Opname dreigende vroeggeboorte

Voordat Guus geboren is heb ik eerst 4 weken lang in het ziekenhuis gelegen.

Eerst 3 weken in het UMCG en toen ik 32 week zwanger was ben ik overgeplaatst naar het Ommelander ziekenhuis in Scheemda.

4 weken lang in het ziekenhuis, als ik erop terug kijk klinkt het veel langer als hoe ik het op dat moment heb beleefd. Een soort rollercoaster van emoties waarbij je soms even niet meer weet hoe je je voelt en wat je moet voelen.

Ik kwam in het ziekenhuis omdat ik doorverwezen werd door mijn verloskundige vanwege dat ik wat minder leven voelde en wat last had van mijn buik.

Toen ik aan de ctg gelegd werd begon Guus natuurlijk weer druk te bewegen in mijn buik. Ctg zag er gelukkig helemaal prima uit maar er werd besloten om ook mijn baarmoedermond op te meten, deze bleek niet heel lang meer te zijn. Er werd een test gedaan om te kijken of ik het "bevalhormoon" al aan het aanmaken was, dit was gelukkig niet het geval maar ik moest toch voor de zekerheid even een nachtje blijven ter observatie, gewoon voor de zekerheid.

Er wordt vanwege mijn buikpijn nog gedacht aan een blaasontsteking dus we besluiten die avond voor de zekerheid alvast maar met antibiotica te starten.

Die nacht heb ik af en toe wat steken maar voor mijn gevoel niks raars. De volgende ochtend wordt er nadat ik vertel van de steken in mijn buik opnieuw mijn baarmoedermond opgemeten, hier is te zien dat hij korter is ten opzichte van gisteren. Toen begon de rollercoaster: de longrijpers en dergelijke worden toegediend en er komt met spoed een ambulance aan die mij gaat overplaatsen naar het umcg. Ik die er nog een beetje lacherig over doe en mij op dat moment totaal niet besef wat er allemaal kan gebeuren en staat te gebeuren. Met alle toeters en bellen rijden we naar Groningen.

Aangekomen in het umcg lig ik 2 dagen op de verloskamer, de 2e dag de 2e longrijping erin en maar hopen dat hij in elk geval nog 48 uur blijft zitten. Ik ben op dat moment precies 28 week zwanger.

De dagen en weken erna zijn bizar. De ene dag een topdag waarin er voor mijn gevoel niks geks aan de hand is en zo kan het 2 uur later weer helemaal mis gaan en krijg ik weer erge krampen en moeten we terug naar de verloskamers. De ene dag lijkt alles optimistisch en de andere dag worden we goed voorbereid en begeleid naar de vroeggeboorte die er waarschijnlijk toch echt aan zit te komen. Video's, folders, gesprekken met kinderarts en anesthesie. Ik wist dat ik op de juiste plek was maar iedere dag hoopte ik er stiekem op dat ik weer naar huis mocht. Vaak teleurgesteld dat het toch echt niet kon, ik snapte dat heus wel maar ik hoopte het toch. Veel kaartjes, berichtjes, appjes en mensen die graag langs wilden komen. De ene dag had ik daar zin in en de andere dag zag ik dat allemaal niet meer zitten, had ik veel pijn en voelde ik me ondanks al die mensen erg alleen.

Op 4 september zouden we gaan trouwen, helaas breng ik ook die dag door in het ziekenhuis, niks trouwen. Gelukkig heeft het ziekenhuis geregeld dat er iemand van de gemeente langs komt zodat mijn vriend onze ongeboren zoon kan erkennen.

Als ik 32 week zwanger ben wordt ik overgeplaats naar Scheemda, iets dichter bij huis geeft een fijn gevoel. Het advies van het umcg was om minstens nog een week in het ziekenhuis te blijven dat was eindelijk een beetje zekerheid waarin ik natuurlijk hoopte op ontslag. En ja hoor dan is het zover op 26 september als ik 33 week zwanger 8mag ik naar huis, yes!! Ik ben ontzetttend blij om weer thuis te zijn, de babywasjes te kunnen doen en de laatste dingen voor te bereiden. Ik moet natuurlijk wel heel rustig doen en dat doe ik ook. Veel liggend/zittend doen. Niet wetende dat jij 3 dagen later geboren gaat worden.

Ik ben het personeel dat mij in het ziekenhuis heeft geholpen zo ontzettend dankbaar, van de verpleegkundige die even een luisterend oor biedt, een borrelplankje voor op de verloskamer maakt tot de mevrouw van het eten die gewoon heel even tv meekijkt. Jullie hebben het stuk voor stuk een hele hoop draagbaarder gemaakt.