Onze ‘angst’ werd een werkelijkheid

10 weken na mijn bevalling besloot ik een nieuwe spiraal te plaatsen. Dit was immers goed bevallen voordat ik zwanger werd van onze eerste zoon. Het plaatsen ging al een beetje gek. De dokter heeft 3x gecheckt of de spiraal echt goed zat, maar na de derde check was ze akkoord.

1,5 week daarna kreeg ik een griepje en hoestte ik de longen uit m’n lijf. Na een flinke hoestbui kreeg ik erge buikkrampen. Ik dacht er verder niet bij na. Maar toen de krampen na 4 uur aan bleven houden, heb ik toch maar de HAP gebeld. 

Toevallig was mijn eigen huisarts aan het werk en dacht meteen: dat is de spiraal. Na het plaatsen van de eendenbek kreeg ik weer een hoestbui en ja hoor: mijn spiraal schoot tegen de muur aan de andere kant van de kamer.... al die tijd heeft het spiraaltje tussen mijn baarmoedermond gehangen, dat veroorzaakte de krampen. 

Mijn eerste opmerking was: dan MOET ik aan de pil. Je leest vaak zat verhalen van vrouwen die direct na een zwangerschap weer zwanger werden. En dat wilde ik dan weer net niet!

De eerste maand ging het goed, ik vergat geen dag de pil. De tweede maand vergat ik de pil 3x. Met angstzweet wachtte ik tot de heugelijke dag dat ik ongesteld werd. En dit gebeurde! De vlag kon uit dacht ik nog. 

De derde maand vergat ik wederom geen dag de pil. De angst van de maand daarvoor wilde ik graag overslaan, dus zette ik iedere dag een wekker zodat ik het niet zou vergeten. 

Tijdens de laatste week van mijn pilstrip voelde ik het al. Ik was zwanger. De testen sloegen negatief uit, maar ik geloofde het gewoon niet. Ik wist het zeker! En ja hoor, een week nadat ik het voor het eerst dacht had ik een positieve test in mijn handen. 

Mijn eerste gedachte was: shit, hoe ga ik dit aan mijn man vertellen?! Ik had immers niet laten doorschemeren dat ik dacht zwanger te zijn. Dus riep ik hem naar boven. Toen hij de test zag, wisten we allebei niet of we moesten huilen van geluk of van ‘verdriet’... Zijn eerste opmerking was ‘maar Jayden is nog niet eens 5 maanden!’. 

GEEN moment hebben we getwijfeld. Kinderen krijgen is een geschenk wat niet iedereen gegund is. Dus dit zal gebeuren met een reden. 

Waar hij bij de eerste dagen bezig was met het verwerken van het nieuws, waren we het dit keer na 10 minuten eens; WE CAN DO THIS. Maar we maken nog regelmatig de opmerking; oh nee, 2 onder de 2.

In de volgende blog; de reacties van onze omgeving. Want geloof me, dat is soms niet mis!!