Onze eerste zwangerschap deel 3 - de operatie.

In mijn vorige verhaal vertel ik over mijn 'missed abortion' die ik heb gehad. Daarin lees je wat voor mij de mogelijkheden waren rondom het verliezen van het vruchtje. En ja, wat er allemaal mis ging. 

Ik lag op de behandeltafel van de gynaecoloog, met een echo was ze aan het kijken of het vruchtje er nog zat. Het beeld zag er dit keer anders uit, er was geen vruchtje te zien en ik keek nog hoopvol richting mijn vriend. Het was stil. Uit het niets horen we de gynaecoloog zeggen ' Ik ga mijn collega halen, dan kan zij mee kijken voor een second opinion. 

Ok, wat betekend dat? dacht ik. Ik keek mijn vriend weer aan en vroeg, 'dit is niet goed he?' ik denk dat ik toch geopereerd moet worden.Hij probeerde mij op me gemak te stellen en zei dat we daar nog niet van uit moeten gaan en dat de arts daarom haar collega er bij roept. hmmm, ik bleef er sceptisch over, ik zag de bui al hangen. De artsen kwamen de kamer binnen gelopen. Weer moest ik mijn benen in de teugels hangen en werd er gekeken met de echo van links naar rechts, dat pokken ding deed pijn. Hmmmm, zei de andere gynaecoloog, 'Ik wil even met een eendenbek kijken, want ik denk dat het vruchtje zich buiten de baarmoeder bevind'.  Wat?! buiten de baarmoeder? Maar dat is toch gevaarlijk? Hoe kan dit nou? Het zat voorheen gewoon in mijn baarmoeder. Geen zorgen zei de gynaecoloog, daarom wil ik even kijken met een eendenbek, voor de zekerheid. Ook met de eendenbek was ze van links naar rechts aan het zoeken en dit deed veel meer pijn. oh, ik zie het vruchtje hier zo zitten. Ik kan het zo verwijderen als ik zou willen, maar dat kan niet zonder operatie want anders zou je te veel gaan bloeden. Dat laat dan een openwond achter. Ergens was ik opgelucht dat we eindelijk na vandaag er een punt achter konden zetten. Ik zou onder narcose gaan en als ik weer wakker zou worden zou het voorbij zijn en kunnen we verder met ons leven. We moesten naar een andere poli toe. Daar zouden ze naar mijn longen en hart luistenen. Ik moest natuurlijk wel gezond zijn voor ik onder narcose ga. Ik belde mijn moeder op om het nieuws te vertellen en die stelde me gerust. 'Het komt goed schatje, jij kan dit!'. Haar woorden gaven me even rust.Uiteindelijk zaten we daar, in de wacht ruimte van het ziekenhuis. Stik zenuwachtig was ik. Gedachtes gierde door mijn hoofd heen. Iedere keer als ik een zuster zag dacht ik 'ja nu ben ik aan de beurt' en maakte mijn hart een sprongetje. Maar telkens was het een opluchting of misschien ook wel een teleurstelling dat de zuster door liep of iemand anders kwam halen. De minuten tikte voorbij en ik werd door een mannelijke verpleegkundige binnen geroepen. Oei, nu gaat het gebeuren. In het kamertje kregen we informatie over de operatie. Waar ik mijn kleding kwijt kon en wat mijn vriend kon doen. Die moest natuurlijk wachten. Ik moest twee pillen slikken voor ik terug moest naar de wacht ruimte. En weer was het wachten voor mij tot ik weer geroepen werd. 

Het duurde niet lang voor ik geroepen werd en ik mocht mee naar de kamer voor de operatie. Eerst moest ik een pyjama aan en in bed liggen, vanuit daar werd ik een lange gang door gereden naar de wachtkamer voor de operatie. Tijdens die rit moest ik doei zeggen tegen mijn vriend want die mocht niet mee natuurlijk. Het was allemaal heel koud. Ik kon wel janken van de zenuwen.Eenmaal in de wachtkamer (heeft vast een andere naam), lag iedereen in een rijtje te wachten tot je mee mocht. Ik werd aangesloten op de hart monitor en er werd een infuus aangelegd. ik heb nog nooit een infuus gehad en ben bang voor naalden, ik begon dus behoorlijk zenuwachtig te worden en hoorde verderop iemand zeggen dat ik me geen zorgen moest maken, dat de infuus echt mee valt. Ik durfde niet te kijken en voelde de prik. Hij zat. Stom ding dacht ik nog, was ik hier nou zo zenuwachtig voor? 

Ik mocht mee en kwam in een grote witte kamer terecht. Ik moest van mijn bed naar een ander hard bed. Ging wel wat moeilijk met al die draadjes. Er werden wat vragen gestel om te kijken of ik wel de goede patiënt was. In mijn infuus werd een koud goedje gespoten, de narcose.Dit was een hele lieve en knappe anesthesist. Voor de narcose was ik niet bang. Ik kreeg een kapje op een ik lag binnen no time te slapen. Toen ik wakker werd zag ik meerdere mensen om mijn bed heen staan. Ook de anesthesist en de gynaecoloog die mij geopereerd heeft. Er werden wat vragen gesteld en er werd uitleg gegeven door de gynaecoloog over wat ik moet doen na de operatie. Ik was nog zo moe van de narcose dat ik de helft maar heb mee gekregen. Ik vroeg of ik mijn vriend mocht zien en dat mocht nog niet. Ik moest eerst rusten in de uitslaap kamer en na een half uurtje mocht ik naar de kamer terug. Slapen kon ik niet, ik lag aan de rand van de kamer en zag hoe iedereen binnen werd gereden. Ook kon ik niet slapen van de bloeddruk band, het gepiep van het hart monitor en het infuus voelde koud door die zak die er aanhing. Ik zag dat er een oudere man binnen gebracht werd. Deze man wou gelijk zijn bed uit en was erg in de war.  Er kwamen wat sterke verpleegkundige bij om de man vast te houden. Naast mij riep een vrouw constant om pijnstilling en was hard aan het kreunen van de pijn. En ik? Geen erge pijn, maar het voelde wel alsof ik aan het plassen was. Onder mijn billen voelde ik een warme natte plas liggen. Dat hoort er bij dacht ik. Na een paar minuten riep ik de zuster erbij. Ik vroeg haar of ik een ander verbandje mocht hebben omdat ik nattigheid voelde onder me. Ze trok mijn deken omhoog en keek zo onder mijn nachtjapon. Echt een piep show.Hmmmm, ik ga een ander verbandje halen. Eenmaal een nieuw verbandje, voelde het na een minuut weer helemaal doorweekt. Weer riep ik de zuster. Weer kwam ze met een ander verbandje. Ik zei tegen haar dat ik me niet zo lekker voelde, heel mijn lichaam was aan het trillen en ik had het enorm koud. Ze zei dat ik veel aan het bloeden was en dat ze de gynaecoloog al heeft gebeld, maar hij was aan het opereren dus moest ik nog even wachten. De monitoren naast mijn bed begonnen te piepen. De zuster kneep in mijn infuuszak en even voelde ik me even weer wat beter. Er werden verwarmde dekens voor mij gehaald. Ik moet poepen zei ik tegen haar. Nee nog even wachten tot de dokter er is zei ze. Ondertussen was mijn verband al 6x verschoont. Na een paar minuten kwam de dokter aan mijn bed en keek onder mijn deken. Hier en daar voelde hij aan mijn buik en zei dat hij een katheter wou zetten en dat ze met spoed mij weer moesten opereren. Wacht he, wat zeg je? Met spoed? Kan iemand mijn vriend bellen? Hierover vertel ik jullie de volgende keer.