Ritje met de ambulance

Voor ik zwanger was dacht ik altijd dat die eerste twaalf weken een complete ramp zouden zijn. Niemand weet dat je zwanger bent, op misschien een paar goede vrienden en familie na, je bent misselijk, continue overgeven, ziek en ga zo nog maar even door. Niets bleek voor mij minder waar.. Ik ben zo door die eerste twaalf weken heen gefietst, geen enkele keer heb ik naar een toilet moeten rennen en op wat vermoeidheid na voelde ik me prima! 

Verbazingwekkend als ik de verloskundige en gynaecoloog moet geloven. Een tweelingzwangerschap zorgt namelijk voor meer aanmaak van het HGC hormoon (verklaart ook meteen die knalstreep op een vroege test) wat er dus weer voor zorgt dat je zo beroerd word. Maar niets bleek minder waar, ik voelde me eigenlijk een beetje 'on top of the world' en deed eigenlijk niks anders dan wat ik normaliter deed als ik niet zwanger was. 

Met 29 weken zwangerschap kwam daar best wel abrupt een einde aan. Het is 3 april als ik bij mijn ouders op de bank zit. Mijn man is een dagje extra aan het werk en ik had geen zin om alleen thuis te zitten dus ben naar mijn ouders gereden. Ik ben er nog niet of ik voel me een beetje bleh. Het lijkt ook wel alsof mijn buik steeds samentrekt.. vreemd maar geen reden tot paniek en ik zeg dan ook niks. 

Een paar uur later nemen de samentrekkingen toch wel toe, ik stuur mijn man een berichtje en die zegt meteen dat ik moet bellen naar de verloskundigenpraktijk. Ik zeg tegen hem dat ik het nog een uurtje aankijk omdat ik niet over wil komen als 'die meid die voor het eerst moeder word en dus om elk pijntje/krampje aan de telefoon hangt' heel dom achteraf.. 

We zijn een uur verder en het is nog niet beter geworden. Oké, ik ga bellen. Ik vertel mijn verhaal aan de verloskundige en die geeft direct aan dat ik het ziekenhuis moet bellen, shit.. die nummers heb ik helemaal niet! Ook de verloskundige praktijk kan me niet voorzien van het juiste nummer.. (ja vond ik ook heel raar) Uiteindelijk kreeg ik via via (wist ik zeker dat het spoed was want anders ging de receptioniste van het ziekenhuis me niet doorverbinden.. uuuuhmmm??) iemand aan de telefoon die naar aanleiding van mijn verhaal, harde buiken en contractie gevoelens in combinatie met een tweelingzwangerschap, direct vertelde dat ik moest langskomen. 

Nou daar gingen we, m'n moeder en ik op weg naar het ziekenhuis in Hoorn. Op dit moment drong de ernst van de zaak nog helemaal niet tot me door en ik zat een beetje lacherig in de auto. Ik belde mijn man dat we naar het ziekenhuis ging voor een extra controle maar dat hij niet hoefde te komen want ik was toch zo weer thuis. 

Eenmaal in het ziekenhuis mocht ik direct doorlopen. Mijn baarmoedermond werd opgemeten en er werd een test gedaan om te zien of er kans was op vroeggeboorte. Terwijl we op de uitslag aan het wachten waren werd ik aan een CGT gemonitord. Naast de CGT werden ook mijn harde buiken in de gaten gehouden, die werden namelijk steeds frequenter en heviger wat ook te zien was op het scherm. En daar kwam de uitslag, baarmoedermond zo goed als niks van over en zeer hoge kans op vroeggeboorte.. SHIT, SHIT SHIT! Oké, ik ben voorbij de 24 weken, dus mijn kindjes zijn levensvatbaar en zijn gelukkig voor een tweeling wat aan de grote kant waren de eerste twee dingen die door mijn hoofd gingen. 

Na dit nieuws kwam ik een beetje in een roes, voor ik het wist kreeg ik een spuit in mijn been voor de longen van mijn tweeling, ik kreeg het nieuws dat ik per ambulance overgeplaatst zou gaan worden naar het AMC Amsterdam