Onze eerste zwangerschap deel 4 - De spoedoperatie.

De vorige keer vertelde ik jullie over de operatie. Nu ga ik jullie mee nemen naar mijn spoed operatie.

Ik lag daar, rillend, zwak, koud en een tikkeltje verward. mijn monitor bleef piepen en gaf telkens een alarm, de bloedrukband maakte mij elke 5 minuten wakker. Ondertussen was mijn verband al 6x verschoont. Na een paar minuten kwam de dokter aan mijn bed en keek onder mijn deken. Hier en daar voelde hij aan mijn buik en zei dat hij een katheter wou zetten en dat ze met spoed mij weer moesten opereren. Wacht he, wat zeg je? Met spoed? Kan iemand mijn vriend bellen?

'Ik ga uw vriend zo bellen, maar eerst maken we je klaar voor een spoedoperatie.' Het enige wat nu door mijn hoofd spookt is de katheter. Hell no dat hij die zonder roes gaat zetten, dat stomme infuus in mijn arm vond ik al erg genoeg. Ik stribbelde dus even tegen en zei dat ik wel gewoon kon plassen op de poo. 'daar is nu geen tijd voor' zei hij. 'Ja maar ik wil echt geen katheter. Of je mag hem alleen zetten als ik onder narcose ben en ik wil hem ook niet in me hebben als ik wakker word'. Hij begon een klein beetje te lachen en zei dat het goed was. Hij legde mij uit wat er nu aan de hand was. 'Ik weet zeker dat je baarmoeder schoon is, maar jouw baarmoeder wilt niet bij elkaar trekken waardoor het wondje van de placenta open blijft.' Normaal trekt de baarmoeder samen en zo drukt die de wond dicht. Maar bij jou is dit nu niet het geval. We hebben je weeën opwekkers gegeven in je infuus, maar die medicijnen werken niet.

Het enige wat we kunnen doen is een ballon in jouw baarmoeder plaatsten en een sterker medicijn die jouw baarmoeder helpt samen te trekken.  De ballon houd de wond gesloten. Het enige wat ik hoorde en wat bleef hangen was dat mijn baarmoeder niet zijn werk deed, wat die eigenlijk zou moeten doen. En dat de katheter er uit zou zijn als ik wakker zou worden. Ik voelde me zo beroerd, dat het me eigenlijk niet meer interesseerde wat ze met me deden. Ik had het vreselijk koud en mijn lichaam trilde onbeheerst.

Ik werd naar de operatie kamer gereden, de weg herkende ik nog van de eerste keer. De grote witte schuifdeur werd weer voor mij geopend. Mijn arts was er al en twee nieuwe gezichten. Ik moest op eigen kracht van mijn bed naar de operatie tafel klimmen. Het lukte me niet, ik was te slap, zenuwachtig lachte ik dit weg. Trillend probeerde ik mijn armen omhoog te tillen en mijn arts zei dat ik nog genoeg kracht had om zelf op de tafel te komen. Gefrustreerd en met mijn laatste beetje kracht klom ik op de tafel ( met stiekem een beetje hulp van de zuster en die knappe anesthesist van voorheen ) Daar lag ik weer, de gynaecoloog probeerde de operatie gegevens in de computer te voeren. De anesthesist was mijn narcose aan het berekenen. En ik smeekte de (super jonge) operatie assistent dat ze de katheter er uit zouden halen als ik wakker werd. 'Hier ga ik niet over' zei ze. 'Ja maar kun je asjeblieft de gynaecoloog daar op wijzen dan? dat hij het niet vergeet' smeekte ik. ze zou er aan denken zei ze. De anesthesist grapte dat hij mij vandaag al te vaak had gezien en gaf mij het roesje in mijn infuus, ik kreeg het kapje op en moest tot 10 tellen. Nou ik kan je vertellen dat niemand tot 10 haalt. Toen ik wakker werd voelde ik snel aan mijn onderkant of ik een draadje voelde. Ik schrok me rot omdat dit ook het geval was! De zuster kwam naar mij toe. Met paniek in mijn ogen vroeg ik haar of ik de katheder nog had.  Nee zei ze, dat is jouw ballon katheter. Mijn wat? katheter???Ja, deze moet er een uurtje inzitten en dan komt de gynaecoloog hem er uit halen. Ik voelde me nog steeds beroerd en had het nog steeds erg koud. Ik vroeg de zuster of ik mijn vriend mocht bellen. Helaas moest ik wachten tot ik naar mijn kamer mocht. Er hingen dit keer meer zakken aan mijn infuus, die moesten natuurlijk ook eerst leeg. Het was al 4 uur en ik lag als enige nog op de uit slaap kamer. Onder tussen was er nog bloed geprikt op verzoek van de arts en het prikken ging ook niet zonder pijn. Mijn aders waren door de lage druk moeilijk te vinden. Mijn HB was 5.1, veel te laag dus. Met wat ijzerpillen zou het op te lossen zijn. Maar deze moet ik zeker vandaag al innemen. 

De gynaecoloog kwam eindelijk de ballon katheter er uit halen. Om 4 uur mocht de ballon er eindelijk uit. Ik zou niks voelen zei hij. Eerst moest de ballon leeg en dan moest ik wat drukken als hij hem er uittrekt. Ik voelde wat druk en even een pijn steek maar niks te vergelijken met de pijn die in met de miskraampillen had. Het was een behoorlijk ballon ding wat er in mijn baarmoeder zat. Ik moest nog 30 minuten blijven liggen en dan mocht ik naar de kamer. Maar de gynaecoloog wou mij wel eerst zien voor ik naar de kamer mocht. Die 30 minuren werden uiteindelijk anderhalf uur, omdat hij een spoed keizersnede had. Ik wou naar huis en bleef zeuren of ik mijn vriend mocht bellen. Eindelijk mocht ik naar de kamer waar ik iets luchtigs mocht eten. Ik had geen honger. Ik wou naar huis. Ik beeld belde mijn moeder en die was blij dat ze iets van mij hoorde. Ze vond het al zo lang duren. Ik vertelde haar mijn hele avontuur en vroeg of ze morgen even langs zou komen. ´Natuurlijk kom ik langs. alles voor mijn mopje, dat je maar snel beter word.´ Zo fijn die woorden van haar. Daar was mijn vriend, ook hem vertelde ik over mijn wilde avonturen. Eindelijk mocht ik naar huis met een dijk medicijnen. Het was onder tussen half 6. Het infuus werd er uit gehaald en ik schok me rot wat voor lang plastic ding er in mijn arm zat. Ik schok ook van mijn bed, het matras zat helemaal onder het bloed. Nu zag ook mijn vriend hoe erg ik had gebloed. Hij was op de hoogte wat er was gebeurd, maar nu zag hij het ook. In de rolstoel bracht hij mij naar de auto. Onderweg moest hij nog even met mij in de rolstoel rennen en vertelde hij met de breedste lach ooit, hoe fijn hij het vind dat hij nu eens iemand in de rolstoel mag duwen. (hij heeft zelf veel operaties gehad) Hij nam mij mee naar mijn favoriete restaurant. De mac donalds, hij weet hoe vrolijk ik daar van word. Met mijn trillende lichaam en bleek gezicht zat ik in de MC. Voor mijn gevoel keek iedereen me aan. Het verband van het infuus was ook zichtbaar. Ik zag er uit alsof ik ontsnapt was uit het ziekenhuis. Met lange tanden at ik mijn burger op. Ik waardeerde het enorm dat hij dit voor mij wou doen. Ik voelde me alleen zo moe en was er niet helemaal bij met mijn hoofd.Eenmaal thuis viel ik als een blok in slaap. Tegen de nacht werd ik wakker en was ik helemaal doorweekt van de zweet, ook mijn bed was doorweekt. Ik had 40 graden koorts .....

Hierover vertel ik volgende blog meer over.