PGD (3)

Het is vandaag 19 september. We hebben zojuist onze intake gehad in Gent. Gisteravond zijn we hier rond etenstijd aangekomen met zn tweetjes. Opa en oma zijn bij onze dochter en brengen haar morgen naar de opvang. Dat is leuk voor haar dat opa en oma bij haar komen logeren in plaats van andersom. En de strucuur van gewoon naar de opvang gaan gaat gewoon door........

We hebben heerlijk gegeten en gekletst en onze vragen nog even goed doorgenomen. Als we er zijn willen we wel het onderste uit de kan weten. Het voelt stiekem een beetje als een mini vakantie samen, gewoon even met z`n tweetjes zijn en er op uit. De reden er achter is niet de leukste maar ach, we maken er maar het beste van. 

We krijgen die ochtend heel veel informatie over hoe het traject er uit komt te zien. De eerste afspraak bij de fertiliteitskliniek vertelt ons dat we bij nog een afspraak krijgen om de start door te spreken en dat er dan uitleg volgt over hoe of wat betreft de spuiten vol met hormonen die straks door mijn lijf gaan gieren. Hier mag ik mee starten na die afspraak zodra ik dan ongesteld ben geworden en groen licht heb van de klinisch geneticus. 

Het spuiten van die hormonen is ongeveer 2 weken tot aan de punctie. Als er voldoende eitjes zijn gegroeid worden ze weg genomen. Die punctie gebeurd onder lokale verdoving, thank god! Ik zie daar toch echt het meest tegenop. De eitjes worden middels ICSI bevrucht omdat er bij IVF meerdere zaadcellen (de verliezers) aan de eicel kunnen blijven plakken, dite kan bij onderzoek of ze wel of niet gezond zijn een vertekend beeld opleveren op het DNA stukje. Oke, echt alles word dus niet natuurlijk gedaan.......... maar goed, het zij zo.

De echo`s om te volgen of er genoeg eitjes groeien mogen in de buurt van waar we wonen gedaan worden. Zo fijn dat we daar niet iedere keer voor naar Gent hoeven te rijden. De laatste echo voor de punctie willen ze zelf wel maken maar die ligt 1 of 2 dagen voor de punctie. We besloten terplekke om er dan maar weer een paar daagjes weg van te maken samen. 

Daarna is het 8 weken wachten tot we weten welke van die eitjes geschikt zijn om terug te plaatsen in mijn baarmoeder waar er hopelijk eentje uit groeit tot een broertje op zusje van Lisa. Eerst had ik de hoop dat het dit jaar nog zou lukken maar er zijn nog zoveel hindernissen te nemen dat het wel eens begin volgend jaar kan worden. Ik word daar wel een beetje verdrietig van. 

Je wil liever gisteren dan vandaag zwanger zijn. En afgelopen twee maanden was het even heel dichtbij dat zwanger zijn. Eind juni werd ik niet ongesteld en bleek ik zwanger te zijn. Op de dag dat we 3 jaar getrouwd waren op 11 juli wist ik al dat het foute boel was en kwam de miskraam af. En de maand erop, begin augustus werd ik weer maar niet ongesteld. Weer was ik heel even zwanger om op de dag dat we naar het ziekenhuis gaan voor het traject mijn vijfde miskraam te krijgen. Het is heel verdrietig maar de klinisch geneticus heeft ons ook uit gelegd dat de kans op een gezond kindje heeeeeeel erg klein is. Als je me vraagt hoe het met me gaat dan weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Verdrietig, angstig, depri, hoopvol, strijdlustig, moegestreden, jaloers, bang.... zonder nog maar 1 spuit ga ik nu al door een achtbaan van emoties. Het feit dat we een (wonder) dochter rond hebben lopen houd me op de been. Voor haar ga ik door en kom ik iedere dag mijn bed uit. En voor onze wens dat ze ooit grote zus mag worden. We hebben die hulp heel hard nodig. Het is niet anders. Hoe graag we het ook anders hadden gezien. Het er niet mee bezig zijn, los laten, al die goedbedoelde adviezen, ik heb ze al te vaak gehoord en ze slaan in ons geval helemaal nergens op. Een dubbele translocatie is gewoon echt KUT.

Nu eerst op vakantie, even afleiding. Dan gaan we, als de bloeduitslag binnen is van de klinisch geneticus een afspraak maken om te gaan starten aan dit traject wat ons hopelijk een zwangerschap en een baby gaat brengen. We houden goede moed...........