Schat, wij kunnen baby's maken!

Hij was net vertrokken naar zijn werk. Ik had bewust niet verteld dat ik van plan was om weer een test uit te voeren. Dit had ik inmiddels al vaker gedaan en ik wilde niet weer hoeven vertellen dat het nog niet zover was. Maar nu bleek alles anders. Ik staarde met ongeloof naar het staafje dat ons heel ander nieuws bracht dan alle voorgaande keren; het is nu wel gebeurd!

Het eerste wat door mijn hoofd schoot was opluchting; hij en ik kunnen op natuurlijke wijze een kindje krijgen. Dit was en is al zo een dankbaarheid op zich. We wilden het al een poos en ook in onze verkeringstijd hadden we het over 'later' en dat we beide heel graag eens kinderen zouden willen hebben als het ons geschonken werd. Dus om nu af te lezen aan zo'n test dat het kon was al een feest. En toen zou ik het nog aan hem vertellen.

Het was de dag voor zijn verjaardag. Ik wist dat ik het nooit zou kunnen bewaren tot de volgende dag. In mijn hoofd had ik dit scenario al vaak afgespeeld; hoe ga ik het hem vertellen als ik het eerder zou weten? Het plan was om het plafond van de slaapkamer te vullen met roze en witte ballonnen; als een soort ballonnenhemel. Nadat ik cryptisch had uitgelegd aan de vrouw in de feestwinkel dat het om een surpriseparty in een kleine ruimte ging noemde ze me wat prijzen dus al snel ging ik over op plan B en zei 'Ik loop wel een rondje door de winkel'. Ik vond mooie slingers van crêpepapier in roze en blauw. 

Deze legde ik op de toonbank en ik zocht zo nonchalant mogelijk naar mijn portemonnee. ''Oh, zo'n surpriseparty, proficiat!'' zei de dame. ''Dankjewel'' zei ik met een brede glimlach. Nooit verwacht dat zij de eerste zou zijn die het wist. Ik rekende snel af en fietste naar huis. De kamer helemaal opruimen, schoonmaken, slingers ophangen en de test mooi verpakken; ik had ook nog een wekenindicator van ClearBlue gehaald.

Thuis wilde ik nog zeker weten of ik het echt goed had die ochtend en deed ik eerst nog een goedkope test zoals in de ochtend. Weer een streepje. Mooi, dacht ik. Rest van mijn blaas gebruik ik dan voor de wekenindicator. Oef, dat duurde lang. Ik heb deze neergelegd op de grond en mijn reactie vastgelegd voor mijn man zodat hij straks wist hoe mijn dag was. 'Zwanger' kwam al snel tevoorschijn. Dat is fijn, 3e keer een bevestiging. Na een poosje verscheen 2-3 weken. Ahh zo vroeg nog! Ergens zo fijn dat we de zwangerschap dan zo bewust mee konden maken.

Snel ging ik verder in de slaapkamer. Evenveel roze als blauwe slingers opgehangen, zodat hij niet gelijk zou denken dat er al meer bekend was. Dit zou pas veel later komen. Wat een voorpret heb ik gehad die dag. Ik had nog niet heel hard geschreeuwd of gehuild dus ik kon niet wachten om mijn opbouwende enthousiasme te delen met mijn wederhelft. 

Al een poosje geleden zat ik op AliExpress te kijken voor kleertjes voor neefjes en nichtjes en ongeveer om de minuut liet ik weer een 'te schattige' outfit zien aan mijn man. ''Hm-m'' was het antwoord. Ik had ook moeten weten dat zijn game belangrijker was.. Op een gegeven moment zag ik een heel leuk setje met monstertjes. Ik ben zelf van de strikjes, pastel en superschattige outfits maar hiervan dacht ik oprecht dat hij het leuk zou vinden. ''Ahh kijk deze eens'' zei ik. ''Die is inderdaad wel leuk!'' was zijn ietwat enthousiaste reactie. Stiekem heb ik dit setje besteld voor als ik dit nieuws ooit eens mocht brengen aan hem.

Daar lag het setje dan. Ik wist precies waar ik hem had verstopt, op zo'n plek met allemaal rommeltjes waar hij toch nooit moest zijn. Ik zocht een schattige inpak papierrol uit en pakte het kleine setje zorgzaam in. 

Hij was wat later thuis die dag. Jammer, want ik hoopte nog wel op wat tijd samen aangezien een goed bevriend stel zou komen eten die avond voor mijn mans verjaardag. Ik hoorde hem eindelijk parkeren. Oh wat was ik zenuwachtig. Slaapkamerdeur gesloten, ik ervoor, op de gang met het ingepakte kledingsetje achter mijn rug.

''Hoi!'' werd er geroepen nadat de voordeur openging. ''Hey!'' zei ik zo normaal mogelijk. Met grote passen stapte hij de trap op om een vluchtige kus op mijn mond te drukken. Hij keek me aan wat ik daar deed op de gang en ik wilde net vertellen dat ik een vervroegd verjaardagscadeautje voor hem had, toen zijn telefoon ging. Argh, dat eeuwige werk ook, dacht ik. ''Yo Tinus, ik bel je met 10 minuutjes terug.'' Mooi, prioriteiten. ''Ik heb alvast iets voor je verjaardag'' zei ik. Hij houdt niet zo van verjaardagen en cadeautjes vindt hij ook maar een verspilling. Maar ik had zo'n idee dat hij deze wel kon waarderen.

''Oké, dankjewel'' zei hij twijfelend. Hij pakte het kleine pakje aan en pakte het onhandig uit. Ik keek naar hem hoe hij tussen de wikkels zocht naar het cadeautje en zag langzaam de realisatie door zijn lijf gaan. Mijn ogen vulde zich met tranen. Hij keek me aan, ''Meen je dit?'' Ik zei niets maar opende de slaapkamerdeur achter mij.