Onze weg naar een kleintje! (deel 1)

Het is november 2019, als we besluiten na een kinderwens van bijna 2 jaar naar de huisarts te stappen. Waarom lukt het ons toch niet na alle ovulatietesten en alle andere ''trucjes''? Die vraag heeft veel in mijn hoofd rondgespookt.. We hebben tussendoor wel een ''pauze'' gehad van driekwart jaar, omdat we in die 2 jaar ook (heeeel uitgebreid) zijn getrouwd. 

We worden doorgestuurd voor onderzoeken in het ziekenhuis, vanaf dat moment begint de hele rollercoaster voor ons. Eerst krijg ik de nodige echo's en bloedonderzoeken, waar niks uitkomt. Alles ziet er tiptop uit en ik heb gewoon maandelijks een eisprong. Mijn man krijgt de taak om zijn semen in te leveren en we mogen na een paar weken bij onze fertiliteitsarts komen voor de uitslagen. Eerst begint ze bij mij, alle onderzoeken waren goed en er was niks geks gevonden in mijn buik of bloed. Ik was in eerste instantie heel erg opgelucht, totdat ze bij de uitslag van het zaad van mijn man kwamen.. ''Ik heb best wel slecht nieuws, heel erg slecht zelfs'', waren de woorden die de arts uitsprak.. Mijn mond viel open, WAT DAN?! Het zaad is heel erg slecht, het zit onder een miljoen zei ze. Onze wereld stortte in en ik kon vanaf dat moment alleen nog maar huilen.. Ze zei niet hoeveel precies, maar mijn man moest na 6 weken nog een keer zijn zaad inleveren om te kijken of het beter was geworden en we moesten zelfs ons voorbereiden op dat we eventueel een donor moesten zoeken..

Deze weken waren voor mijn gevoel een eeuwigheid. Opnieuw leverde hij het in na 6 weken, maar zoals ons voorgevoel al dacht.. Het is niet verbeterd helaas. Opnieuw hadden we een gesprek in het ziekenhuis en we kregen te horen dat ICSI onze enige optie is om een kindje te kunnen krijgen. het zou moeilijk worden, maar ze wilden de uitdaging aan gaan. 

Het is ondertussen na alle onderzoeken en gesprekken half maart 2020 en we worden op de wachtlijst gezet. Deze zou ongeveer 2 maanden zijn! Toen kwam corona om de hoek kijken.. Alle reguliere zorg werd uitgesteld en zo ook onze behandeling. Maanden gingen voorbij en ik keek bijna elke dag in mijn mail of ik al een oproep had voor onze intake, dit zou betekenen dat we kunnen starten. Yes!! daar issie! 17 juni zat ie daar dan EINDELIJK in mijn mail. we mochten komen voor de intake en de prikinstructies! 

In augustus hebben we dan eindelijk de afspraak, na eerst heerlijk op vakantie te zijn geweest in Italië samen. We kregen de prikinstructie, mochten de medicatie ophalen in de apotheek van het ziekenhuis en in september mocht ik starten met de pil. Eindelijk, ons avontuur kan beginnen!

Ik heb eerst 3 weken de pil moeten slikken en ik mocht 9 oktober mijn eerste spuit zetten. Ik heb ongeveer een week moeten spuiten, toen moest ik voor een follikelmeting in het ziekenhuis zijn. De eitjes waren niet gegroeid zoals ze hadden gehoopt en ik moest nog even doorspuiten. Een paar dagen later mocht ik weer komen en waren er een aantal heel groot geworden en een hoop hele kleine follikels. De artsen waren aan het twijfelen om de behandeling af te breken en opnieuw te beginnen, omdat het er te weinig zouden zijn voor de punctie. Wat een domper dacht ik! Uiteindelijk belde ze me dezelfde dag nog en wilden ze de handdoek nog niet in de ring gooien! Ik mocht nog een paar dagen door spuiten en dan zou woensdag 21 oktober de punctie zijn als de grote eitjes niet waren gesprongen. Ik moest dan ook verplichte bedrust houden en veel water drinken. Het is woensdag, ik moest vroeg in het ziekenhuis zijn voor de punctie. Ze bracht het echoapparaat in en YES!! Alle follikels zaten er nog! Dit betekende dat ter plekke de punctie doorging, wat waren we opgelucht! 

Het infuus werd ingebracht en de morfine en pijnstilling werkte al heel erg snel. Het aanprikken was niet fijn, maar gelukkig was het te doen en er werden 15 follikels aangeprikt. Mijn man werd na de punctie met de verwarmde koffer naar een ander ziekenhuis gestuurd om daar de eitjes in te leveren en zijn daad weer te verrichten, zodat ze het konden gaan bevruchten. Dit moest 2 keer, omdat ze dachten dat 1 keer niet genoeg zou zijn voor het aantal eitjes. Ik moest ondertussen uitrusten en bijkomen in de uitslaapkamer van de punctie.

Ongeveer anderhalf uur later kwam hij terug in het ziekenhuis waar ik was en mochten we samen naar huis. Ik had een paar dagen nodig om te herstellen thuis.. De volgende dag werden we gebeld, dat er 12 rijpe eitjes in totaal waren gevonden. YESS, wat een super goed nieuws. Uiteindelijk zijn van de 12 eitjes, 4 eitjes goed bevrucht en door gedeeld. Dit betekende dat wij 24 oktober een verse terugplaatsing hadden!

Heel zenuwachtig vertrekken we de 24e naar het ziekenhuis, voor een verse terugplaatsing. Ik werd binnengeroepen en ik mocht gaan liggen. Mijn man mocht hier helaas niet bij aanwezig zijn i.v.m. corona en moest op de gang wachten. de eendenbek werd ingebracht en het schaaltje met het embryo werd goed dubbel gecheckt met onze namen. De embryo werd via een soort dun slangetje met een spuit eraan, in mijn baarmoeder gespoten en hup! Daar zat ie ineens in mijn baarmoeder! Het was in een paar minuten gebeurd en ik mocht direct op staan en me omkleden.

Nu word het 2 weken in spanning afwachten tot ik mag testen...