PCOS & PMDD, Mijn weg en mijn strijd

Als je een kinderwens hebt en kampt met vruchtbaarheidsproblemen dan kan dat een hele verdrietige en eenzame tijd zijn. Al helemaal als je daarnaast kampt met een nog redelijk onbekende menstruele stoornis PMDD (preMenstrueel Dysphoric Disorder).

PMDd : https://www.pmddnederland.nl/wat-is-pmdd

PCOS : https://www.stichtingpcos.nl/alles-over-pcos/pcos-in-het-kort/

Niet voor niets gebeurd het vaker dat vrouwen zich (tijdelijk) wat meer afsluiten van hun sociale kringen. Dit geldt misschien niet voor iedereen maar veel ervaren dit wel zo.

Je functioneerd door de dagen heen vaak opbde automatische piloot en aan de buitenkant zien mensen niet, hoe je van binnen langzaam kapot gaat van verdriet of overweldigd bent door pmdd klachten op het moment dat hormonen sterk wisselen. Dit in combinatie met PCOS en het niet natuurlijk zwanger raken, zorgt ervoor dat een "simpele" behandeling tot het kweken van goede "eitjes" al enorm pittig is. Zonder een kinderwens is omgaan met PMDD al een maandelijks tergend en terugkerend iets. Uiteindelijk zal nadat mijn kinderwens is vervult de enige optie tot "genezing" de overgang of eventuele verwijdering van eierstokken/baarmoeder zijn.

Je omgeving ziet niet op welke dag van je cyclus je bent, wanneer je weer een negatieve zwangerschapstest hebt gehad of juist in de tergende wachtweken zit met PMDD klachten waardoor je nogal snauwerig kan over komen, geen zin hebt om op pad te gaan of om leuke dingen te doen, omdat je moe bent van het continue maar bezig moeten zijn met je lichaam, je kinderwens en hoe de wisseling van hormonen je kan overvallen met vermoeidheid of andere klachten. Naast het huishouden wat je wellicht al runt. En niet te vergeten je abonnement bij het ziekenhuis.

Zij zien niet, dat jij deze ochtend een bloeding hebt gekregen en uren hebt zitten huilen, zij zien niet dat je in een medisch traject zit waarbij medicatie je leven redelijk kan beïnvloeden en je je op dagen ziek, zwak en misselijk voelt.

Zij zien niet dat je in je vruchtbare dagen zit en die avond niet weg wil omdat je gemeenschap moet hebben (wat al druk legt op een relatie).

Zij voelen niet jouw pijn, zij snappen jouw pijn niet. En ik denk dat dat ook onmogelijk is voor mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt. De woorden: CD, NOD, DPO, BM, BMS, BBZ, follikel, LH, FSH, progesteron, oestrogeen, clomid, pregnyl/ovitrelle, letrozol, PMDD, PCOS etc. zijn niet bekend bij mensen die niet in dit schuitje zitten of hebben gezeten.

Het is moeilijk om onvruchtbaarheid toe te geven en te accepteren. Iedere vrouw hoort toch kinderen te kunnen baren?  Waarom lukt het ons niet?

Als je daarbij ook kampt met PMDD is het soms redelijk zwaar. Er zijn natuurlijk veel heftigere trajecten waar ik en Kevin gelukkig "nog" niet aan hoeven te beginnen dus ervaar ik het soms als geklaag van mezelf. Eigenlijk is het dat niet... het traject zelf staat los van mijn PMDD. Er zijn studies/onderzoeken waaruit blijkt dat er wel een verband kan zijn met de diagnose PCOS. Het hangt toch allemaal samen met de hormonale disbalans van pcos, lijkt mij.

Al met al is PCOS in combinatie met PMDD verre van leuk en zal ik uiteindelijk een weg moeten gaan vinden met PMDD zolang ik nog een kinderwens heb.

Het is lastig omdat je er soms alleen in staat, er weinig begrip is omdat het niet gesnapt wordt en er nog relatief weinig over bekend is, of je doodgegooid wordt met alle frustrerende en pijnlijke opmerkingen.

"Je moet er niet teveel mee bezig zijn".. ga maar eens op vakantie, wedden dat je zwanger terug komt?  *zucht*

Ja, die spant de kroon, hoe vaak ik die wel niet hoor als ik aangeef dat wij moeite hebben met een kindje krijgen. Het liefst wil ik dan boos en al schreeuwend reageren.....Hoe dan precies?!!! Kun je het mij misschien even uitleggen? Ik zou het namelijk echt super fijn vinden als jij de einstein bent die mij en vele met mij de oplossing kan geven door er niet teveel mee bezig te hoeven zijn!!!

Wie duwt iedere ochtend de thermometer in mijn reet dan? Wie houdt mijn temperatuur curve bij in mijn apps elke dag op hetzelfde tijdstip en mijn klachten dagboekje? Duw je mijn medicatie onopvallend in mijn glas? Kijk jij vanaf cyclysdag 12 om de 2/3 dagen onopvallend even met een inwendige echo of er follikels groeien? Of zorg je ervoor dat ik zonder dat ik het door heb onderzoeken kan ondergaan? Joh... zou je anders ook even mijn vriend zijn sperma bij me willen insemineren anders of hoe zie je dat voor je? Maar let wel op.... dat moet op exacte tijden gebeuren he, tijdens de vruchtbare dagen, en ohja voordat ik het vergeet die dagen zijn te meten met ovulatietesten, heb je daar dan ook een oplossing voor? Joh, fijn zeg... dat ik eindelijk even een ronde op mijn luie reet kan zitten en alles op zijn beloop kan laten door er niet mee bezig te zijn, ik zal dan wonderbaarlijk geen pcos meer hebben en direct zwanger zijn, want dat hebben we natuurlijk niet eerder bedacht, we zijn gewoon direct begonnen aan dit traject! 🙄😑

Gekheid natuurlijk... maar mensen zeggen vaak maar iets, om maar iets te kunnen zeggen uit onwetendheid. Ik vind het wel prima en kan er soms ook wel om lachen, maar ik heb ook dagen dat ik  de op in mijn ogen "domme vragen of goed bedoelde adviezen niet zit te wachten.

De mensen die dichtbij staan hebben het soms ook moeilijk met mij.

Mijn moeder is mijn steun en toeverlaat hoor. Daar mag ik gelukkig dagelijks tot in detail alles aan kwijt en daarnaast lucht ik mijn hart bij mijn lotgenootjes online. Maar ik ben wel aan het leren om het tot mijn "innercircle" te houden wat betreft mijn verdrietjes, wanhoop, frustraties of ziekenhuis bezoekjes want na een tijd iedere maand hetzelfde liedje, merk je dat het lastig wordt voor de omgeving, mensen weten het inmiddels wel en wachten liever af tot je het goede nieuws brengt dat het eindelijk gelukt is. Gelukkig kan ik online mijn hart ook altijd luchten!

Ik kan het niemand kwalijk nemen want nogmaals als je hier niet bekend mee bent, of er zelf niet doorheen gaat,  dan is het ook gewoon totale onwetendheid en heeft het niks met desinteresse te maken. (Tenminste dat hoop ik toch 😜).

Mijn hormonen daarentegen, denken daar op sommige dagen anders over, en dan hou ik soms liever mijn mond. Ik merk persoonlijk dat ik me terug trek in mijn eigen bubbel. Ik beperk me tot mijn gezin en op de dagen dat ik me goed voel, spendeer ik die dan ook het liefst met hun. Want daar haal ik nu mijn energie uit. Het is onze weg samen naar gezinsuitbreiding.

Vriendschappen gaan even niet voor, hoe spijtig ook.

Voor mijn gezin is dit ook een emotionele tijd. Ik ben niet mezelf, op sommige dagen extreem neerslachtig, down of gewoon niet fit. Zij staan aan de vuurlijn van mijn rollercoaster aan moodswings, mijn huilbuien, woedeuitbarstingen of soms zelfs mijn onredelijke en ietwat gekke gedrag. Respect voor mijn lieve vriend, die het hier ook moeilijk mee heeft want ook hij moet hier zijn weg in vinden en voor mannen is het soms al lastig om te snappen wat hormonen kunnen veroorzaken, laat staan de moodswings die dit teweeg brengt en ik botvier op hem (sorry schat).  Op de dagen dat ik me goed voel, spendeer ik die dan ook het liefst met hun, gaan we leuke dingen doen samen en moet mijn aandacht gewoon naar hun toe gaan.  Zodat we weer opgeladen een nieuwe ronde in kunnen. Tijd voor vriendschappen of borrelavondjes zijn er even niet bij. Gewoon, omdat ik daar nu geen zin in heb en niet de energie voor. Er zijn maar weinig dagen dat ik er op uit wil gaan en plannen is er al helemaal niet meer bij want mocht ik in de 2e fase van mijn cyclus zitten, dan kamp ik misschien wel met PMDD klachten. Want vandaag kan het goed gaan en volgende week misschien weer niet. Ik ben nu even niet de persoon die ik normaal wel ben. Schuldgevoel steekt dan weleens de kop op. Ben ik nu een slechte vriendin? Raak ik mijn vrienden zo kwijt? Ik kan er niet optimaal voor hun zijn en daar kan ik dan ook weer een tijdje erg mee in mijn maag zitten.

Uiteindelijk gaat iedereen er op zijn eigen manier mee om. Ik hoop dan ook dat mensen die mij dierbaar zijn, weten dat het niet aan hun ligt. Dat ik wel wil, maar gewoon even niet kan. En kan ik het wel, dan gaan mijn zoontje en vriend even voor.

Mijn PMDD zal niet overgaan maar zal wel beter handelbaar zijn zonder de medicatie voor ovulatieinductie en het traject waar we nu in zitten. Het is nu de combinatie van beide, die letterlijk al mijn energie wegrukt.

Ik hoop dat ze weten dat ik uiteindelijk weer mezelf ga zijn zoals zij mij kennen, zonder de rollercoaster aan emoties die een traject met zich meebrengt. Maar gewoon de gezellige Cam zoals ik ben...