Overspannen en kinderwens...

In mijn vorige blog heb ik mijzelf voorgesteld en onze situatie uitgelegd. Hier het vervolg...

Uiteindelijk ben ik 3 maanden thuis geweest. Ik heb begeleiding gehad van een psycholoog en ben regelmatig op mijn werk geweest tijdens de ochtendpauze. Het was pittig om daar te zijn, ik kreeg veel vragen... De oorzaak heb ik nooit naar het geuit.. en ga ik hier ook niet benoemen. Ik heb de maanden dat ik thuis zat en begeleiding aan mijzelf gewerkt en geleerd beter mijn grenzen aan te geven. Daarnaast leerde ik dat ik al mijn energie altijd maar in mijn werk stopte en dat ik hier wel een goede verpleegkundige door werd maar ik geen energie meer voor andere dingen had.

Op een gegeven moment ging ik weer aan het werk. Dit op mijn eigen verzoek.. Het advies was nog wat langer thuis te blijven maar ik was het stil zitten ondertussen echt wel zat. Daarnaast voelde ik me weer goed en was onze kinderwens nog sterker geworden… Maar hoe kan je zwanger worden terwijl je in de ziektewet zit? Je moet toch eerst helemaal beter zijn? Wat zouden andere er van denken als ik nu zwanger zou worden?

Allemaal vragen die in mijn hoofd bleven draaien. Het was voor mij dus belangrijk dat ik snel weer aan de slag kon en dat we ons konden gaan richten op onze kinderwens.

Met mijn psycholoog heb ik dit besproken en ik heb alle wetten erbij getrokken die ik kon vinden. Nergens staat dat je tijdens het ziekzijn niet zwanger mag worden en mijn psycholoog zag geen probleem. Onze thuissituatie was stabiel en mij ziekzijn was werk gerelateerd.

Toch wilde ik eerst weer aan het werk zijn en kijken of ik stabiel zou blijven. Ik bouwde rustig aan het werken weer op, wilde zelf graag sneller maar dit werd tegen gehouden en we besloten om voor een kindje te gaan. Mijn cyclus was erg onregelmatig en geen pijl op te trekken dus we gingen er vanuit dat wel even zou duren voor ik zwanger was…

Heel anders dan we hadden verwacht was ik heel snel zwanger! Wat een geluk maar wat waren we verbaast. Mijn man riep al een aantal dagen dat ik een zwangerschapstest moest doen en ik riep al een aantal dagen dat dit niet nodig was. Ik had 2 weken daarvoor een menstruatie gehad en ik had zoveel klachten dat ik waarschijnlijk heel erg ongesteld moest gaan worden. Het enige gekke aan deze menstuatie was dat het echter maar 2 dagen was. Normaal had ik echt wel een week lang flink last van bloedverlies, buikpijn en hoofdpijn. Deze keer was dat niet zo en ik was er blij mee.

Uiteindelijk heb ik toch maar een test gedaan toen mijn man thuis kwam na zijn nachtdienst. Ik hoefde niet te wachten want gelijk verschenen er 2 streepjes! Ik heb vol verbazing gekeken naar de test en ben vervolgens maar mijn man gegaan. Ik had al een doosje en een romper gekocht en had hier de test in gestopt. Hij was net naar bed gegaan maar nog wel wakker toen ik met zijn cadeautje kwam. Zij reactie zal ik nooit meer vergeten. Hij heeft eerst een tijdje zitten staren en zei daarna: ja maar dat zei ik toch!!

We moesten allebei even wennen aan het idee dat we een kindje zouden krijgen en zeker dat ik zo snel zwanger was! Maar wat een geluk en wat een wonder. We realiseren ons heel goed dat een zwangerschap niet van vanzelfsprekend is en zijn ontzettend dankbaar dat het ons gegund is.

En toen kwam de vraag.. hoe ga ik dit op mijn werk vertellen.. Ik was officieel nog mijn uren aan het opbouwen. We besloten er nog even mee te wachten om dit te vertellen tot we zeker wisten dat alles goed was.

De volgende dag hebben we de verloskundige gebeld. Zij gaf aan dat ik in principe pas 4 weken zwanger was dus dat het wel wonderbaarlijk was dat de test al zo positief was. We kregen een intake voor over 2 weken en dan zouden ze kijken wanneer er een echo gemaakt kon worden.

Dolgelukkig waren wij deze twee weken. Ik was wel moe en misselijk maar hoefde niet over te geven. Mijn eetlust werd minder en ik had veel buikpijn. Elke keer had ik het gevoel dat ik ongesteld ging worden en waren we bang dat we het kindje zouden verliezen... Toen we de afspraak voor de intake hadden hebben we dit ook gelijk aangegeven. De buikpijn was normaal en hoorde erbij. We zouden 2 weken later een echo krijgen om het termijn te bepalen. Nog 2 weken wachten met buikpijn.. We hoopte zo dat ons kleine wondertje het goed maakte.

Maar zoals ik eerder al vertelde was ik mijn werk nog aan het opbouwen maar moest ik wel al gaan vertellen dat ik zwanger was. Op de dag dat ik door mijn teamleider beter gemeld werd was ik 8 weken zwanger… Ik heb dit toen gelijk verteld. Zij gaf aan het erg mooi te vinden en gaf aan dat ik het vooral moest zien als een wonder na een nare periode. Ik was zo vreselijk opgelucht na deze reactie..

Dezelfde dag hadden wij de eerste echo en bleek alles goed te gaan met ons kindje! Het was heerlijk door mijn buik aan het bewegen en wat was het een plaatje. We waren compleet verliefd en alle zorgen vielen van ons af. Ook bleken we toch een weekje verder zwanger te zijn (dus al 9 ip 8, wat een mazzel dat extra weekje cadeau!!) en zou er over 3 weken weer een echo worden gemaakt om het echte termijn te bepalen.

De termijn echo kregen we nog een verassing en bleken we dus nog een weekje verder te zijn en was ons kleine wonder al 13 weken oud! Wat een geluk, wat een wonder!