Post-partumkrasje

Een baby verandert alles; je prioriteiten, je relatie, je interieur, je financiën, je leven dus en... je lichaam.

Tot hier toe had de Peter Pan in mij zich nooit echt bezig gehouden met hoe ik eruit zie. Verouderen zie ik als een geschenk, je leeftijd eruit zien zou net de hele bedoeling moeten zijn. Dit is echter een langzaam proces...Een zwangerschap is dat niet.

Tijdens een momentje me-time in bad vond ik de tijd om de typische vrouw uit te hangen en mijn nieuwe lichaam even grondig te inspecteren.

Ik voel aan mijn gezicht en heb geen spiegel nodig om te weten dat mijn huid wat slapper is en er een paar lichte wallen hun domicilie hebben aangevraagd in de ruimte onder mijn ogen. 't Hoort erbij... Ik ben geen 20 meer.

Onbewust tasten mijn ogen de rest van mijn lichaam af. De nagels aan mijn voeten en handen vallen mij het eerst op. Ze zijn iets minder verzorgd dan voorheen. Ik neem me voor daar meer tijd voor te nemen. Ik hou van nagellakjes en verzorgde voeten en dat maakt me geen tuttebel. Ik maak me graag mooi en dat mag.

Onvermijdelijk sluipen mijn ogen en gedachten naar mijn borsten...

Ik vond het de eerste weken helemaal niet aangenaam om deze in de spiegel te zien. Niet omdat de aanblik zo fel tegenviel, maar omdat ik mijn lichaam simpelweg niet herkende.

Ik heb intussen een zekere vrede gevonden met de nieuwe grootte en vorm van mijn borsten. Helaas lek ik nog steeds, ondanks ik nooit borstvoeding gaf. Dit is blijkbaar een bijwerking van Sulpiride. Medicatie die ik af en toe neem in stressvolle periodes om mijn angsten wat te onderdrukken. Misschien schrijf ik hierover ooit ook nog eens.

De dokter werkt hieraan -en maar goed ook. Ik word er erg onzeker van en ben het gedoe met borstcompressen stilaan moe. Door de vlekken op mijn kledij  voel ik me soms vies en onverzorgd. Dit alles zal echter wel gauw verleden tijd zijn.

Borsten: check, kunnen we mee leven. (Ik neem ze nog eens stevig beet ter bevestiging.)

De wandeling over het glooiige landschap dat mijn lichaam nu is, leidt me verder naar mijn buik.

Daar is in de week voor de bevalling plots de linea negra tevoorschijn gepiept. Ook vandaag is die nog vaag zichtbaar. Ik merk een frons op mijn gezicht. De huid op mijn buik was erg broos en rimpelig na de bevalling. Intussen hebben Moeder Natuur en Bio Oil dat verholpen.

Wat ze echter niet konden, is mijn buik terug zo strak krijgen als voorheen. Ik vraag me af of dit me genoeg stoort om er iets aan te doen en beslis van wel. Zij het nu nog even niet, ahum.

Dan valt mijn oog op die ene striem, ontstaan op de dag van de bevalling. De frons maakt vreemd genoeg plaats voor een glimlach. Dit is geen striem. Het is een krasje. Mijn krasje. 

Dit krasje mag er gerust zijn, als kronkelige getuige van mijn mama-wording. 

Ik speelde even met het idee om de vingerafdruk van mijn dochter als allereerste tattoo te nemen. Iets uniek, iets echt van haar. In dit moment besef ik dat ik al zoiets heb. Een krasje op mijn huid, op mijn ziel en in mijn hart. Iets uniek, iets van ons.

Mijn lichaam is getuige geweest van de meest ingrijpende gebeurtenis van ons leven. Als de cover van een album waarvan nog talloze bladzijden onbeschreven zijn. Daar mag ons kleintje haar verhaal in gaan noteren.

Elk post-partumlijf zal wel anders zijn en iedere vrouw zal er op haar manier naar kijken. Ik hoop echter dat iedereen er, net zoals ik, ook mooiheid in ontdekt.