Onverwacht maar zo gewenst

In augustus 2018 leerde ik mijn vriend kennen op het huwelijk van gemeenschappelijke vrienden. Zelf nog in een relatie zijnde, liet ik het aan mij voorbij gaan. Allemaal goed en wel, maar helaas liep die relatie snel spaak. Een maand later keek het single leven mij terug recht in de ogen. Wie had toen gedacht dat ik anderhalf jaar later mama zou zijn van een prachtige kleine meid...

Tijdens mijn vorige relatie hadden we tickets gekocht voor een festival, Groezrock Indoor. Omdat ik niet "flauw" wou zijn, besloot ik toch te gaan. Samen met de vrienden die in augustus getrouwd waren. Een leuke avond kwam er aan, daar had ik alle vertrouwen in. 

Wat jk op dat moment nog niet wist, was dat mijn huidige vriend ook aanwezig ging zijn. Met dezelfde vriendengroep natuurlijk! 

De avond was, zoals verwacht, zeker geslaagd en ik verzamelde al mijn moed om ee vriendschapsverzoek te sturen op Facebook. Al heel snel (lees: 10 min later) kwam de bevestiging. En laat ons zeggen dat het de start van mijn rollercoaster was. 

Na enkele weken sms'en en berichten sturen via Messenger besloten we een keertje af te spreken. Na ons werk op een vrijdagavond. We spraken af bij zijn thuis om een filmpje te kijken. Uiteindelijk bleven we heel de avond én nacht doorbabbelen. Er was onmiddellijk een klik en het voelde allemaal zo vertrouwd aan. En ja, die avond werd ook de eerste kus gegeven. 

Er ging een week voorbij en we zagen elkaar regelmatig, tot grote ergernis van mijn toenmalige huisgenote. Toch vertrok ik samen met haar nog naar Disneyland. Ik zat op dat moment met 4 katten in huis, waarvan 1 kleine kitten. (Crazy Cat Lady, I know :-) ). Al snel werd er afgesproken dat de kitten naar mijn vriend zijn thuis ging voor die dagen dat ik weg was en onze gemeenschappelijke vrienden zouden voor de andere katten zorgen. 

Om mijn verblijf in Disneyland heel kort te omschrijven: een glorieus fiasco (Ja, ik gebruik de woorden van Gilles De Coster :-D). Tussen ons als vriendinnen brak er iets. Al ben ik er van overtuigd, nu ik er op terugkijk, dat er al iets gebroken was. Eenmaal terug thuis,  kregen we ruzie en in allerijl vertrok ik naar mijn vriend. Hij besliste, na al een maand in zo'n moeilijke situatie thuis te leven, dat het beter zou zijn dat ik voorlopig gewoon bij hem introk.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar omdat ik het huis van mijn ouders huurde, kreeg ik met hun ook nog eens ruzie. Ik voelde mij zo alleen op de wereld, maar mijn vriend bleef me onvoorwaardelijk steunen. Helaas bleef het negatieve ons overvallen, onze gemeenschappelijke vrienden stonden niet meer achter onze relatie en ook daar ontstond een breuk, al vierde we wel nog nieuwjaar samen en om een schepje bovenop te doen, werd ook de voorlopige samenwoonsituatie een broeihaard voor commentaren van mijn vriend zijn vriendengroep. Op elke dagen tijd viel alles in het duigen, maar toch bleef hij me steunen en steeds opnieuw voor mij kiezen. Op dat moment wist ik het zeker, met hem wil ik de rest van mijn leven delen, voor de volle 100%.

Het voorlopig samenwonen liep uit in: "Blijf hier toch gewoon, het gaat toch goed met ons!" en dat deed ik, want het ging ook goed en gelukkig tot op de dag van vandaag nog steeds. 

Toen het nieuwe jaar begon, leek alles zich te stabiliseren. De misvattingen met mijn vriend zijn vriendengroep werden opgeklaard (al had het nog wel even nodig voordat we allemaal gezellig samen konden zijn) en ik kon met mijn opleiding starten. 

Na enkele maanden besloot mijn vriend om een sprong in het onbekende te wagen en vroeg hij me ten huwelijk! Natuurlijk zei ik ja! Al werd dat de definitieve breuk met onze gemeenschappelijke vrienden...

Na enkele maanden merkte ik veranderingen op aan mijn lichaam. Mijn borsten deden pijn, ik was verschrikkelijk moe, misselijk en hoofdpijn en als meest logische, mijn maandstonden bleven uit. Op het eerste zicht dacht ik nog niet onmiddellijk dat ik zwanger zou kunnen zijn, ik had namelijk een spiraaltje. Tot een vriendin op school me zei om toch eens een testje te doen, je weet maar nooit. Maar het testje bleek negatief. Gelukkig. 

Na 2 weken haalde die zelfde vriendin toch nog eens aan van opnieuw een testje te doen, mijn symptomen bleven namelijk hetzelfde. Ik lachte haar opmerking weg en genoot samen met haar en nog 2 vriendinnen van de laatste dag van het schooljaar. Het was lekker warm buiten en ons laatste examen was achter de rug. We besloten gezellig een wijntje te gaan drinken. 

'S avonds moest ik toch nog terugdenken aan wat mijn vriendin had gezegd. Ik haalde dit aan bij mijn partner en hij stemde in om nog eens een testje te doen. We hadden er toch nog eentje in het pakje zitten van de vorige keer.  Mijn vriend zijn verlof begon de dag erna en we besloten om de test in de ochtend te doen, want "internet zei dat dit de beste moment is". 

Zaterdagochtend, mijn uitstelgedrag stak de kop op. Ik had ergens het gevoel dat dit testje niet negatief ging zijn. Ik bleef het uitstellen tot in de late namiddag. We ging ons klaarmaken voor de stad in te gaan 's avonds. We hadden met vrienden afgesproken om wat te gaan drinken. 

Mijn vriend begon over de test en stond erop dat ik hem nog deed voordat we gingen vertrekken. Uiteindelijk stemde ik toch maar toe. Ik deed de urinetest, legde deze naast het toilet en ging me douchen. Ik wou niet kijken wat er stond, dus liet dit over aan mijn vriend. Na 5 lange minuten, vroeg ik toch wat het testje zei. Als antwoord kreeg ik: "twee streepjes..." en toen leek de tijd stil te staan...

De vraag "HOE?" spookte door mijn hoofd. Hoe kon dit nu? Ik was toch veilig? 

We besloten om die avond toch weg te gaan en ik hield me aan mijn oude gewoontes om niets te doen opvallen. Dus ik dronk gewoon mijn wijntje en rookte mijn sigaretje. Maar het schuldgevoel overviel me, ik moest steeds denken aan alle schadelijke stoffen die ik nu binnenkreeg en die dus invloed hadden om dat kleine wezentje in mijn buik. 

Op dat moment wist ik dat ik het geaccepteerd had, in een sneltempo weliswaar. Mijn vriend zei achteraf nog dat hij het op het moment dat de test positief kleurde, al geaccepteerd had. De reden: omdat hij van me houdt en omdat wij de beste mama en papa zouden zijn die er waren. 

Nu zijn we ondertussen enkele maanden verder en dat kleine wezentje is een prachtige dochter van bijna 3 maanden oud. 

De band met mijn ouders is weer sterker dan ooit, de vriendengroep van mijn vriend zijn ook supervrienden van mezelf geworden. Helaas is de band met mijn huisgenote volledig gebroken, net zoals de band met de gemeenschappelijke vrienden, maar geloof me als ik zeg: ik zou het me niet anders kunnen voorstellen!