Ritme en Regelmaat tijdens de vakantie

We zijn nu eenmaal mensjes van de biologische klok. We zijn dan ook geregeld ruim voor 7u wakker. Ik kan me dan nog even omdraaien en in bed blijven liggen maar voor de meiden is dit een hele opgave. Als de kerkklok 7uur slaat dan mogen ze naar beneden. Meestal is Maud dan alweer een paar keer haar bed in en uit geweest en Floortje ligt al vanaf 6u een boekje te lezen. Maar goed 7u dan pas mogen we onze bedjes uit.

Tussen de middag (Ja precies 12u) roept Floortje dat we moeten middag eten. En om 5u hetzelfde verhaal. Natuurlijk wijken we hier (bijna altijd) even vanaf. Al is het alleen om er geen dwang van te maken. Voor Floortje is structuur en duidelijkheid erg belangrijk en de tijden houdt ze ons dan ook aan vast. Als ze ziet dat we over die tijd heen gaan roept ze geregeld: ‘Mam. Je weet toch dat het al 5u is?’ Ze vindt het dan moeilijk om zich af te leiden en rustig te wachten. Vooral als het een moeilijke dag is geweest. Gisteren wilde ze me helpen met eten maken zodat we sneller aan tafel konden. En die hulp sta ik dan natuurlijk niet af.

Gister was inderdaad weer een pittige dag voor ons allemaal. Papa is deze week begonnen op zijn nieuwe werk. Betekent dat hij veel weg is en als hij thuis is moet hij veel leren en is hij op. Dit weekend moet hij ook werken dus zijn wij thuis. Kortom allemaal moeten we wennen aan de nieuwe situatie. Gelukkig heeft papa het wel naar zijn zin. Over een maand als alles gewend is zal dit beter gaan. Nog even doorzetten dus.

Floortje heeft het op het moment erg lastig. Tenminste dat dacht ik. Maar de therapie zei gister dat ze grote sprongen maakt. Wat normaal in haar hoofd speelt, kan ze nu juist benoemen. Het klinkt voor ons dus alsof ze het lastig heeft maar uiteindelijk kan ze het nu juist benoemen en is het uit haar hoofd. Dat het voor ons heftig is om te horen en zien dat is weer een ander verhaal.

Zo is het jammer dat haar therapeute er mee stopt. Gelukkig komt er een bekende voor terug en was deze er gister ook bij. Fijn om zo even samen te praten wat we gaan doen in de komende periode. Floortje is weer heel erg angstig op het moment. Alles wat verandert is vreselijk voor haar!
Ze had eindelijk de moed bij elkaar geraapt om een schoolopdracht te maken op de computer. Nieuwsbegrip vindt ze erg lastig omdat het begrijpend lezen is. Ze opende het programma op de computer en zag dat ze de hele lay out hadden verandert. Meteen paniek! Paniek en angst met als gevolg woede en dwang handelingen.

Ook is ze erg bang dat er erge dingen gebeuren als ze haar dwang niet doet. Bijvoorbeeld: Papa krijgt een ongeluk met de trein, de auto waar we in rijden wordt plat gemaakt door een vrachtwagen die zomaar opeens omvalt, of waarvan de laadklep opeens open valt. De boom die naast de auto staat valt opeens om bovenop de auto enz. tegelijkertijd weet ze dat het onzin is, maar toch doet ze haar dwanghandelingen. Je ziet ook de paniek in haar ogen op die momenten. Vreselijk!

Therapie zegt juist dat ze vooruit gaat! Ze durft dingen te delen met ons. Ze durft het te benoemen en nu zit het niet in haar hoofd. Ook benoemt ze het omdat ze weet dat het onzin is en ze geholpen wil worden. Continu de hele dag door blijven we relativerend praten tegen haar. Zelf de oplossingen laten zoeken en zinnetjes zoals: ‘Volwassenen kunnen zelf een goede oplossing bedenken als er iets gebeurt.’ Enz. toch doet het pijn en het zien van de dwang handelingen, en tics (Want die lopen zo in elkaar over) evenzo.

Steeds haar haren goed doen, continu die mond die beweegt, haar ogen schieten heen en weer en dan heb ik het nog niet eens over alle spieren die aangespannen moeten worden over de hele dag heen. Ik kan het niet eens benoemen allemaal. Als het haar allemaal te veel word kan ze zomaar ineens boos worden en gaan slaan, knijpen of gooien met spullen. Ze begint ook zichzelf te bijten.. das dan weer mega confronterend voor mij. En voor Maud extra vervelend want die vangt veel klappen op helaas.

Nu we het even over Maud hebben. Wat ben ik TROTS op haar! Ze doet het zo goed, en begrijpt haar zus al zo veel beter als menig ander persoon die Floortje kent. Ze voelt de buien aankomen en loopt geregeld weg van de situatie, maar ze kan haar ook rustig maken. Kan niet anders zeggen dan dat ik trots ben op haar. Staat ze nu net naast me: ‘Mam. Ik heb zoveel rommel in mijn kamer. We zijn met de Playmobil aan het spelen maar er zijn zoveel kleine dingen bij. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet doen. Ik vind de rommel echt zoveel. Wil het liefst stoppen met spelen omdat ik het niet meer weet. Dat maakt me boos en ik wil niet boos zijn!’ Over benoemen gesproken. Ik geloof dat Maud dit nog het allerbeste kan van ons allemaal. Grappig ook weer dat ook zij niet tegen de rommel kan, net als haar mama.

Wat doet dit met mama? Tja.. als ik heel eerlijk ben, moet tenslotte ook het goede voorbeeld geven, dan is het best zwaar. Lastig om je meiden zo te zien. Tegelijk ook trots omdat ze zulke grote sprongen maken en dan komt er die angst. Hoe zal het straks gaan op school?
Maar ook mijn eigen dwang is aanwezig. Kan het gaan ontkennen maar das niet eerlijk. Het liefst ben ik de hele dag aan het poetsen en schoonmaken. Handig is het niet want na 2 minuten is het weer vies in huis. Een flink verharende hond die gek is op zwemmen en graven in de tuin, en dan de meiden dien net zo gek zijn op buiten, en dan al die spullen in huis! Ik loop op mijn tenen door het huis merk ik. Ik doe mijn best dingen te laten voor wat ze zijn. Het speelgoed in de kamers en het huis 1x per dag te stofzuigen. Ok ik haal de swiffer er aan het eind van de dag ook nog even doorheen. Maar als het aan mij ligt stofzuig en dweil ik de boel in de ochtend en dan de hele dag niemand meer in huis. Lekker buiten. Of doe ik tussen de middag nog eens de stofzuiger er door. Maar das niet realistisch of haalbaar. ‘Wat kan er gebeuren?’ hoor ik de psycholoog zeggen. Tja.. dus nu soms vergeet ik stof te zuigen en doen we dit zomaar een dag later. Wat gebeurt er dan? Niks. Behalve dan dat ik het vies vind heeft niemand er last van. Ok winst.

Adem in adem uit en lekker de tuin in. Bezig zijn in de buitenlucht lucht op en maakt dat ik tot rust kom. Geeft het me genoeg rust? Nee. Ik merk ook dat ik mijn dingetjes ga doen. Op mijn onderlip bijten bijvoorbeeld. Pulken aan mijn lippen, en continu door het huis lopen om alles recht te zetten of op zijn plaats te leggen. Ik weet het dwang. En dat weten de psychologen ook. Heb het ze verteld en samen bespreken we het. Het feit dat we het bespreken helpt. Ik ben er bewust van en het mag er zijn. Maar… tot op zekere hoogte. Het is er nu omdat ik onder druk sta. Stress noemen ze het. Er moeten dingen veranderen anders gaat het uit de hand lopen. Het is dan ook niet makkelijk en zal ook niet makkelijker worden allemaal. Zo gek is dat niet dat ik nu ook mijn dingen niet meer in kan houden. Daar ben ik best goed in geworden. Het inhouden en verbergen van dingen.

Van wie heeft Floortje het allemaal? Maar het mag er zijn en dat is goed. Weten dat het er is en waarom het er is. Dat is al een grote stap. Nu zorgen voor me rust en dan komt het goed. Dat staat in mijn hoofd genoteerd en nu nog doen. Want alleen noteren is niet voldoende. We moeten er wel wat mee doen anders slaan we door en krijgen we weer die frustraties. Die willen we niet hebben. Tegelijk moet ik ook sterk blijven voor de meiden. Maar mogen ze het wel weten. Daar leren we allemaal van.
Dus benoemen we aan het eind van de dag nog steeds wat er goed en minder goed ging. Wat vonden we moeilijk en hoe kunnen we elkaar helpen.

En nu staat het hele verhaal ook nog eens op papier, dus kan ik niet meer terug. Uit mijn hoofd. En nu genieten van nog 1 vakantie week voor alle drukte weer begint. Of is het juist lekker weer in het ritme komen? Haha in elk geval nog een week genieten van me meisjes, en Menno als hij thuis is.