Pech tijdens de zwangerschap (2)

Deel 2.

Na enkele weken rust begon de ellende helaas weer. Ditmaal lag ik 3 dagen plat vanwege bekkenpijn, na onder behandeling te zijn geweest bij een bekkenfysio is dit gelukkig de rest van de zwangerschap binnen de perken gebleven en kon ik er prima mee functioneren. Helaas niet lang daarna werd ik op een woensdagochtend weer niet lekker. Ik had erge pijn in mijn rug en begon weer te spugen. Deze pijn was wel echt heel erg heftig en dus belde ik in tranen mijn vriend van zijn werk. Ik kon niet meer stil zitten, had enorme bewegingsdrang en zo veel pijn dat ik elke 5 minuten overgaf.  Toen vriendlief binnen kwam had ik net mijn aardbeien er uit gegooid wat tot enorme schrik leidde omdat hij dacht dat het bloed was, het viel gelukkig mee. Na twee aanvallen van allebei een uur zijn we na veel heen en weer bellen in de auto gestapt richting het ziekenhuis. Zal je altijd zien,  eenmaal bij het ziekenhuis was de pijn al bijna helemaal was weggetrokken. De artsen hebben de baby gecheckt en omdat alles goed was mochten we al snel weer naar huis, diagnose: waarschijnlijk nierstuwing/nierstenen. Fijn, dat kon er ook nog wel bij. Tussen week 24 en 32 bleef alles rustig en kon ik eindelijk zo goed en kwaad als dat ging genieten van mijn groeiende buik. Ik begon zelfs te twijfelen om met 33 weken naar Italië af te reizen waar een vriendin zou trouwen. Moest kunnen toch?! Helaas ging het bij 32 weken weer helemaal mis. 's Ochtends werd ik onrustig wakker en had al snel door dat er weer heftige rugpijn aan zat te komen. Een half uur later hing ik weer elke 5 minuten boven de wc en kon van de pijn niet meer stil zitten. Dit keer is mijn vriend gelukkig gelijk naar het ziekenhuis gereden. De artsen hadden de vorige keer gezegd dat ik, als ik ooit weer zo'n pijn zou hebben, gelijk mocht komen en dat liet hij zich geen twee keer zeggen toen hij zag hoeveel pijn ik had. Onderweg belde hij met de huisarts en gynaecoloog om te zeggen dat we er aan kwamen. Om 8 uur 's ochtends kwamen we aan in het ziekenhuis, ik werd meteen in een rolstoel naar een aparte kamer gereden. Ik was meer dood dan levend en heb er ook vrij weinig van mee gekregen. Ik werd neergelegd en er werd eerst gekeken of ik geen ontsluiting had en of de baby oké was. Eerlijk, mij kon het op dat moment vrij weinig meer schelen. Heb geloof ik zelfs geroepen of ze hem niet gewoon eruit konden halen zodat de pijn zou stoppen.Nadat alle controles goed waren kreeg ik dan eindelijk pijnstilling en werd er gekeken waar de pijn vandaan kwam. Op de echo zagen ze een verdikte rechter nier, terwijl de pijn links zat. Logisch. De conclusie was dan ook dat er links waarschijnlijk nietstenen zaten die niet zichtbaar op de echo waren en dat rechts een bijwerking van de zwangerschap was dat ze vanaf nu ook in de gaten zouden houden. Ook nu gold dat ze eigenlijk niet zoveel konden door de baby, alleen de pijn bestrijden en hopen dat het vanzelf over zou gaan. Daar werd ik die dag zo moedeloos van, want ze hadden toch wel vrij duidelijk gemaakt dat ik op nummer twee stond en de kleine op 1. Logisch, denken sommige van jullie misschien. Maar ik kon tot mijn schaamte zo niet denken toen, had alleen enorm pijn, plaste bloed en door alles wat er al gebeurt was ook nog steeds niet echt een band met de baby. Wist alleen dat ik van de pijn af wilde en het niet zo nog 8 weken vol kon houden (ik was er van overtuigd dat ik niet meer zonder pijn zou zijn tot hij er was).

Uiteindelijk heb ik de steentjes (nog geen 3mm!!) 's avonds laat uit geplast en zakte de pijn gelijk. De volgende dag mocht ik naar huis. De vlucht naar Italië heb ik uiteindelijk gecanceld, stel je voor dat ik dit daar zou hebben, en ik besloot 6 ipv 4 weken van te voren met verlof te gaan. Ik ging alleen nog maar relaxen! En dat is gelukt, tot aan de bevalling geen gekke dingen meer gehad. En geluk bij een ongeluk, de bevalling kon alleen maar mee vallen, alhoewel als steentjes van 3mm al zo'n pijn doen....