Onze eerste zwangerschap deel 2 - wat ging er allemaal mis.

In mijn vorige verhaal vertelde ik dat ik een zogenoemde 'missed abortion' heb gehad. 

Een week later moest ik terug komen bij de gynaecoloog, ze gingen kijken of het vruchtje echt geen hartactie had. Helaas was er niks veranderd.We mochten de pillen ophalen bij de apotheek. Ik had een heel dubbel gevoel, aan de ene kant was het prima en wou ik alles zo snel mogelijk achter de rug hebben. Aan de andere kant wou ik dit verlies niet verwerken en hoopte ik dat ik wakker zou worden uit deze nachtmerrie met een gezonde zwangerschap. Die zelfde avond bracht ik de 4 pillen in. Samen met mijn vriend, zat ik in een kloffie op de bank te wachten tot er iets gebeurde. We hadden geen idee wat we konden verwachten, ik las op internet dat ik erge menstruatie pijn zou krijgen. Maar wat bedoelen ze met 'erge?' Het zou voelen als weeën. Maar hoe voelen weeën? Ik had nog nooit weeën gehad.Ik belde mijn moeder op om haar op de hoogte te houden, maar helaas gebeurde er niet veel. Ik wou eigenlijk gewoon wat met haar kletsen, om even mijn gedachte te verzetten, maar dat lukte niet. Ik vertelde haar dat ik haar op de hoogte zou houden als er iets zou gebeuren. Ze zou voor mij een kaarsje opsteken en voor mij duimen dat het goed komt.Na het telefoontje hadden we een film opgezet en ik probeerde niet aan de miskraam te denken. Natuurlijk was de miskraam het enige wat door mijn hoofd ging. Bij ieder krampje kreeg ik het Spaans benauwd, en ik kon mezelf geen houding geven, ik heb helemaal niks van de film gezien. Na een aantal uur begon ik licht te bloeden en dacht 'het gaat beginnen'. Het verdriet begon op te komen, maar ik hield me groot. De krampen begonnen en werden zo erg dat ik krom lag op de bank. Mijn vriend wist niet wat hij moest doen, dus stuurde ik hem naar boven. Ik voelde me ziek en dacht dat ik moest overgeven. Ik wou dus even niemand om me heen hebben. Op de toilet verloor ik veel bloed en stolsels. Ik voelde me slap en alles deed pijn. De dagen erna heb ik op de bank gelegen en wou ik niks of niemand zien. Mijn moeder kwam langs om mij op te beuren, maar ook mijn moeder kon mij niet opvrolijken. Ik voelde me leeg en opeens erg alleen. 

Een week later moesten we terug komen naar het ziekenhuis om te kijken of de medicatie geholpen had. Ik mocht weer op het bed gaan liggen, dit keer was ik niet zenuwachtig. Ik wou dat dit zo snel mogelijk voorbij ging. Ik keek mee op het scherm en zag gelijk weer een zwarte vlek met daarin, - Jawel, het vruchtje... Shit... hoe kan dat nou? Ik zei nog tegen de gynaecoloog dat ik veel bloed verloren was met stolsels, dat ik bijna zeker ben dat ik het vruchtje verloren was. Zij vertelde mij dat het vaker voorkomt dat de medicatie de eerste keer niet werken. We moesten het nog een keer proberen. Weer maakte weer een afspraak voor een week later. Ondertussen voelde ik me nog steeds zwanger.. Ik was nog steeds misselijk en mijn borsten deden erg pijn. Omdat ik de symptomen van de zwangerschap nog steeds had voelde het allemaal zo dubbel. Ik was boos op mijn lichaam, waarom liet mijn lichaam mij zwanger voelen terwijl ik dat niet meer was?

Dit keer was het moeilijker, ik moest weer gaan werken omdat er meerdere collega's op vakantie gingen en ik al veel weg ben geweest en geen uren meer had. Ik kon nog 1 dag vrij krijgen. Die avond bracht ik weer 4 pillen in. Weer begon ik enorm te bloeden en weer had ik krampen en voelde ik me goed ziek. De dag erna ging ik werken, met een paar paracetamolletjes moest dit wel lukken. Mentaal voelde ik me leger en leger worden... Ik was niet alleen boos op mijn lichaam maar ook op mijn collega's. Want het voelde voor mij oneerlijk. Ik had pijn en voelde me slap, gelukkig hoefde ik niet veel te doen op het werk. Dit keer bleef ik langer vloeien, maar ik voelde me nog steeds zwanger. Ik dacht dat de zwangerschap symptomen er bij hoorde

Een week later moest ik dus weer terug komen. Ergens had ik er een hardhoofd bij. Ik wist niet wat ik kon verwachten en dit keer was ik wel weer zenuwachtig. Wat Als het vruchtje er nog zat? Wat waren mijn opties nog? We waren ondertussen weer 2 weken verder. Mijn lichaam denkt dat we nog steeds zwanger zijn, al 10 weken. Ik was er eigenlijk helemaal klaar mee. Maar dit keer had ik meer bloed en stolsels verloren, en bleef ik langer vloeien. Het moest wel goed zijn.Weer moest ik gaan liggen op het koude onderzoek bed en keek ik naar het scherm.. Ongeloof... wanhoop en verdriet... hoe kon dit?  Op het scherm was weer de zwarte vlek met vruchtje te zien. Mijn lichaam herstelde de zwangerschap steeds. Mijn lichaam wou het vruchtje niet afstoten, want het moest er nog 9 maanden in zitten. Het was nog niet volgroeid.... Deze keer kreeg ik nog 1x de pillen mee en een abortus pil, waar je een handtekening voor moest zetten. Ik wou niet eens meer weten waarom dat de handtekening nodig was, als de pil zou werken zetten ik wel 100 handtekeningen. Deze extra pil zou mijn hormonen stoppen. Dit keer wou ik al wel een afspraak maken voor een curettage. Voor het geval dat het weer niet zou werken en aangezien je de operatiekamer moet reserveren en daar een wachttijd op staat, wou ik die afspraak al in mijn pocket hebben. In november zou het zo ver zijn, en als er toch nog eerder een plekje vrij kwam belde ze mij op. Als dit natuurlijk nodig zou zijn. Ik hoopte heel hard dat het dit keer zou lukken. Dat deze pillen wel gingen werken! Mijn moeder zetten meerdere kaarsen aan voor mij en leefde enorm met me mee. Ze vond het zo erg allemaal. Meerder malen liet ze me weten dat ze er voor mij was en dat ze het liefst alle pijn van mij over wou nemen. Ik huilde vaak in haar armen als een klein kind, maar dat is wat ik nodig had op dat moment. Ik ben echt een mama's kindje en vind het altijd nog fijn om door haar vertroeteld te worden. Ik ben mijn papa al op jonge leeftijd verloren aan een slopende ziekte en mijn moeder hield alles draaiende en nam alle rollen over. Daarom is mijn band met mijn moeder enorm sterk. Maar daar gaat dit verhaal nu niet over dat is misschien voor een andere blog. Die dag nam ik de eerste pil in, ik voelde me naar een aantal uur wat raar. en kreeg wat buikpijn, maar verder niks bijzonders. Een dag later moest ik de andere 4 pillen inbrengen. Weer begon ik te vloeien, maar dit keer behoorlijk erg. Het liep zo van mijn benen naar beneden. Het maandverband kon het niet bijhouden. Ik haalde de toilet niet eens en heel de vloer, trap en overloop zat onder het bloed. Ik riep mijn vriend en vroeg of dit normaal was. Dit wist hij natuurlijk ook niet en zei dat ik misschien het ziekenhuis moest bellen. Ik voelde me niet goed en zei dat ik even wou liggen en daarna het ziekenhuis zou bellen. Ik had het gevoel of ik ging flauw vallen. Ik was misselijk en lag op de grond in de badkamer. Heel de vloer lag onder het bloed. Het leek alsof mijn baarmoeder er mee uit kwam. Ik heb nog nooit zoveel bloed en stolsels gezien.

Na een uur voelde ik me wat beter, maar toch belde ik het ziekenhuis om te vragen of ik niet te veel bloed had verloren. Ik vertelde haar wat ik hier boven omschrijf en de assistent zei dat het hoog waarschijnlijk de miskraam is en dat het vruchtje er nu na het horen hoe ik het omschrijf, echt af was. Als ik nog meer zou vloeien na deze 'vloeiuitbarsting', zo noem ik het maar even, dan moest ik bellen. Ik vloeide nog wel, maar het was lang niet zo erg als voorheen. 

ik werd gebeld door het ziekenhuis of ik morgen vroeg al voor de curettage kon komen. Ik sloeg dit af omdat ik geen vrij kon krijgen van het werk en omdat ik zeker weet dat ik het vruchtje ben verloren de laatste keer. De originele afspraak van de curettage op 1 november bleef staan. Ik had die zelfde dag ook nog een echo staan. Ondertussen was ik alweer 13 weken zwanger. 1 november was daar, samen met mijn vriend ging ik naar het ziekenhuis. Ik had voor de zekerheid mijn makkelijke pak aangetrokken en tas ingepakt voor als ik toch geopereerd moest worden. Ik belde mijn moeder nog even en die zou voor mij duimen. Ik mocht weer gaan liggen op het koude bed en de gynaecoloog ging kijken. Dit keer zag het er heel anders uit, maar het bleef stil....'ik ga even mijn collega roepen om met mij mee te kijken'.

Hierover vertel ik meer in mijn volgende blog.

.