetende dat onze lichamen een natuurlijke match zijn en dat dit kan is al een fantastische verrassing op zich.

Maar wat was het fijn om de bevestiging te krijgen bij onze eerste echo met acht weken. Ik kneep even in je arm en keek je aan maar je had alleen maar oog voor het scherm waar ons kleine (nog redelijk abstracte) wondertje lekker lag en zo nu en dan opsprong.

Ik genoot (en geniet er nog steeds van) jou zo trots te zien. Ik voel al van alles vanbinnen en draag ons kindje de hele dag bij me maar die wetenschap alleen al maakt jou zo trots en blij.

We wilden ook geen nipttest, we zouden dit kindje sowieso houden. Het maakt je ook niet uit of het een jongetje of een meisje is, je wilt dat het gezond is en dat we een gelukkig gezinnetje zullen vormen met z'n drietjes.

Dit werd dan ook allemaal concreter toen we erachter kwamen wat we krijgen. De hele middag na de pretecho keek je vol trots naar ons, zo blij met wat je hebt en over een paar maanden zult ontvangen.

Je kunt je wel voorstellen dat ik het tref met zo'n papa in wording.