Onze reis naar onze grootse wens

Al jaren had ik buikpijn. Heel veel buikpijn. Ieder dag, maar tijdens mijn eisprong en mijn menstruatie leek het te verergeren. Al vaak was ik naar de huisarts geweest maar verder dan "het is nu eenmaal niet fijn om vrouw te zijn, neem maar een extra paracetamol in" tot "sommige vrouwen hebben nu eenmaal een lage pijngrens" kwam ik niet. Totaal niet serieus genomen droop ik iedere keer weer af. Tot wij in mei 2010 gingen verhuizen naar een andere stad. 

Nadat wij gesetteld waren vond ik 3 straten verder een huisartsenpraktijk. Op internet stond de praktijk goed aangeschreven dus ik waagde de gok. Aan de balie vroeg ik aan de doktersassistent of wij ons mochten inschrijven. "Sorry onze praktijk is helaas gesloten voor nieuwe inschrijvingen". Mijn gezicht sprak blijkbaar boekdelen, ik kon mijn teleurstelling niet verbloemen. Op dat zelfde moment kwam er een vriendelijke vrouw mijn kant opgelopen, Hoi! zei ze, en ze stak haar hand naar mij uit, ze stelde zichzelf voor als één van de doktoren, ook was zij mede-eigenaar van de praktijk, gevolgd met de vraag wat er aan de hand was. Toen ik zei dat ik net vernomen had dat de praktijk geen nieuwe patiënten aannam en ik dat best jammer vond, zei de dokter ... Weet je wat? Loop maar even mee! Vragend keek ik de doktersassistente aan die net zo verbaasd was als ik maar ik volgde de dokter mee naar haar spreekkamer.

Zo, zullen we maar gelijk de intake even in orde maken?! zei de dokter terwijl zij plaats nam achter haar bureau. Uuhh, ja graag mompelde ik twijfelend. De intake verliep net zo vlot als ik binnenkwam. Heb je nog vragen of zit je nog ergens mee? vroeg de dokter. Nee hoor, super bedankt dat ik mij toch kon inschrijven zei ik terwijl ik mijn spullen bij elkaar pakte. Voor het eerst had ik een klik met een dokter en terwijl ik op het punt stond om weg te lopen bedacht ik mij en besloot het nog 1 keer te proberen. Nog 1 keer een poging te doen om te kijken of deze dokter misschien wist waar mijn pijn vandaan kon komen.

Nou misschien is er toch wel 1 dingetje. De dokter wees terug naar de stoel die ik zojuist had verlaten. Vertel! zei ze met een glimlach. Nou het is waarschijnlijk niets hoor, gevolgd door.. en ik heb waarschijnlijk een lage pijngrens maar...uuhh... ik heb bijna iedere dag buikpijn. Vragend keek zij mij aan. Waar precies? vroeg de dokter. Ik ging met mijn handen naar mijn onderbuik. Hier, zei ik. Ik vertelde haar over de pijn, iedere dag. Gelijk veranderde de vriendelijke blik in de ogen van de dokter naar een serieuze blik. Gelijk begon ze hierover allerlei vragen te stellen. Wordt de pijn tijdens de cyclus erger? Heb je pijn tijdens het vrijen? Verlies je veel bloed verlies je tijdens je menstruatie? Voor het eerst werden deze vragen aan mij gesteld en ik voelde mij serieus genomen. Ik kon op alle vragen volmondig ja antwoorden. Ik ga je doorverwijzen naar een gynaecoloog voor verder onderzoek zei de dokter resoluut. Ow... zei ik verbaasd, denkt u dat er ... uuhh ... misschien iets mis is ...vroeg ik twijfelend. Ik weet het niet zeker zei de dokter maar ik heb wel een vermoeden wat de pijn kan veroorzaken. Voor het eerst hoorde ik het woord wat mijn leven voorgoed zou veranderen: Endometriose.