Op mijn 38e weer zwanger, zou het deze keer wel goed gaan?

Vlak voor mijn 38e verjaardag in 2017, de 10e "ronde" na mijn miskraam van de tweeling, had ik al vóór de eisprong het voorgevoel dat het weer raak zou zijn. Op cyclusdag 13 de eerste positieve ovulatietest, dus hop aan de slag! Gisteren gelukkig ook al gezellig gehad. ;-) Na de ovulatie bleef mijn onderbuik continu gevoelig. Ik bleef ook het gevoel houden dat ik nu zwanger was. Diverse (progesteron-)symptomen dienden zich aan: misselijkheid, diarree, duizeligheid, gevoelige borsten, krampjes en steekjes in mijn onderbuik, een opgeblazen gevoel, last van geurtjes, vermoeidheid... Soms waren die symptomen ineens weg en dan twijfelde ik toch weer.

Dertien dagen na de eisprong (13 dpo) durfde ik een zwangerschapstest te doen. En jahoor, een tweede streepje! Ik wist het!

Ondanks de akelige ervaring met mijn eerste zwangerschap voelde het meteen goed. Het voelde ook anders. Ik had nauwelijks buikpijn, in tegenstelling tot vorige keer. Natuurlijk vond ik het wel spannend of het deze keer goed zou blijven gaan. Mijn man was daar laconieker in.

Op mijn verjaardag kon ik dus het goede nieuws aan de familie vertellen. Een bijzonder moment! Natuurlijk was het nog erg pril, maar we waren zo blij dat we het niet langer voor ons konden houden.

Met 5 weken was de teststreep donkerder dan de controlestreep. Fijn, een goede oploop van hcg dus. Verder durfde ik nog nergens op te hopen. Dat is het rottige na een miskraam. Hoe goed je gevoel eigenlijk ook is, je bent nooit meer onbevangen blij met een zwangerschap.

Vanwege de miskraam kreeg ik met 6 weken en 2 dagen al de eerste echo. En er klopte een hartje! Hoeraaaa!!!! Wat een opluchting! Zo ver waren we de vorige keer niet gekomen. Het beeld was wat vaag en de echoscopiste deed ook wat vaag; ze wist niet of ze 1 of 2 vruchtzakjes zag…

Wordt vervolgd!