8 jaar geleden
Onze speciale kindjes...
Ons leven met een heel speciaal jongetje! Mijn verhaal vanaf 20 weken zwangerschap.
Een poosje geleden wilde ik al met een blog beginnen om mijn verhaal kwijt te kunnen.
Ik zal me in het kort even voorstellen. Ik ben 29 en getrouwd met 2 kinderen. Meisje van 1,5 jaar en een zoon van 7 weken oud.
Mijn dochter heet Marith en is heerlijk bijdehand en vrolijk.
Mijn zoon heet Luca en heeft nu al een eigen willetje. Mijn zoon heeft Syndroom van Down en een Hazelipje met een open gehemelte. Ook heeft hij een hartafwijking. Met 20 weken zwangerschap hoorden we dat onze zoon een hazelip had. Toen begon de medice molen.
Het moment dat we dat hoorden was zo schrikken. Je gaat er heen met plezier van ohhhh Echo en dan krijg je het nieuws wat je niet snel verwacht. De tranen stroomden over mijn wangen tijdens de echo. Ook hadden ze zijn hersenkamers opgemeten en die waren ook te groot. Zo'n schrik. Gelukkig waren ze in het ziekenhuis erg vriendelijk en niet alleen zakelijk. Gelijk de zorg en het verdriet iets proberen te verzachten.
Advies was naar Groningen naar het UMCG. We konden gelijk de volgende dag daar al terecht. Daar kregen we het nieuws dat ze dachten dat er meer aan de hand was met onze zoon. Ze dachten aan de chromosomen 13 of 18. Beiden betekend dat de kans dat de baby zou overlijden zeer zeer groot zou zijn. of in mijn buik al of in zijn eerste levens jaar. Ze boden ons mogelijkheid om te kiezen voor abortus. Echter hier hadden we duidelijk al een beslissing over gemaakt. De kleine is wie hij is. Hij is welkom en het is niet aan ons om te moeten kiezen tussen leven en dood, om daar een beslissing in te nemen. We konden alles afwachten wat er zou gebeuren of kiezen voor zekerheid en een punctie laten doen. Dit vond ik zelf zo erg. We kregen gesprekken met erfelijkheids afdeling en daardoor toch besloten voor een punctie. Ik heb zitten huilen omdat ik er zelf zo tegen op zag. Tijdens de punctie heb ik de behandeling meegekeken op het scherm en niet naar mijn buik gekeken. Gelukkig ging alles goed. We zouden begin van de week uitslag horen van de spoedtest. (was vrijdag van de punctie) en 2 weken later de uitgebreide uitslag.
Dat weekend was zo'n hel! Nauwelijks geslapen en erg veel gehuild. Gelukkig hadden we als gezin steun aan elkaar en ook aan onze familie. De dag dat we het telefoontje zouden krijgen was mijn zus en haar man bij ons. De telefoon ging ... een van de eerste zinnen was... we hebben slecht nieuws... de baby heeft trisomie 21. Wat waren we zo opgelucht. GEEN 13 of 18, maar 21. Want we zeiden al uit gein van de 3 mogelijkheden het liefste nummer 21. Nummer 21 is Syndroom van Down.
We waren zo dankbaar voor het nieuws! Tijdens het gesprek sprongen de tranen in mijn ogen. Maar toch spookten de gedachten door mijn hoofd van wil ik dit wel? De keuze om te zeggen..toch weg laten halen... Ik voelde me zo slecht dat ik dat dacht....We zijn het nieuws gaan vieren door gebak te gaan halen en kleertjes kopen....
Anoniem
Lijkt me ontzettend heftig om op je dak te krijgen! Maar zo te lezen heeft hij erg veel geluk met jullie als ouders!
Lindsy83
Dat is zeker heftig nieuws en ik kan me best voor stellen dat je in zo'n geval twijfeld of je het aan wel aan zou kunnen. Ik heb super veel respect voor jullie dat jullie hem toch met open armen geaccepteerd hebben en ik hoop dat jullie er senl achter mogen komen, dat hoewel deze kindjes iets meer zorg met zich meebrengen, dat ze wel heel speciaal en het allerliefst zijn! Welkom op mamaplaats!