Onze weg naar een tweede baby ♥️ (deel 2)

Spoed opname

Ik werd naar een ziekenhuiskamer op de spoedopname afdeling gebracht. Mijn man en zoon gingen nog even mee. Omdat onze ouders niet in de buurt wonen moesten we voor onze zoon iets gaan regelen. Hij was pas 3 jaar en snapte er geen bal van waarom zijn moeder in dat ziekenhuisbed lag. Lieve vrienden hebben hem opgevangen die dag.

Mijn man ging naar huis om wat spullen te pakken voor mij en onze zoon en bracht hem weg. De middag trok in een waas aan me voorbij. Het was nog niet helemaal tot me doorgedrongen wat dit betekende en wat er zou gaan gebeuren. Vrijwel direct werd er een infuus aangeprikt, dan zit dat er maar vast in. Gelukkig heb ik geen moeite met prikken dus daar had ik verder geen last van. 

Alle verpleegkundige waren onwijs lief. De gynaecoloog en assistent kwam ook nog even kijken hoe het met me ging en legde nogmaals de procedure uit. Onder volledige narcose zal mijn eileider volledig verwijderd worden met daarin dus het vruchtje...

Rond een uurtje of 6 kwam mijn man ook weer naar het ziekenhuis. Hij had onze zoon weggebracht, wat spullen voor mij gepakt en zelf wat gegeten. Samen hebben we verdoofd op de kamer gezeten en maar wat tv gekeken. Rond 9 uur kwam er een verpleegkundige me een operatiejasje brengen en zei dat ze bijna klaar voor me waren. Ik trok het operatietenue aan. Het was zo'n soort schort waarvan de achterkant grotendeels open was. Mijn man grapte dat hij er zo eentje ook wel voor thuis wilde. Gelukkig konden we er allebei wel om lachen. Alhoewel ik voor geen goud dit ding mee naar huis wilde, ik wilde niet meer aan deze ellendige dag worden herinnerd.

Laat je verdriet niet zien

Een half uurtje later, zo rond 21.30 uur werd ik door een verpleegkundige opgehaald voor de operatie. Mijn man mocht meelopen tot de recovery. Ik weet nog dat ik langs de OK kwam waar onze zoon geboren is (spoedkeizersnede). Zo'n gekke gewaarwording.

We namen emotioneel afscheid en ik werd verder gereden. Mijn man zou naar huis gaan en daar wachtte tot ik hem zou bellen dat het klaar was. 

Op de recovery lag ik best een tijdje alleen. Er was niemand die naar me omkeek en ik probeerde me groot te houden om niet constant in tranen uit te barsten. Ik vond het doodeng, was nog nooit onder narcose gegaan. Uiteindelijk kwam er een verpleegkundige met de anesthesist om wat dingen door te nemen. Ik kreeg het een aantal keer te kwaad, maar daar leek hij vooral geïrriteerd van te raken. Zodoende hield ik mijn verdriet en angst maar binnen. Toen hij weg was heb ik daar nog een tijdje weer helemaal alleen gelegen. Ik durfde bijna niet meer te huilen omdat ik bang was dat ik andere daarmee 'tot last' zou zijn. 

Uiteindelijk werd ik opgehaald en werd ik naar de OK gereden. 

De operatie

Eenmaal in de OK werd het opeens allemaal echt. Het felle licht, de hoeveelheid mensen, het overviel me. Het liefste was ik opgestaan en weggerend, naar ergens waar niemand me zou kunnen vinden. Ergens waar ik helemaal alleen kon zijn en waar niemand iets van me wilde afpakken. Iets waar ik zo vurig naar verlangde, wat ik mijn gezin zo graag wilde geven. Iets wat ik mezelf wilde geven.

Maar dat kon niet. Als ik dat zou doen zou het een gevaar voor mijn eigen leven zijn. Ik was al best ver, inmiddels 9 weken zwanger, en aangezien ik die dag ook fikse buikpijn begon te krijgen en bloed verloor, was de operatie met spoed nodig. Als de eileider zou knappen zou alles in mijn buikholte lekken en was het écht foute boel.

Gelukkig waren de mensen hier wel heel lief en begripvol. Er stond een verpleegkundige achter me en streelde zachtjes mijn hoofd. Ik hou er normaal helemaal niet van als iemand, die ik niet goed ken, me aanraakt, maar op dit moment had ik dat zó nodig. Ik voelde me zo bedonderd en zo zielsalleen, dat dit liefdevolle gebaar me een klein beetje veiliger liet voelen.

Er werd nogmaals verteld wat er gedaan zou worden en ondertussen dat ze de vloeistof voor de narcose is het infuus spoten, vroegen ze me een aantal dingen over mijn gezin en onze aanstaande vakantie in mei. Ik heb volgens mij 2 vragen beantwoord en toen was ik weg. Weg van de wereld in een droomloze slaap die binnen 5 seconde ook weer voorbij was.

Terwijl ik naar de recovery word gereden word ik wakker, nou ja een soort van. "Mevrouw, u moet wel adem blijven halen hoor!" O ja, dat is waar ook! Ik neem snel een teug adem. Ik zak weer weg en na een paar seconde hoor ik weer het zelfde. O ja! 

Na een paar minuten begin ik wat helderder te worden. Ik lig in bed met veel dekens over me heen. Mijn lip, wang en keel doen zeer. Van m'n buik voel ik op het moment niet zoveel. Ik krijg een ijsje voor de keelpijn. Uiteindelijk blijkt dat het toch wel wat langer heeft geduurd en dat ik zo'n 1,5 uur weg ben geweest. Bizar dat het voor mij voelde als 5 seconde.

Na een, gok ik, half uurtje mag ik terug naar m'n kamer. Als ik daar aankom bel ik meteen mijn man. Die kom naar het ziekenhuis. Als hij er eenmaal is, bel ik ook snel m'n ouders. Mijn vader vraag een beetje gekscherend hoeveel wijn ik heb gedronken. Ik vertel ze dat alles goed is gegaan. 

De day after, naar huis

Die nacht slaap ik slecht, of beter gezegd eigenlijk niet. Ik ben mezelf constant aan het herinneren dat ik moet ademen. 's Morgens vroeg komt er al iemand van de verpleging bij me kijken, hierna volgt al snel de  gynaecoloog en arts assistent. Ze vertellen me dat de operatie goed is gegaan en dat mijn gehele eileider is verwijderd is. Ook vertellen ze dat er al een klein scheurtje in de eileider zat waardoor ik er eigenlijk nét op tijd bij ben geweest. Gelukkig mag ik, nadat ik heb geplast, naar huis. 

Mijn man heeft eerst onze zoon opgehaald en kwam toen mij ophalen. Lekker naar huis in m'n eigen bed!

De volgende dag verlopen moeizaam. De wondjes aan de buitenkant zijn wel te doen, behalve die in m'n navel want die is ontstoken, maar vooral de wonden aan de binnenkant doen zeer. Misschien is het ook wel het besef wat in volle hevigheid toeslaat. Ik voel me alsof ik met opzet dit kindje heb laten weghalen. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is als een diepe wond, het heelt, maar het blijft voor altijd een kwetsbare en gevoelige plek 💔

In de komende periode zullen er nog meer blogs volgen over onze weg naar een tweede baby.