Onze eerste zwangerschap

Ik wil jullie meenemen in mijn zwangerschap avontuur. 

Het was januari 2019, net in het nieuwejaar met onze nieuwe voornemens. We hadden beide een fijne baan en ook pas ons eerste huis gekocht.  Mijn (toen nog) vriend zei tegen mij tijdens het avond eten ´laten we stoppen met de pil´, dit kwam voor mij geheel onverwachts, omdat we voorheen altijd getwijfeld hebben aan kinderen. We hebben zelfs een tijd gehad dat we beide geen kinderen wilden, tot dat het bij mij na mijn 32ste begon te kriebelen. We hadden alles wat ons hartje begeerde en ik miste toch nog iets. We stopte met de pil en gingen ervoor, we zagen wel hoe lang het zou duren. 

Geheel onverwachts begin juli werd mijn moeder ziek en kwam op de IC terecht. Ze had een ontsteking aan haar hersenen opgelopen en de vooruitzichten waren niet denderend, ze zou het niet reden of ze zou niet meer zelfstandig lopen, eten en praten. Mijn ergste nachtmerrie was om haar te verliezen en we kwamen in een turbulente periode terecht, met heel veel onzekerheid. Omdat ik op jonge leeftijd mijn vader ook ben verloren heb ik moeite met verlies. Het was vreselijk om mijn moeder zo te zien vechten in het ziekenhuis...Wonder boven wonder herstelde mijn moeder na 4 weken en de artsen waren weer hoopvol! Samen met mijn twee zussen gingen we voor haar zorgen, toen ze naar huis mocht. Het gedeelte waar de emoties en indrukken worden gereguleerd was beschadigd en daarom was ze enorm emotioneel en had ze moeite dingen te verwerken. Ook werd ze aangemeld voor logopedie en revalidatie (ze haalde nog woorden door elkaar) maar volgens mijn moeder had ze hun niet nodig, (wij) haar dochters konden dit ook met haar oefenen. Nadat de dokter met eigen ogen zag hoe goed ze alles deed, was dit ok voor hem en mocht ze naar huis. Ik was door het dolle heen toen ze weer naar huis mocht. Maar op dat moment ging het met de emotionele staat van mij ook niet heel goed en nam ik mijn vakantie dagen op om even stoom af te blazen en even rust te nemen.

Midden augustus voelde ik me niet lekker, ik dacht dat ik een buik griepje zou krijgen of dat het de stress van de afgelopen tijd was die er nu uit kwam. Ik was enorm moe en zo nu en dan misselijk. Toen ik uiteindelijk besefte dat ik nog niet ongesteld was geworden, ging ik mijn kalender checken om te kijken wanneer ik ongesteld moest worden. 'Oh.. ik ben al een paar dagen overtijd'! Snel ging ik een test halen en ja hoor... twee streepjes!! Ik appte mijn zus en vroeg of dit positief was, het streepje was wat onduidelijk namelijk. maar die zei al gelijk, JA ZEER ZEKER POSITIEF! Dol gelukkig belde ik mijn moeder. Haar reactie was lauw, maar ik wist dat ze het nieuws nog even moest verwerken en daarna ook door het dollen heen zou zijn. Natuurlijk belde ik ook mijn vriend om ons goede nieuws te vertellen!! Wat waren we blij en we zouden 4 oktober op de verjaardag van mijn moeder onze eerste echo krijgen! 

In gedachte stelde ik me al voor hoe ons baby'tje er uit zou zien. Of het een jongen of meisje zou worden, we hadden zelfs al namen voor ons wondertje! 4 oktober was daar, samen met mijn vriend ging ik naar het ziekenhuis. Onderweg belde ik mijn moeder nog en zei dat we een foto van de echo mee zouden nemen. Ze was enorm blij met haar 3e kleinkind, ons eerste kindje! Ik was zo zenuwachtig dat ik bijna moest overgeven in het ziekenhuis. Het was vroeg en natuurlijk waren we veel te vroeg in het ziekenhuis. We werden binnen geroepen. Eerst kregen we wat uitleg en hoe ver ik was (ongeveer 8 weken) en toen mocht ik gaan liggen. Op mijn buik kon ze niks vinden en vroeg ze weer of ik zeker wist of ik 8 weken was. 'Ja antwoorde ik. 'We gaan inwendig kijken', de zenuwen namen toe, maar ik was een leek in zwangerschappen en dacht dat dit normaal was. Eenmaal inwendig zagen we het vruchtzakje met daarin een boontje. Mijn hart maakte een sprongentje en de zenuwen namen af. De echoscopische zei niks en er hing een doodste stilte in de kamer. Zo stil dat ik mijn adem inhield. 'Het vruchtje is te klein en er is geen hartactie te zien' galmde door de kamer heen. Even was het stil, ik wist niet wat ik moest zeggen en voelde me uit het veld geslagen. Ergens heel diep van binnen voelde ik dit al aankomen, ik had wel de zwangerschapssymptomen maar toch voelde het niet goed. 

Het vruchtje was gestopt met groeien rond de 6 weken.  Ik had een zogenoemde 'missed abortion'. Er werd gesproken over de mogelijkheden om het vruchtje te verliezen. Ik kon wachten totdat het spontaan afgestoten word (dit kan 15 weken duren), of ik kon de miskraam opwekken wij kozen voor het laatste. 

Hoe hard dit ook klinkt, ik wou het vruchtje snel uit mijn lichaam hebben omdat het voor mij onnatuurlijk voelde. Ik vroeg of ik een foto van de echo mee mocht nemen en tijdens de weg naar huis belde ik mijn moeder op om het rot nieuws te vertellen, en die barste in tranen uit. Samen door de telefoon heen en laten bij haar thuis hebben we alles eruit gehuild. Het voelde zo oneerlijk! in mijn volgende blog vertel ik jullie meer over wat er allemaal fout ging tijdens mijn opgewekte miskraam.