Op naar de 24 weken..

Op donderdag 7 juli stond er weer een controle gepland in het LUMC. Vanaf nu moesten we elke maandag en donderdag langskomen en zouden ze ons goed in de gaten houden. 

De echo werd gemaakt en de meisjes werden goedgekeurd. Mooie kloppende hartjes, mooie groei en ook de overige controles zagen er netjes uit. Wel was het vruchtwaterverschil weer wat toegenomen. Het was nog geen TTS, maar dreigende TTS. Het verschil was in die zin dus nog niet groot genoeg. Wel gaven ze aan dat we er rekening mee moesten houden dat er toch weer iets zou moeten gebeuren; een drainage of een dichtbranding van bloedvaten. Omdat zo'n handeling toch ook weer risico's met zich mee zou brengen, moesten we daarna een gesprek voeren die we eigenlijk nooit hadden willen voeren en keuzes moeten maken die je niemand gunt.

'Ga maar even in de wachtruimte zitten, de gynaecoloog komt zo bij jullie'. We gingen rustig in de wachtkamer zitten en hadden geen idee van welk gesprek we vervolgens zouden voeren. Vrijwel meteen kwam de gynaecoloog en bespraken we wat ze op de echo gezien hadden en wat nu het plan was. Ze gaf aan dat ze een gesprek wilde voeren met een kinderarts erbij, maar dat alle kinderartsen die dienst hadden op dat moment druk waren op dat moment. Ze stelde voor dat wij even wat gingen eten in het restaurant op de tweede verdieping en dat we rond half 2 terug zouden komen voor het gesprek met haar en de kinderarts. 

Rond half 2 zaten we in een kamer met twee gynaecologen en een kinderarts. Er werd ons in het kort verteld wat de kansen waren voor een eenling wanneer ze met 24 a 25 weken geboren zouden worden. De kansen voor tweelingen lagen daarbij vaak nog lager en waren niet precies te voorspellen. Bam, een klap in je gezicht. We hadden daar niet echt over nagedacht, maar waren vooral bezig met het halen van de 24 weken. Omdat ze kindjes in Nederland wettelijk gezien dan pas mogen opvangen. Dat er dan nog een grote kans was dat de kindjes het niet zouden overleven of dat ze er een handicap aan over zouden houden, was nog niet echt in onze gedachten opgekomen. Daar gaan we weer, wéér een gesprek waar we beiden niet zonder tranen uit kwamen.

Na de informatie die wij kregen over de kansen etc., vervolgde de gynaecoloog het gesprek: 'Jullie zijn tussen de 24 en 25 weken degene die bepalen of we ze opvangen of niet. Wanneer jullie kiezen voor niet opvangen, zullen wij ervoor zorgen dat ze een zo mooi mogelijk afscheid zullen hebben. En vergeet niet dat er geen goed of fout is, het is jullie beslissing die wij hoe dan ook heel goed begrijpen'. Die opmerking kwam weer als een klap binnen. Ze vervolgde haar verhaal met: 'Denk ook goed na aan welk leven jullie nu leiden. Zijn jullie vaak op pad, hebben jullie veel sociale contacten en verplichtingen/hobby's en zouden jullie je hele leven kunnen omgooien om eventueel een gehandicapt kindje het beste te kunnen geven. Vergeet niet dat dat echt veel impact zal hebben'. De tranen liepen over onze wangen. Het enige wat ik uit kon brengen was: 'Het is toch onmenselijk om zo'n beslissing te moeten nemen'. Ze beaamden dit en gaven aan dat ze daarom zeggen dat er geen goed of fout is in deze beslissing. Er valt voor beide beslissingen iets te zeggen. Als we ervoor zouden kiezen om ze te laten opvangen, wilden ze alvast beginnen met het geven van longrijpingsprikken. Mijn reactie daarna was: 'Laten we die longrijpingsprikken maar doen, dan zien we het wel'. De gynaecoloog gaf aan dat het zo niet werkte. Het zou namelijk niet goed zijn voor de kindjes om longrijpingsprikken te geven en daarna toch te beslissen ze niet op te vangen. Dit had te maken met de stress die zij zouden ervaren en dus de voorbereiding op een eventuele geboorte.

Voor mijn man was dit dilemma helemaal lastig, aangezien zijn ouders vroeger het advies van de artsen kregen om abortus te plegen. Ze dachten dat hij niet levensvatbaar zou zijn of anders zwaar gehandicapt. Dit is iets anders uitgepakt, er staat nu namelijk een gezonde man van 26 jaar. Hij vond dit dus helemaal een lastige keuze om te maken en tegelijkertijd ook heel hypocriet. We wilden niet dat onze kindjes pijn zouden lijden, omdat wij zo graag wilden dat ze leefden en eventueel alsnog zouden overlijden. Maar wat nou als we ervoor zouden kiezen ze te laten gaan, terwijl ze misschien juist zouden overleven?! De gynaecoloog gaf aan dat ze aan onze opmerkingen voelden dat we nu eigenlijk al goede ouders waren, we dachten namelijk compleet in het belang van onze meisjes. Toch konden we op dat moment de beslissing nog niet definitief maken. Op dat moment was alles rustig en zag het er nog niet naar uit dat de bevalling door zou zetten. In overleg met de gynaecoloog zouden we de beslissing de volgende maandag maken, zodat we er in het weekend nog over konden praten met elkaar. Ook was er een bepaalde website waar je vragen kon beantwoorden, die je konden helpen om de beslissing te maken. 

Met die opdracht gingen we weer terug naar huis & voerden we het gesprek waarvan we hoopten hem nooit te hoeven voeren..