Pre Eclampsie

Pre Eclampsie, wat in indrukwekkend woord. Zwangerschapsvergiftiging, maar hoe dan? Hoe overkwam mij dat nu?

Wat mij onder de noemer "zwangerschapvergiftiging" bij bleef was medicatie en platte rust in het derde trimester. De wekelijkse 24-uur urine collecties en uiteindelijke inleiding. Niet de gevolgen achteraf. Pas aan het begin van de tweede zwangerschap dringt me Echt door wat de ernst was van mijn lichamelijke afzien aan het einde van die eerste zwangerschap.

De gevolgen van PE wuifde ik weg denkende dat iedere mama toch gewoon terug gaat werken na drie maanden. Dan kan ik dat toch ook? Toch zag ik zo vele mama's kort na de bevalling wandelen en kon ik niet verder raken dan van de wagen het ziekenhuis in voor mijn volgende ijzer-infuus.Op het werk claimde ik al snel een stoel want borstvoeding vroeg precies toch echt veel van mijn energie. Natuurlijk is dat ook zo, maar die constante pijn in mijn benen bij rechtstaan en het gezichtsverlies met flauwvallen hoort er niet bij.

5 maanden na mijn bevalling dacht ik dat korte wandelingen bergop/bergaf wel haalbaar waren. Echt bleek niets minder waar. Op een zonovergoten dag bij één van de top natuurverschijnselen aan de kust van Dorset zat ik mijn tranen te verbijten. Terwijl kleuters blij de berg op en af huppelden, met mijn vijf maand oude baby aan mijn buik, vroeg ik een pauze halverwege de afdaling met rede dat "de baby wel zou moeten drinken" en hang ik mijn dochter aan mijn borst terwijl ik de pijn in mijn borstkast en mijn flubber-benen verbijt.

Nog een maand later komt de diagnose dat een volgende keer de kans op PE groot is en dat ik best in mijn latere jaren vaak gescreend word voor hartcondities. Maar dat de ernst wel meeviel dus dat een volgende zwangerschap zeker haalbaar is.