Ons ivf traject

Nik en ik hadden het al vrij snel over kinderen toen wij een relatie kregen. Ik was toen 21 en nik 28 jaar. Ik heb altijd gezegd dat ik graag jong moeder wilde worden en het voelde tussen ons gelijk al heel goed.

Ik denk dat we ongeveer 5 maanden samen waren toen ik stopte met de pil, we zouden wel zien hoe snel het ging. Bijna anderhalf jaar later besloten we naar de huisarts te gaan omdat ik nog steeds niet zwanger was.

We werden doorverwezen naar het ziekenhuis voor onderzoek.

Na een stuk of 10 ziekenhuisafspraken en verschillende onderzoeken bleek er iets te zijn met mijn eierstokken.

In maart 2017 werd ik geopereerd. 1 van mijn eierstokken zou waarschijnlijk niet meer werken en van de ander was het niet zeker. Na de operatie moesten we het ongeveer een jaar de tijd geven, maar na een half jaar zijn we toch weer terug gegaan naar het ziekenhuis om het ivf traject in te gaan. Het duurde te lang.

Ik moest een aantal weken hormonen prikken en daarna werd er een punctie gedaan. Wat een spannende tijd is dat zoveel ziekenhuis bezoekjes. Een paar dagen na de punctie kreeg ik een terugplaatsing en 2 weken daarna moest ik bloedprikken om te kijken of ik zwanger was. Helaas werd ik 1 dag voor dat ik bloed moest prikken ongesteld.. Ik was zo mega verdrietig! Hoewel ik wist dat het niet meteen raak hoefde te zijn ging ik er toch vanuit dat ik zwanger zou zijn!

Ik moest even een maandje rust nemen en alle hormonen uit me lichaam laten verdwijnen. Bij de volgende menstruatie moest ik bellen en zouden we een vervolg afspraak maken.. Na 11 dagen overtijd te zijn zei ik tegen Nik: “kom we doen even snel een zwangerschapstest, dan kan ik het ziekenhuis bellen dat ik deze maand niet ongesteld ben geworden”. Ik stond daar niet raar van te kijken, want mijn cyclus liep iedere maand al zo raar dat ik dacht dat dit ook wel kon.

Op 4 maart 2018 deden wij een zwangerschapstest er vanuit gaand dat die niet positief kon zijn. Maar we hadden het mis.. ik was ZWANGER🤰🏼!!!