Op weg naar de 20 weken echo

genieten.. Nee ik kan het niet echt. Met 12 weken bloedverlies. Overstuur bel ik op. Een echo kan gemaakt worden. Hartje klopt alles lijkt oké. Moeten jullie niet meten?? Nee dat hoeft niet. T ziet er goed uit... Ehh oké... Had ik door moeten drammen??? Ik deed t niet. 

Dan is er het wachten tot de 20 weken. Bij de vk horen we natuurlijk het hartje. Maar ik wil beelden zien. Eindelijk is t zover. Het is voorbij gekropen. We gaan naar t ziekenhuis met m'n ouders en m'n broer. Jay zit op school (gelukkig achteraf) Hij is inmiddels wel 10 maar erg gevoelig binkie. Het is 10-02-12 de trouwdag van m'n ouders. Ik lig er klaar voor. Zenuwen. Pffff. We gaan beginnen. Ik vind dat ze vreemd doet.. Zegt niet veel. En meet dingen en zegt dat doen we zo nog even. Ze twijfelt en moet overleggen. Dit wil je niet horen. Ik zie m'n vriend wit wegtrekken. Met 2 artsen word ons verteld dat er groeiachterstand is van 4 tot bijna 7 weken. Vocht achter de longen... Niet goed. M'n vriend word t zwart voor de ogen. Hij moet op een bed gaan liggen... En ik.... Ik was stil.... Tranen verdriet. Nu weer terwijl ik dit schrijf kan ik de onmacht en onzekerheid voelen. Er volgt een gesprek. Maar ze weten niks... Kunnen niks.   We moeten wachten en elke week een echo en hopen dat ons kleintje de 27 weken haalt. Die week wachten is een hel. Ik weet t eigenlijk al voor er goed en wel beeld is bij de echo. Met bijna 23 weken is onze vlinder ermee gestopt. Ze fladdert niet meer. Dan ga je de achtbaan in wel of niet onderzoeken? Begraven of cremeren en.... Ik zal deze week moeten bevallen....