2 jaar geleden
Onzekere zwangerschap
Na de 13 weken echo een doorverwijzing
Ondertussen zijn we alweer 2,5 jaar verder en is ons gezin sinds mei een mannetje rijker.
De datum van de positieve zwangerschapstest weet ik nog heel goed: 9 september. Toevallig ook de verjaardag van mijn broertje. Zo blij, want dit was nu de eerste keer zwanger zonder medicijnen. We waren net begonnen met cyclusmonitoring in het ziekenhuis, dit was dus niet meer nodig!
In oktober de eerste echo. Een kleine pinda met een kloppend hartje, wij zijn gelukkig!
Ook tijdens de 12 weken echo werd onze mini helemaal goed gekeurd. Elke keer toch weer een opluchting. Sinds kort was ook de 13 weken echo beschikbaar. Elk moment dat ik mijn kindje op de echo kan zien pak ik aan, dus ook de 13 weken echo gedaan.
Wij wisten ook dat dit een medische echo was en ze alles controleerden. Alles zag er goed uit, tot de nekplooi. De nekplooi leek een beetje ingedrukt in het midden. Na een aantal metingen kwam toch naar voren dat ons kindje een verdikte nekplooi had. We werden doorverwezen naar Amsterdam UMC.
Een week later werd daar opnieuw een echo gedaan en opnieuw kwam naar voren dat ze een verdikte nekplooi zagen. We kregen drie opties: vlokkentest (kon direct worden uitgevoerd), een vruchtwaterpunctie (kon pas vanaf week 16) of geen onderzoeken. Wij wilden wel weten of er iets aan de hand was ook om hier later eventueel op in te kunnen spelen als er bijvoorbeeld extra zorg nodig is tijdens de bevalling of (vlak) daarna.
Omdat ik zo snel mogelijk wilde weten waar we aan toe waren hebben we samen gekozen voor de vlokkentest. Het was niet fijn, maar we zaten nu in ieder geval een stap verder in het proces. Met de vlokkentest wordt er een stukje van de moederkoek afgenomen en onderzocht, ook wordt bloed bij vader en moeder afgenomen. Het onderzoek bestaat uit twee delen: eerste deel uitsluiten van trisomie 13, 18 en syndroom van Down. Wanneer hier niks uit zou komen wordt er vervolgonderzoek gedaan naar de andere chromosomen (dat is deel 2). Als al deze resultaten goed zijn zouden we worden opgeroepen met de 20 weken echo.
Een week later werd ik gebeld, ze zagen geen afwijkingen in chromosomen 13, 18 en 21 en ook niet in het geslachtschromosoom (evt Syndroom van Turner). Twee weken later kregen we een goede uitslag van de andere chromosomen. Nu was het afwachten tot de 20 weken echo. Wanneer deze goed zou zijn mochten we weer terug naar onze eigen verloskundige.
Net voor de 20 weken echo kreeg ik corona, dus moest deze worden uitgesteld.
Uiteindelijk konden we een week later terecht. Ze zagen een baby die goed was gegroeid, echter zagen ze wel een aantal zorgelijkheden: cystes in de hersenen, nog steeds een verdikte nekplooi (al mochten ze dat niet meer meten) en gaatjes in het hart. Dit kon met verschillende syndromen te maken hebben, dus was de vraag of we dit verder wilde onderzoeken. Na een gesprek met de klinisch geneticus hebben we besloten om het verder te laten onderzoeken. Ze hebben toen het WES-onderzoek uitgevoerd. Dan onderzoeken ze alles op DNA-niveau (ook van de ouders). Hier kunnen ook dingen uitkomen waar je geen onderzoek naar gedaan hebt gedaan, dus bijvoorbeeld dat je drager bent van een bepaald gen waardoor je meer kans hebt op een bepaalde soort kanker bijvoorbeeld.
Ondertussen zaten we al wel 10 weken in spanning en werden we op van alles voorbereid. Er werd vooral ingegaan op het afbreken van de zwangerschap. Met 23 weken kregen we een telefoontje dat ze geen afwijkingen in het DNA hadden gevonden. Dat was een grote opluchting voor ons. Nu moesten we de volgende groeiecho afwachten om te zien of de gaatjes in het hart er nog waren en of er nog cystes in de hersenen zaten.
Met 28 weken echo kon geen duidelijkheid geven over de gaatjes in het hart en ze vonden iets nieuws: een soort spatader op de navelstreng. Dit kan trombose veroorzaken, dus moest dat moest ook in de gaten worden gehouden. Het zou ook kunnen betekenen dat ik in het Amsterdam UMC moest gaan bevallen. Hier was ik niet echt vanuit gegaan. We zouden met 31 weken weer een nieuwe echo krijgen. Toen werden we gebeld dat de afspraak een half uur naar voren gezet werd. Prima voor ons. Echter bleek dit bij een hele andere arts te zijn. Aan het begin zei de arts al: dit is niet mijn vakgebied, maar ik ga mijn best doen. Wij zaten al zo lang in onzekerheid en hoopten toch dat dit de laatste echo zou zijn. Helaas was het hart weer niet duidelijk zichtbaar en ook wilden wij nog een afspraak met onze eigen arts. Twee weken later weer naar het ziekenhuis, 33 weken zwanger. Eindelijk goed nieuws: alles zag er goed uit en de spatader op navelstreng was weg. Geen bevalling in het Amsterdam UMC en we konden eindelijk genieten van de zwangerschap.
