Prenatale depressie: eenzaam en beschaamd.

Drie maanden na de bevalling van ons dochtertje werden we compleet verrast. Ik was zwanger en dit met een spiraal. Mijn dalende borstvoeding had het veraden. We wisten niet wat we hiermee moesten, vol vragen en twijfels. We waren nog niet gewoon aan de gedachte of ik ging door een miskraam. Dalen en pieken van hormonen en emoties, ondertussen een kleine kapoen van 3 maand. Tijdens controle spiraal laten verwijderen, want voelde echt niet goed meer. Alles van voorzorgen genomen, maand nadien valt plots mijn productie terug stil. 'Dit kan toch niet waar zijn!' Was mijn eerste gedacht. Positieve test en bloedname, maar moest tweede bloedname afwachten om zeker te zijn dat het niet gewoon de nasleep was van mijn miskraam de maand voordien. Enja, ik was zwanger en onze lieve schat pas 4 maanden oud. Ik was net opnieuw gestart met werken, en dit met een nieuwe job. Mocht ik al gaan vertellen dat ik zwanger was. (Door risico's van mijn job).

Gelukkig reageerde men heel erg positief. Eerlijk gezegd was men blij voor mij, terwijl ik er nog helemaal niet blij mee was. Daar zat ik op het puntje van mijn stoel, met de bibber en tranen in de ogen. Schrik mijn job weer te verliezen zoals tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik werd warm onthaald, er werden meteen beschermende maatregelen genomen. Stelde me al gerust en gaf al wat gemoedsrust. Pas een twee weken aan het werk was ik, de stress die van me schouders viel was enorm. Maar dit was pas het begin.

Ik genoot zo van terug te kunnen gaan werken, opnieuw kunnen sporten, opnieuw iets van mezelf te hebben. Ik heb totaal geen aangename zwangerschap gehad van mijn kleine meid. Ik genoot des te meer van haar en het terug hebben van een lichaam die goed voelde. Opnieuw mocht ik alles aan de kant schuiven, mijn sporten paardrijden en karate zijn natuurlijk uit den boze. Mijn werk ging nog enige tijd door, tot 5 maanden zwangerschap. Maar genieten zat er niet in. Als snel kreeg ik last van bekkeninstabiliteit en op 4 maanden kon ik niet meer gaan werken. Vanaf toen ging het met mij achteruit.

De schok van zwanger te zijn, miskraam, opnieuw zwanger, borstvoeding viel volledig stil, de immense bekkenpijn, het terug thuis zitten, stress door verbouwingen, niet meer alles kunnen doen voor mijn kleine meid,.... Het begon opstapelen, en dit binnen in mij. Mijn man had geen idee. Ik durfde er niet over spreken. Ik was wel bezig met voorbereidingen zoals kaartjes en doopsuikers, maar enkel omdat het moest. Niet met het enthousiasme en plezier zoals van mijn dochter. Ik was niet bewust bezig met mijn zwnagerschap. Mijn hypnobirthing oefeningen bleven deze keer aan de kant, vermeed alles van kleine kleertjes enzoverder voor broer. Dit bleef opbouwen en opbouwen tot ik op een bepaald punt kwam dat ik dat kleine kereltje in mijn buik gewoon niet wou! Ik wou hem er uit! Ik wou mijn leven terug! Mijn lijf! Ik voelde me zo schuldig erover met momenten en andere momenten speelden die gevoelens dat ik er vanaf wou weer op. Ik schaamde me zo diep! In mijn familie zoveel problemen gezien wat zwangerschappen betreft, daardoor vond ik dat ik niet mocht klagen. Ik durfde er niet over spreken. Wat zou men wel denken? Ik hoorde blij te zijn, te genieten, te verlangen,.... Maar dat kon ik niet. Ik voelde me zo slecht in mijn vel en dit begon uiteindelijk duidelijk te worden in mijn relatie. Ik reageerde me af op mijn man. Hij begreep er niks van. Op een bepaald ogenblik had mijn beste vriendin een gevoel dat iets niet juist zat en vroeg door. De eerste barsten kwamen er. Diezelfde avond ben ik in huilen uitgebarsten bij mijn man. Ik schaamde me zo erg! Ik durfde hem niet aankijken, voelde me zo slecht als hij me aanraakte. Wat voor een moeder was ik, die een ongeboren kind weg wenst. Hij heeft zo geluisterd naar me, zo warm en liefdevol. Hij vroeg me wat hij kon doen, wat ik wilde. Ik had ondertussen een afspraak vervroegd bij de psychiater waar mijn gynaecologe mee samenwerkte. Toen ik mijn man vroeg of hij me nu wel nog graag zag/graag kon zien. Zei hij: 'tuurlijk, je kan er niet aan doen en je wil er ten minste iets aan doen. Zeg me wat ik kan doen om jou te helpen. Je moet je niet schamen, alles kwam zo snel opeen, je moet steeds zoveel inleveren. Ik zou niet kunnen wat jij doet.' Die woorden waren de belangrijkste van allemaal. Maar toch was de angst voor de mening van anderen enorm! 

Mijn moeder was de derde persoon na mijn beste vriendin waaraan ik dit heb verteld. Gelukkig kreeg ik warme reacties en heel veel hulp. De psychiater heeft medicatie opgestart om me te ondersteunen. De schuldgevoelens ten opzichte van ons broertje speelden me parten. Nog niet geboren en al blootgesteld aan medicatie, negatieve gevoelens. Ik voelde me zwak. 

Nu al een enkele weken verder, zijn een aantal stress factoren weg gevallen. De therapie slaat aan en voel me goed in mijn vel. Broer is opvallend actiever, ik droom van ons kleine kereltje en verlang om hem te kunnen knuffelen. Dat doet me zoveel goed nu. Maar de taboe hierrond is zo groot. Iedereen kent postnatale depressie, maar geen prenatale. Ik durf er moeilijk over te spreken, maar wou toch even van me afschrijven. Alles is zo dubbel. De gevoelens, de angsten,.... De vooroordelen over zwanger zijn, maken het nog zoveel zwaarder. Alles wordt in hokjes geklasseerd, ook het zwanger zijn. Maar niemand is een robotje. Een zwangerschap is niet voor iedereen een roze wolk. Maar enkel begrip en steun kunnen zoveel deugd doen.