Op mijn 37e snel zwanger, maar... Deel 2

Vorige keer schreef ik over mijn eerste zwangerschap in 2016, waarbij ik vlak voor de 9 weken ineens wat bruin slijm verloor. Eerder had ik wel al af en toe wat buikpijn gehad, best flinke. Maar dat kon diverse oorzaken hebben, dus ik probeerde me maar niet te druk te maken. Een paar dagen later kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Na de overdracht liepen mijn man en ik samen door het huis en praatten we over het gezin dat we hier zouden stichten. En hoe bijzonder het was, dat ik al zwanger was op dit moment. Daardoor konden we ons ook echt voorstellen hoe de kinderkamer er uit zou gaan zien en hoe we in de tuin en de omgeving zouden spelen met ons kindje. Op een gegeven moment moest ik naar het toilet. Bij het afvegen zag ik ineens felrood bloed, op het papier maar ook in het toilet. Ik belde in paniek de verloskundige en mocht direct komen. De eerste echo van mijn eerste zwangerschap was dus toch wat vroeger dan gepland, maar niet om een leuke reden. Er kwam ook geen goed nieuws; de verloskundige gaf aan dat ze geen kindje van 9 weken zag maar eerder van 6 of 7 weken... Meer kon ze op dat moment niet zeggen. Verslagen keerden we huiswaarts, met de afspraak dat we voor de oorspronkelijk geplande echo terug zouden komen. In de hoop dat er dan groei en hartactie te zien was. De verloskundige zei ons niet alle moed te verliezen. Maar dat was niet makkelijk na het bloedverlies en de echo.Een paar dagen later was de oorspronkelijk geplande echo. De verloskundige zag op dat moment 2 holtes. Dus in aanleg was dit een tweeling geweest... Maar in de ene holte zag ze alleen maar bloed en in de andere zag ze een vruchtje wat nog steeds veel te klein was voor de termijn (ruim 6 weken) en zonder hartactie. Desondanks zei de verloskundige dat de strijd nog niet gestreden was en dat het nog kon bijtrekken, omdat het allemaal nog zo klein was.  Intussen had ik wel dagelijks menstruatie-achtige buikpijn en wat bloedverlies. Maar ook nog steeds de typische zwangerschapskwaaltjes, zoals pijnlijke borsten, vermoeidheid en wisselende stemmingen. En het bloedverlies zou van de tweede holte kunnen komen. Dus we hielden toch maar een beetje hoop.Een week later had ik nog steeds een positieve zwangerschapstest. Maar 's avonds verloor ik ineens heel veel bloed met heel veel buikpijn erbij. Die avond zouden we eigenlijk ook naar de verloskundige gaan voor een nieuwe echo, maar zij verwees ons toch maar naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ook de eerste holte nu een miskraam was. Ik verloor heeeeel veel bloed en stolsels zo groot als tennisballen. Met pijn die leek op weeënpijn. Verschrikkelijk om daarmee eerst in de wachtruimte te moeten zitten voordat we gezien werden door de gynaecoloog van dienst op de spoedeisende hulp.Een paar dagen later, na nog heel veel pijn en bloedverlies, kreeg ik weer een echo en waren beide holtes verdwenen. Het bloedverlies werd steeds iets minder en duurde uiteindelijk nog een week of twee.Volgende keer een vrolijker verhaal!