Onze weg naar een tweede baby ♥️

Eerst twee miskramen

Na ons huwelijk in mei 2014 besloten we op huwelijksreis dat we klaar waren voor een tweede. Onze zoon was toen 2,5 Jaar en dat vonden we een mooi leeftijdsverschil. Vrij vlot raakte ik zwanger, helaas eindigde dit in een miskraam. Verdrietig, maar kan gebeuren. Voor Ifan had ik ook een miskraam gehad. Daarna werd ik binnen een paar maanden weer zwanger. Ook deze zwangerschap mocht niet zo zijn en eindigden in een miskraam. Hier was ik ook nog wel oké onder. Uiteraard wel verdrietig, maar ook ergens wel blij dat ik wist dat ik weer zwanger kon worden en dat mijn lichaam alles op de natuurlijke wijze in balans houdt.

Bij beide miskramen had ik trouwens last van bloedverlies.

Mijn vijfde zwangerschap

Toen ik na de twee miskramen weer zwanger was, merkte ik dat het me een ander gevoel gaf. Ik was niet meer zo blij en was vooral angstig en afgevlakt. Dit was inmiddels mijn vijfde zwangerschap waarvan er maar één kindje daadwerkelijk is geboren. Dat hakt er toch wel in.

Ik besloot dat ik het een goed idee vond om een vroege echo in te plannen. Ik belde de verloskundige en zij adviseerde me om dit in week 8 te doen. Prima, dan doen we dat. Die afspraak stond.

De weken slopen voorbij. Ik had geen bloedverlies zoals bij de miskramen dus dat stemde me enigszins gerust. Toen ik 6 weken was kreeg ik enorme pijn in m'n buik. Geen pijn die je verwacht bij een miskraam maar meer pijn dat er lucht in je buik zit wat eruit moet maar wat niet lukt. Alsof er windjes dwars zaten. Het was zo heftig dat iemand van mijn werk me naar huis heeft gebracht en dat ik meteen langs de huisarts ben gegaan.

Ik weet nog dat ze zei dat het waarschijnlijk inderdaad gewoon lucht was, maar dat ze heel ver weg dacht aan een eventuele buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Op dat moment had ik geen idee wat dat was en maakt ik me er dus niet zoveel zorgen om. Ik werd naar huis gestuurd met een paar dagen rust en verder niks. Na een paar dagen ging het ook prima en ging ik gewoon vrolijk verder.

De dag van de echo

Vrijdagmiddag 18.00 uur hadden we de afspraak. Man en zoon gingen beide mee. Ik was inmiddels voorzichtig positief en blij aangezien ik al 8,5 weken zwanger was en geen bloedverlies of andere gekke dingen had gehad.

Bij de verloskundige ging ik liggen voor de echo. Ik deed m'n ogen dicht. Het was een nauwelijks te horen zucht waardoor ik wist dat het weer niet goed was. "Het is niet goed. Ik zie niks." is wat de verloskundige zei. Een soort van golf van misselijkheid, verdriet, ik-zei-het-toch en andere emoties gingen door me heen. "Ik denk dat je een Mola-zwangerschap hebt.".

De verloskundige legde ons uit wat een Mola-zwangerschap inhield. Curettage, een half jaar tot een jaar absoluut niet zwanger mogen worden en als de Mola cellen uit zichzelf niet weggaan moest ik aan de chemo therapie. Op dat moment voelde ik de grond onder me vandaan zakken. Het enige wat ik kon doen was huilen. Waarom moet dit mij overkomen?

Het ziekenhuis werd gebeld, maar daar werd niet opgenomen. Het was inmiddels ook al vrijdagavond. Ik werd het weekend in gestuurd met dit nieuws en dat er maandag meteen een afspraak in het ziekenhuis gepland zou worden.

Het weekend is in een blur voorbij gegaan.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Maandagochtend werd ik gebeld dat ik 's middag om 13.15 uur een afspraak had voor een (bevestigende) echo en daarna een afspraak met een gynaecoloog. Mijn man was 's ochtends wel gewoon naar zijn werk gegaan en ik was met onze zoon thuis. Toen hij thuiskwam zijn we met z'n drieën naar het ziekenhuis gereden.

Zit je daar, in de wachtkamer bij de polikliniek gynaecologie, met allemaal vrouwen met een dikke buik om je heen. Wat voelde ik me ontzettend naar. Zo verraden door mijn eigen lichaam.

Eindelijk werd ik geroepen voor de echo. "Nee hoor, dit is geen Mola-zwangerschap. Dit is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap." zei de echoscopiste. Terwijl ik mee kon kijken op het schermpje zag ik een hartje kloppen, alleen niet op de goede plek, in mijn eileider. Ik wist niet wat ik moest voelen, ik ging op een soort van lockdown. Als verdoofd ben ik verder gegaan. Ik kreeg een afspraak bij een gynaecoloog en die legde me uit wat de procedure was. Ik moest eerst voor de zekerheid nog bloed laten prikken (je HCG-niveau is gemiddeld dubbel zo hoog bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dan bij een gezonde zwangerschap), dit zou het voor een tweede keer moeten bevestigen. Ze wilden alles zeker weten aangezien ik inmiddels al 9 weken zwanger was. Dit komt bij een BBZ meestal niet voor, vaak wordt dit al ontdekt bij zo'n 5-6 weken.

Als het bloedonderzoek zou bevestigen dat het inderdaad om een BBZ zou gaan, werd ik vandaag waarschijnlijk nog met spoed geopereerd en zou mijn eileider volledig worden verwijderd. Wel zou eerst gekeken worden of de andere eileider toegankelijk was anders werd de eileider wel gespaard. Volgens de arts was het beter om de eileider in z'n geheel te verwijderen omdat er anders teveel risico was op verklevingen. Daarnaast zou mijn andere eileider het werk van deze overnemen en was er dus geen verminderde kans op een volgende zwangerschap.

Na ruim twee uur te hebben gewacht werd ik weer terug geroepen door de gynaecoloog. Het onderzoek van het bloed was terug en bevestigde inderdaad dat het om een BBZ ging. Ik werd opgenomen op de spoed afdeling en zou vanavond geopereerd worden.

De rest van het verhaal vind je in een volgende blog.