Rouwen om een vroege miskraam

Wat een raar gevoel. Binnen komen met een kindje in je buik en weten dat je straks alleen buiten wandelt. De gyneacoloog kwam bij me staan en legde haar hand op mijn schouder terwijl ze mij in slaap brachten. Toen ik wakker werd voelde ik mij leeg. Zelfs 1,5jaar na dit moment voel ik de leegte terug opborrelen bij het schrijven van dit verhaal. Het is een onbeschrijfelijk gevoel maar alleszins iets dat ik niemand toewens.

De assistente van mij gynaecologe kwam mijn kamer in. "Wat voor werk doe je? Hoh ja, een weekje kan je dan wel gebruiken he. Succes!" Ik stond met mijn mond vol tanden. Ik wist niet wat ik moest voelen. Bedoelde ze nu dat ik mentaal wel oké zal zijn als het fysieke weer goed zit? Was het dan wel normaal wat ik voelde? Mocht ik wel rouwen voor een kindje dat ik amper had gekend?

In de auto stort ik in. Op de radio: Selena Gomez - lose you to love me. Ik vond dit tot nu een verschrikkelijk lied maar op dat moment bracht het me ergens wel troost. Ik huilde gigantisch mee met het lied en moest daarna lachen over hoe emotioneel ik werd van een liedje. We gingen ons verdriet gaan weg eten in de MC Donalds en ook daar sprong het lied op. Hup, weer die tranen. Midden in de MC donalds. Je zag iedereen raar kijken maar het kon me helemaal niets schelen. Ik was alleen in mijn verdriet en de rest kon me even gestolen worden.

Een week heb ik met de gedachte geworsteld dat ik niet mocht rouwen. Dat ik na een weekje wel weer klaar zou zijn om te werken. Maar ik was na die week niet klaar. Integendeel, ik stond nog verder weg van "ok" zijn dan een week geleden. Tot enkele mensen in mijn omgeving me zeiden om naar de huisarts te gaan. Ik kon zo niet aan het werk. Ik had de tijd nog niet genomen om te rouwen omdat ik dacht dat dat niet mocht. De huisarts hielp me gelukkig van deze gedachte af. Ik had mijn kindje al gezien, de hartslag al gehoord. Ik had al plannen gemaakt over wanneer ik zou stoppen met werken, over hoe ik de vakantie zou regelen met 2 kindjes. Ik had gedroomd over wat een prachtzus Juune ging worden. Ik mocht rouwen, ik moest rouwen! Ze gaf me nog enkele weken bij en stelde voor dat ik een weekje voor de kerstvakantie terug aan de slag zou gaan. Ik kon dan zien of het me lukte of niet. En het lukte. Ik had erkenning gekregen voor mijn verdriet en dit hielp me om weer verder te kunnen.

Ik ben nadien ook gestart bij een psycholoog. Het miskraam had zoveel meer boven gebracht waar ik mee worstelde en ik kwam in een identiteitscrisis over mezelf als moeder, als partner, als werknemer... Ik leerde mezelf weer kennen, ik leerde dat mijn manier van omgaan met gebeurtenissen heel wat te maken had met het verleden als Koppkind (kind van ouders met psychische problemen) zijnde en voelde me stilletjesaan weer goed in mijn vel door de erkenning die ik hierdoor voelde.

We plantten een boom en noemden ons kindje Lou. Ik zette ook een tattoo van de hartslag die we van ons kindje te horen kregen. Ik hield een doosje bij met alle zwangerschapstesten en echo's zodat we toch iets fysiek hadden aan ons kindje. Als er iets is dat ik zal onthouden van de psycholoog is dat een vroege miskraam zo moeilijk te verwerken is omdat je niets fysiek hebt om je aan vast te houden. Je hebt je kindje nooit gezien, je hebt nog geen mooie herinneringen om aan te denken, je hebt alleen maar de dromen. Daar was het, de erkenning dat ik het moeilijk mocht hebben met dit verlies.

Ik voelde dat ik klaar was om het opnieuw te proberen. Het zou vast wel zo vlot gaan als die 2 vorige keren?