Placenta previa, hoe alles anders werd.

Het was zo ver, de 20 weken echo. De zomervakantie is begonnen en voor ons is een spannend moment aangebroken. We mogen gaan kijken naar de mini, dit keer wel samen. Wat waren we zenuwachtig, hoe zou het zijn? De echo is in een gespecialiseerd centrum, niet bij de eigen verloskundige. En nu komt de vraag, willen we weten wat het wordt? 

De echo verliep goed. Alles lijkt goed te zijn, hoofdje en buikomvang. Wat lange benen, maar dat is gezien onze lengte niet gek. Alleen de placenta ligt laag, bij nogmaals kijken te laag, hij ligt voor de uitgang. Niks om bang van te worden. Het blijkt bij veel zwangeren zo te zijn en meestal verschuifd hij met het groeien van de baarmoeder. Met alleen de opmerking, dat als ik ga bloeden meteen contact moet opnemen met de verloskundige, worden we naar huis gestuurd.

Gerustgesteld zijn we thuis. Eindelijk komt een beetje roze op onze wolk. Over een week of 20 mogen we een jongen verwelkomen. Het besef komt langzaam binnen. In de weken die volgen gaan we toch eindelijk aan de slag met spullen aanschaffen en steeds ietsjes meer proberen te genieten. Ondanks dat het goed gaat, blijft het toch lastig om echt te genieten. Wat als....

Na een aantal weken een extra echo gehad. De placenta lag nog steeds ervoor, maar was wel iets verschoven. Op 34 weken nog een echo om te zien of hij dan genoeg verschoven was, dan zou ik natuurlijk kunnen bevallen. 

Alles gaat goed, tot week 31. Zaterdagochtend word ik wakker, ik moet naar de wc. Bij het naar de wc gaan heb ik ineens bloedverlies. Niet heel veel, maar toch een beetje. Gek, ik heb nergens anders last van en het stopt ook bijna meteen. Na een tijdje merk ik dat ik toch nog ongerust ben en bel toch naar de verloskundige. Ze is op dat moment op huisbezoek, maar zou over een uurtje op de praktijk zijn. Of ik dan langs kan komen. Geen probleem! Uiteindelijk mogen we zelfs nog eerder komen, omdat ze eerder klaar is. Bij de praktijk wordt alles gecontroleerd en een echo gemaakt. Met de mini is op het eerste gezicht alles goed. Na contact gehad te hebben met de gynaecoloog wordt ik toch verwacht in het ziekenhuis. Daar kunnen ze beter beoordelen of alles goed is. De verloskundige legt alles uit en geeft aan dat ik maar een tas mee moet nemen. De kans dat ik een nacht moet blijven is groot. Ik schrok, dit had ik niet verwacht! Wij via huis naar het ziekenhuis, allebei in schrikstand. Wat nu? Wat gaat er allemaal gebeuren? Komt het goed met de mini? Kan ik nog wel werken? Alle vragen schieten door mijn hoofd en bespreken we samen.

Eenmaal in het ziekenhuis wordt er een CTG gemaakt. Daarop is inderdaad te zien dat het met de mini goed gaat. Gelukkig!! Ook bij de echo is niets bijzonders te zien. Waarschijnlijk door het groeien van de baarmoeder is de placenta iets verschoven en is er een adertje geknapt. Alleen zeker weten doen ze niet. Ik moet daarom 24 uur ter observatie blijven, dus een nacht overnachten. Wel fijn dat we inmiddels er al rekening mee hadden gehouden. Deze nacht weinig geslapen en de volgende dag is alles nog steeds hetzelfde. CTG en alle controles zijn in orde, ik mag weer naar huis. De gynaecoloog geeft aan dat ik rekening moet houden met een strippenkaart. Het is heel goed mogelijk dat ik de komende weken nog vaker terug kom. Op dit moment heb ik nog de hoop dat dit bij mij niet zo is, inmiddels weet ik beter. Op maandag maar een dag thuis gebleven van het werk, maar op dinsdag weer heerlijk gewoon gaan werken. 

1,5 week heb ik heerlijk gewoon kunnen werken. Geen bloedverlies, geen bijzondere dingen buiten de gewone zwangerschapskwalen. Alleen dan op woensdagochtend vroeg, is het weer zover. Om 5 uur moet ik plassen, dat gebeurd me wel vaker. Alleen bij het lopen naar de wc merk ik al dat ik mijn 'plas' niet tegen kan houden. Het blijkt geen plas te zijn, maar grote stolsels bloed. Ik maak zo goed als kan alles schoon en trek iets schoons, met maandverband aan. Drink snel iets kouds en ga op mijn zij in bed liggen, hopend dat ik de mini voel. Gelukkig laat hij snel van zich horen ofwel voelen. Dit stelt me gerust. Paar uur later het ziekenhuis gebeld en ik moet weer langs komen. Weer een CTG en een opname. Gelukkig stopt het bloedverlies weer snel, al is het duidelijk meer en langer dan de vorige keer. Deze overnachting een super gezellig kamergenoot. De tijd ging hierdoor een stuk sneller! Zeker omdat door Corona je geen bezoek mag hebben. De volgende dag mag ik weer naar huis. Buiten rustig doen, kan ik verder niks doen om het tegen te gaan. Met bedrust los ik het niet op, maar gelukkig is het vakantie en begint daarna mijn verlof. 

Elk bezoek aan de wc wordt weer spannend, zou ik weer een strip moeten inleveren? Het duurt weer 1,5 week en dan is het weer zover. Na een paar keer een klein beetje bloedverlies die te herleiden viel, nu weer echt veel. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis is het wel weer gestopt. CTG is weer goed en een echo maken ze niet, om maar niks te prikkelen. Dit keer mag ik naar huis, zonder een nacht te blijven. Dat valt weer mee! Ze willen proberen of de mini tot 39 wk blijft zitten. Alleen of dat gaat lukken?