Onze weg naar een wonder, deel 1

Hoi iedereen,

In mijn eerste blog heb ik me voorgesteld. Zoals jullie daar hebben kunnen lezen wisten mijn vriend en ik sinds oktober 2017 dat zwanger worden niet "vanzelf" zou gaan. Natuurlijk gaat het nooit vanzelf, dat terzijde ;)

Misschien wisten we eigenlijk al wel langer dat we niet op de natuurlijke manier een kindje zouden kunnen verwelkomen, laat staan of het überhaupt zou lukken. Maar waar gaan we beginnen, ik denk bij het eerste begin...

In 2008, zo dat is lang geleden, ja dat klopt... ik was toen 16 jaar oud en uitbundig aan het feesten tijdens carnaval in een kroeg in Helmond. Op de tweede avond, of derde? Ik weet niet meer op welke avond ik begonnen was haha... Nam een bekende van mijn beste vriendinnen zijn vriend mee op stap in Helmond. "Zijn vriend" viel me al meteen op door zijn prachtige krullen maar verder vond ik mijn vriendinnen en "die jongens" maar vervelend en kinderachtig doen. Blijkbaar vonden de jongens het zó gezellig dat ze op de laatste avond van carnaval terug kwamen naar Helmond om wederom weer mee te feesten. De klik met de jongen met de krullen was er en de rest is geschiedenis...

In 2012 besloten we om samen te gaan wonen in een appartementje in Gemert. Dit was nieuwbouw dus we moesten beslissen toen het gebouw nog niet af was, gelukkig konden we er goed doorheen kijken. Medio mei 2013 zouden we de sleutel krijgen en uit huis gaan, want we woonden nog allebei bij onze ouders. Wow wat was dat spannend maar wat keken we ernaar uit! Helaas kregen we net voordat we de sleutel zouden krijgen nog meer spanning erbij want mijn vriend werd ziek... en niet zo'n beetje. Hij zou worden opgenomen in het ziekenhuis, een paar dagen nadat we de sleutel zouden krijgen. Onze vaders hebben zich in het zweet gewerkt om ervoor te zorgen dat we tenminste de eerste nacht als samenwonenden konden doorbrengen, dat ben ik ze nog steeds super dankbaar voor! De nachten daarna heb ik alleen geslapen in ons nieuwe stulpje totdat mijn vriend weer thuis kwam.

Uitgebreid ga ik niet verder in op de ziekte van mijn vriend want dat is zijn persoonlijke verhaal. Wel was het duidelijk dat hij echt heel erg ziek was en er behoorlijk heftige medicijnen aan te pas zouden komen. Zijn dokter, een jonge dokter, was gelukkig heel alert en heeft ons erop gewezen om eerst iets anders te gaan doen voordat mijn partner aan een "soort van" chemo-tabletten moest gaan beginnen. Dit was dus zijn sperma invriezen omdat er 30% kans was op onvruchtbaarheid... dit was ontzettend schrikken en we waren nog zo jong, ik 20 en hij 23, dus je staat hier niet meteen bij stil. Maar uiteraard zijn we dit meteen gaan doen! De tijden na zijn ziekenhuisopname waren soms wel heftig, hij moest flink herstellen en nog steeds medicatie gebruiken. Gelukkig ging het steeds beter en werd mijn vriend langzaamaan weer de oude, dat was natuurlijk het allerbelangrijkste!

We besloten in 2015 om een huis te gaan zoeken omdat we het appartement uit groeiden, we het goed vonden gaan en ons geld liever niet meer in een huur te willen steken. Er stonden veel huizen te koop en na vele huizen gezien te hebben hadden we ons droomplekje gevonden. Het was toen een hele goede tijd in de huizenmarkt, dus beter konden we het niet treffen. In december 2015 kregen we de sleutel en met veel hulp van onze lieve familie en vrienden zaten we al gauw genoeg op onze nieuwe plek!

Een "groot" huis koop je natuurlijk niet voor niets, uiteindelijk was onze wens om samen kinderen te krijgen (als het ons gegund is, zeggen we altijd) en ons gezinnetje hier te starten. In 2017 wilden we weten waar we aan toe waren. We hebben een afspraak gemaakt in het ziekenhuis om eens te bekijken of dat mijn vriend überhaupt vruchtbaar was. Na het onderzoek wisten we dat dit dus niet zo was... wat was dit een ontzettend heftig bericht. Natuurlijk houd je hier rekening mee maar om dit te horen... je wereld stort in. De arts begon meteen over hoe IVF in zijn werk ging. Hier wist ik al wat van omdat ik uiteraard al wat onderzoek naar had gedaan en er ook wel eens in aanraking mee was gekomen via de mooie Stichting Pin For Your Thoughts. Maar toch, mijn hoofd tolde en ons sprookje viel in duigen...

Uiteindelijk hadden we besloten om na de carnaval van 2018 ons verder te gaan oriënteren wat betreft het traject. In het ziekenhuis wilden we ons traject niet starten, het voelde zo niet persoonlijk en warm, dit lag niet aan de artsen maar dit is gewoon het gevoel wat je bij een ziekenhuis krijgt. Op een goed aanraden van een collega van mij zijn we naar een open avond gegaan van Nij Geertgen, een vruchtbaarheidskliniek. Wat was dat een bijzondere avond, je komt in een totaal andere wereld terecht. En zo dubbel want het is ontzettend interessant maar ook heel erg emotioneel omdat je gewoon niet weet wat je te wachten staat. Hierna hebben we besloten om eens een intake gesprek in te gaan. Dit was een prettige ervaring en we waren vastbesloten hier onze wens een kans te geven.

Na een spannende overplaatsing van het sperma, wat gelukkig goed ging op een van de warmste dagen in het jaar, ja natuurlijk... Zijn we in september 2018 na een positieve ovulatietest de eerste IUI gaan doen, tenminste dit was de bedoeling. De arts kwam met vervelend nieuws dat het sperma zeker van goede kwaliteit was (dit hadden ze ons in het ziekenhuis al kunnen vertellen) maar dat voor IUI we meerdere buisjes (buisjes met sperma) zouden moeten ontdooien waardoor je daarna minder overhoudt. ICSI is dan een betere keus omdat je dan uit één buisje ontzettend veel kansen hebt en daarna nog genoeg overhoudt. 

Dit was een harde klap, toch hebben we uiteindelijk een IUI poging gedaan. Want we hadden drie keuzes; 1. dit ene buisje laten insemineren 2. wachten en ze nog 1 buisje laten ontdooien, zodat je meer zaadcellen hebt 3. dit ene buisje weer terug laten invriezen waardoor de kwaliteit weer achteruit gaat. We zijn gegaan voor optie 1, want je weet het natuurlijk nooit, je hebt maar 1 winnaar nodig. Wat had ik die nacht een buikpijn en last van wat er was geïnsemineerd, jeetje! Helaas werd ik "gewoon" ongesteld na deze poging en besloten we, omdat een ICSI traject best heftig is... goh... Dat we nog een keer goed gingen carnavallen in 2019 en daarna zouden starten.

Zo dit is al een flink verhaal, hoe het verder gaat lees je binnenkort in de volgende blog!

Tot de volgende, liefs,

Vivianne Joanna