Perfecte zwangerschap.. of toch niet?!

Toen mijn man en ik een relatie kregen vertelde hij dat wij naar alle waarschijnlijkheid geen kind op de natuurlijke manier kunnen verwekken. Mijn man wist namelijk al de kwaliteit, volume en bewegelijkheid bij hem tegen viel. Toen we uiteindelijk zover waren hebben een jaar geprobeerd maar zonder succes. Met een doorverwijzing van de huisarts zijn we uiteindelijk in het ziekenhuis terecht gekomen. We moesten zo'n 4 maanden wachten voordat we daadwerkelijk met het traject konden beginnen. Wat zijn nou 4 maanden dachten we maar dit viel toch tegen op het moment dat je er echt klaar voor bent om het avontuur met elkaar aan te gaan. 

Na 4 maanden mochten we beginnen. Het werd een ICSI traject dus ik begon met prikken en nog meer prikken en nog meer prikken. Met de punctie bleek dat ze 10 eitjes hadden geoogst. Echter konden ze er maar 8 gebruiken. Na twee dagen werden we gebeld. Van de 8 waren er uiteindelijk maar 4 gaan delen. Hiervan zag er eentje sowieso goed uit en die wilde ze zo snel mogelijk terugplaatsten. De volgende ochtend werden we gebeld. De deling zag er goed uit of we langs konden komen voor de terugplaatsing. Op dag 5 na de puntie kregen we bericht dat de overige embryo's (3) het niet gadden gered. We hadden dus maar 1 kans en die zat inmiddels terug in de buik. Als dit maar goed ging. 

Weken van stress, slecht slapen, slecht eten en tranen gingen voorbij. Voor de zwangerschapstest moesten we bloedprikken in het ziekenhuis. Op de dag dat het mocht zijn wij in alle vroegte meteen naar het ziekehuis gegaan voor het bloedprikken want ze hadden gezegd dat als je vroeg gaat je in ieder geval diezelfde dag nog uitslag zou hebben. Eenmaal thuis was ik zo moe dat ik op de bank in slaap ben gevallen maar na een uur werd ik al gebeld. Het was gelukt!! Ik was zwanger! Wat een opluchting. 

De zwangerschap verliep vlekkenloos. Ik voelde me goed. Op wat vermoeidheid na had ik geen kwaaltjes. Alle echo's zagen er goed uit en de baby groeide ook goed. Alles zat er op en eraan en de baby was gezond. 

De controles na de 20 weken echo waren ook elke keer goed. Er waren geen indicaties voor twijfels bij zowel mijn verloskundige als bij mijzelf. Rond de 32 weken vroeg ik nog aan mijn man of hij nog een extra echo wilde doen. Met nog maar 8 weken te gaan vonden we het niet echt nodig. We lieten het hierbij want ons meisje bewoog lekker in de buik. 

De weken gingen voorbij en we waren inmiddels al aan het aftellen. Met 36 weken ging ik met zwangerschapsverlof. De volgende controle was met 36+4 weken. Mijn eigen verloskundige was er niet dus ik had een waarneemster. De net afgestudeerde verloskundige voerde de controle uit waarna ze zei dat ze me graag voor een groeiecho wilde doorsturen want ons kind was wat aan de kleine kant. We werden naar huis gestuurd met een afspraak over 3 dagen voor de groeiecho. Hier kwamen weer de slapenloze nachten. Wat is wat aan de kleine kant? Als ze dat nu pas merken zal het toch wel meevallen? Ik dacht nog mijn man en ik zijn ook niet de grootste dus ze zal wel gewoon wat aan de kleine kant zijn. In eerste instantie zou ik alleen naar echo gaan. Maar naarmate de dag dichterbij kwam leek het ons toch handiger als mijn man meeging. Iets van een onderbuik gevoel zei mij dat dit niet een leuke echo ging worden.