3 jaar geleden
Over zwanger zijn tijdens een globale pandemie
en over hoe eenzaam dat kan voelen
"Deze zwangerschap gaat zo anders worden" - zei ik. "Ik voel het, dit word een fijne ervaring!" - en ik geloofde er écht in. Dat ik in januari dit jaar een positieve test in handen had betekende veel voor me, we wisten nu waar het bij Ivy fout ging (en bij Nyjah bijna) dus alles zou nu anders gaan lopen. En anders lopen, dat deed het, maar niet zoals ik het verwacht had.
Nu ik dit type ben ik 36 weken en 4 dagen zwanger, ik weet (inmiddels) dat we snel een meisje mogen verwachten en ik kan niet wachten haar te ontmoeten. Deze zwangerschap is totaal niet te vergelijken met de voorgaande twee. Natuurlijk ben ik wederom high-risk, de derde high-risk zwangerschap alweer. Maar waar het bij Ivy een raadsel was wat er fout ging, het bij Nyjah een beetje gissen was (en hopen dat het op tijd ontdekt werd) kon er nu vanalles gedaan worden om herhaling te voorkomen.
Afspraken in het ziekenhuis
Eind januari (of begin februari) konden we ons melden bij het LUMC, daar zou even een echo gemaakt worden en dan konden we kijken hoe of wat. Mijn Lief én Nyjah gingen mee - nu kon dit nog - en we zouden met z'n drie deze baby wel eens bekijken. Nyjah had echter andere plannen en besloot er geen zin in te hebben. Mijn Lief zat buiten bij de kidshoek met Nyjah en ik kreeg deze echo.
Direct bestempelden we het als een vitaliteitsecho want ik was een stuk minder ver dan we aanvankelijk dachten. Mijn cyclus was all outta wack zullen we dus maar zeggen. Veel konden we nu nog niet doen, dus ik ging naar huis met een echo van een disco-erwt en ik zou gebeld worden voor een vervolg afspraak. Ik was tenslotte pas 6 weken zwanger.
"We bellen je even om de cerclage datum vast te stellen"
Nog geen week later kreeg ik al een telefoontje om de datum van de cerclage vast te stellen. De arts in opleiding die ik de week ervoor zag, verzekerde mij er nog van dat die cerclage misschien niet nodig was. Hij kende echter onze voorgeschiedenis niet en ik was dan ook blij dat ik al vlot overgenomen werd door een gynaecologe die er zowel bij Ivy en Nyjah bij was geweest op verschillende punten.
Het telefoontje verbaasde me, maar begin april zou de cerclage geplaatst worden. Er werden nog wat andere afspraken direct ingepland en ik kon verder met mijn dag.
Social distancing
Vanaf de controle die hier op volgde mocht ineens mijn partner niet meer mee. Dankzij covid-19 was het ziekenhuis bijna een spookstad. Er was geen ziel te bekennen. Ik ging braaf elke keer alleen naar controles, vond het wel spannend maar hey - deze zwangerschap is anders. Ik nam elke keer een echo mee naar huis, liet het trots zien maar ik denk dat de hechting tussen papa en dochter pas zal plaatsvinden als ze er is.
Ik kreeg al vlot te horen dat ik in topconditie moest zijn als de cerclage geplaatst zou worden. DIt betekende dat ik zelfs geen kuchje mocht hebben. Begin april zou de ingreep plaatsvinden en ik ging begin maart al vol in de social distancing. Ik was thuis, bestelde boodschappen en wilde voorkomen dat ik verkouden zou worden. Er was een tekort aan tests en deze cerclage moest er komen. Ik wilde niet dat onze baby gevaar zou lopen.
Eenzaam
Deze zwangerschap voelt eenzaam. Ik had me verheugd op shoppen met mijn beste vriendin, nog een aantal leuke restaurantjes bezoeken, samen met Nyjah naar indoor speeltuinen en lekker zwemmen, met mijn Lief struinen door babywinkels of misschien zelfs eens een beurs bezoeken. In plaats daarvan bestel ik (wederom) alle babykleding online, heb ik mijn beste vriendin al sinds november niet gezien door allerlei omstandigheden en ik heb alleen de Prenatal een keer van binnen gezien toen ik een legging nodig had omdat mijn buik nergens meer in paste. Familie en vrienden heb ik nauwelijks gezien, mijn vreugde om deze zwangerschap nauwelijks kunnen delen en omdat ik zo bezig was (en ben) met gezond blijven, is het toch behoorlijk eenzaam op deze manier.
Alleen naar de operatie
De controles vond ik een makkie, de guo met 20 weken was wat heftiger maar het meest spannende was dat ik in mijn eentje voor die cerclage ging. Enkele dagen daarvoor kreeg mijn Lief een ongeluk en was de auto total loss dus mijn schoonmoeder was de enige die mij die dag even weg kon brengen. Mijn Lief was overigens oke na dat ongeluk, het enige dat schade opliep was zijn ego geloof ik.
Om half 6 's ochtends haalde mijn schoonmoeder mij op, ik liet mijn lieve Nyjah bij zijn papa achter en ik hoopte heel hard dat ik dezelfde dag nog thuis zou zijn. De drempel van het ziekenhuis was die dag zó hoog. Mijn Lief had er best bij mogen zijn, maar Nyjah mocht het ziekenhuis niet in. Dan had ik liever dat Nyjah met zijn papa was.
Gelukkig verliep de ingreep soepel, ik was om 9 uur alweer op de kamer en toen was het wachten tot de ruggenprik uit was gewerkt, tot ik weer naar het toilet kon en daarna tot ik naar huis mocht. Dat mocht gelukkig want ik mocht er op dat moment geen bezoek ontvangen - enkel mijn partner, maarja - die was bij Nyjah.
Niks kunnen delenHet voelt raar om de echo's en afspraken niet te delen met je partner. Bij Ivy beleefden we alles heel bewust samen. Bij Nyjah zat de angst er nog in en ben ik slechts eenmaal alleen naar een afspraak geweest. Ditmaal doe ik alle afspraken alleen, ik probeer alles zo goed mogelijk te onthouden, maak filmpjes van de echo's, maar it's just not the same. De bevalling
De bevalling komt er inmiddels ook aan en met alle voorzorgsmaatregelen die het LUMC heeft getroffen, maakt dit me best bang. Wanneer ik verkouden ben kan er een covid-19 sneltest gedaan worden. Wanneer mijn Lief verkouden is, dan niet - hij is er geen patiënt dus het is niet hun zorg. Dan is het 1. of hij moet de hele tijd een kapje op of 2. hij mag niet bij de bevalling aanwezig zijn. Een gedachte die me best wat angst brengt, maar ik heb hoop dat hij er gewoon kan zijn zónder mondkapje.
Deze zwangerschap is totaal niet wat ik er van verwacht had, ik voel me lichamelijk geweldig (op wat bekkenpijn na dan) maar mentaal is het heftig omdat het zo eenzaam voelt. Ik kan niet wachten tot ook deze zwangerschap achter de rug is en ons meisje veilig in onze armen ligt. Dan maakt het social distancen me niet meer uit, dan wil ik gewoon in mijn baby bubbel en eindeloos knuffelen met mijn kindjes.