Snap
  • Zwanger
  • Bevallingsverhalen
  • Gezond
  • zwangerschap
  • Bevalling
  • blij
  • engeltje
  • dag
  • rouwauto

ons engeltje rody*

zwangerschapstest gedaan, die na 2 minuten aangaf dat ik zwanger was. Met de conclusie dat ons engeltje dus onderweg was..Lees verder..

1 Januari 2004 was voor mijn man David en mij een heel mooie dag, want behalve dat het nieuwe jaar was begonnen, is dit ook de dag, dat ik een zwangerschapstest heb gedaan, die na 2 minuten aangaf dat ik zwanger was. Met de conclusie dat ons engeltje dus onderweg was

Ik had deze dag speciaal uitgekozen voor de test, want waar kan je het nieuwe jaar nu beter mee beginnen, dan dat er nieuw leven op komst is?

Wat ware we blij! Fleur zou een broertje of zusje krijgen! Ze was nog te jong om er iets van te begrijpen, maar toch vertelden we het haar al snel. De eerste 3 maanden waren geweldig, ik kan niet anders zeggen. Ik was erg moe, maar verder had ik nergens last van. Na 8 weken kon ik het niet meer voor me houden en vertelden we het aan iedereen die ons na stond. Naarmate de zwangerschap vorderde, werden we ook nieuwsgieriger of we dit keer een jongen of een meisje zouden krijgen. We dachten een meisje, omdat ik precies dezelfde zwangerschap had als met Fleur. Dus toen met 20 weken een echo werd gemaakt, vroegen we dan ook of de echografiste kon zien wat het werd. Een jongen!

GEWELDIG! Dat hadden we dus niet verwacht.

We konden ons geluk niet op, dan hadden we een meisje en een jongen, mooier kon toch niet? We hebben ook een pretecho laten maken, en ook daar zeiden ze, dat het onmiskenbaar een jongen was. Die echografiste zei zelfs dat ze een ander beroep ging beoefenen als ze er naast zat, zo duidelijk was het! We gingen blij weer naar huis, want verder zag alles er goed uit.

De tijd verstreek, we maakten het kamertje in orde en zorgden dat we alles in huis hadden, want deze keer zou ik thuis bevallen. Toen ik zwanger was van Fleur, kon ik uren fantaseren over hoe ze eruit zou zien, wat we samen zouden gaan doen. Ik zag mezelf al helemaal met haar bezig. En, heel vreemd, dat kon ik bij deze zwangerschap niet. Ik kon me totaal geen voorstelling maken, hoe hij zou zijn, hoe hij eruit zou zien. Ik zag mezelf gewoon niet met hem. Misschien voelde ik het onbewust aan.

Op 7 september was ik uitgerekend, en ik zelf ben op 4 september jarig. We waren dus erg benieuwd of ik een mooi verjaardagscadeautje zou krijgen... Een cadeau kreeg ik zeker, maar dan één die je niemand gunt!

Op 3 september voel ik 's avonds geen leven meer, terwijl hij 's avonds meestal erg druk was. Ik had er wel een raar gevoel bij, maa maakte me nog niet teveel ongerust, het kon immers zijn dat hij sliep. Maar de volgende ochtend(mijn verjaardag dus) voelde ik hem nog steeds niet. We gingen gewoon boodschappen doen, voor de visite die 's middags zou komen. maar daarna had ik hem nog steeds niet gevoeld, e had ik de hele tijd vreemde harde buiken. David heeft toen de verloskundige gebeld, nadat ik weer een poging had gedaan om de baby wakker te krijgen, en we konden meteen komen.

Ze voelde aan mijn buik, die inderdaad wel erg hard was, en probeerde toen met de dop-tone een hartslag te vinden. Maar waar ze ook ging staan met dat apparaat, ze kreeg geen hartslag gevonden. Dus zij naar het ziekenhuis gebeld om een echo te laten maken, die zou meer duidelijkheid moeten geven. Wij eerst naar huis om Fleur thuis te brengen; we hadden bij de verloskundige mijn schoonmoeder al gebeld op ze kon komen oppassen.

Verder hadden we haar niets gezegd, dus zij ging er vanuit, dat ik moest bevallen. Ze kwam bij ons binnen, en zei dat het een mooi cadeau voor mij was. Dus ik in tranen verteld, dat ik niet moest bevallen, maar dat het waarschijnlijk helemaal mis was. Ze schrok erg hard, en voelde zich schuldig.

Wij naar het ziekenhuis, waar de gynaecoloog al op ons stond te wachten. Op de echo was het al snel duidelijk, we zagen nergens meer een hartje kloppen. De gynaecoloog zei: Het spijt me, ik kan er niets meer van maken..... Verslagen zaten we daar, niet wetend hoe te reageren, niet wetend hoe nu verder. Letterlijk lamgeslagen.

We zijn goed opgevangen. Na het slechte nieuws werden we even alleen gelaten om het even op ons in te laten werken. Daarna kwam de gynaecoloog terug, en heeft hij ons uitgelegd hoe we nu verder moesten. Er werd bloed afgenomen, om te onderzoeken of ik iets bij me droeg, dat zijn dood veroorzaakt zou kunnen hebben, en toen kwam hij op het punt van bevallen. we mochten zelf de datum kiezen waarop ik ingeleid zou worden. BEVALLEN?????

Ik wilde helemaal niet bevallen. Iedereen moest bij me weg blijven, niemand kon mijn kind van mij afpakken.

Maar ik wist natuurlijk ook wel dat dat niet kon. We kozen voor de uitgerekende datum. Zo had ik nog tijd om kleertjes voor hem te kopen. Zijn eerste en tegelijkertijd laatste pakje. Ook hebben we toestemming gegeven voor een obductie, want we wilden graag de reden weten waarom hij zo wreed bij ons weggehaald is.

Maar goed, op 7 september 2004 moesten wij om 9 uur in het ziekenhuis zijn. De bevalling zou op gang gebracht worden met tabletten, die ik iedere 6 ur ingebracht zou krijgen, totdat ons ventje geboren zou zijn. David en ik werden vergezeld door mijn schoonmoeder en mijn zus. Mijn moeder wilde ook wel, maar er moest ook iemand op Fleur passen. Die prul voelde heel goed aan, dat er iets aan de hand was, maar ze was te klein om er iets van te snappen. Hoe leg je ook aan zo'n kind uit, dat er opeens geen broertje meer komt?

Zo'n 2 uur nadat de eerste tabletten waren ingebracht, kreeg ik ontzettende pijn in mijn rug, zo erg, dat ik er gewoon misselijk van werd.

Ik kreeg er een verdoving voor. Later bleek, dat ik eigenlijk rugweeën had, maar dat die tabletten ervoor zorgden, dat die weeën 5 minuten of langer duurden om de bevalling vlotter te laten vrlopen. Dat hadden ze mij bewust niet verteld, om tevoorkomen dat ik nog meer tegen de bevalling op zou gaan zien, en dat ik niet in paniek zou raken.

Gelukkig werkte de verdoving snel. En toen was het wachten geblazen, het kon snel gaan, maar ze hadden gezegd, dat we er ook rekening mee moesten houden dat het 48 uur kon duren.

Na 6 uur kwamen ze voor de 2e keer tabletten inbrengen, en mijn verdoving was uitgewerkt, dus vroeg ik of ik nog een verdoving kon krijgen, en die kreeg ik. Maar nog voor die begon te werken, kreeg ik persdrang, en was het hoofdje praktisch al geboren! 1 perswee later was ons mannetje er helemaal.

Wat was Rody* een mooi ventje! We hebben hem vastgehouden, bewonderd en geknuffeld. We mochten hem zo lang bij ons houden als we zelf wilden, maar zelfs dat was nog te kort... Nadat ik gewassen was, werd ik naar mijn kamer gereden, en David mocht ook in het ziekenhuis blijven slapen. Mijn schoonvader kwam ook nog naar zijn kleinzoon kijken en nadat mijn zus mijn moeder bij Fleur had afgelost, kwamen zij en haar vriend ook nog langs.

Daarna hebben ze Rody* naar de koelcel gebracht anders zou zijn lichaampje te snel gaan ontbinden.

Op 11 september is de crematie. Eerst gaan we met ons allen naar het uitvaartcentrum, om Rody* op te halen voor zijn laatste reis. David en ik geven hem nog een kus en dan sluiten wij zelf de kist. Ook dragen wij de kist zelf naar de auto, en later naar de plek waar we Rody* achter moeten laten. In de auto staat het kistje tussen david en mij in...

het was een mooie dienst, maar (natuurlijk) erg emotioneel. Na de dienst loopt iedereen langs het kistje en david en ik blijven nog even iets langer. Dit is het moment, hier moeten we Rody* achterlaten. Hier scheidden onze wegen... Nooit kunnen we hem meer zien, nooit kunnen we hem nog even aanraken of zijn lichaamsgeur even ruiken. Nu hebben we alleen de foto's nog en de herinnering.

We drinken een kopje koffie en gaan daarna naar buiten, waar David en ik witte ballonnen oplaten; op weg naar de hemel, op weg naar Rody*

Dan nemen we afscheid van onze familie en de rouwauto brengt ons thuis.....

Uit de obductie is niets gekomen. Waarschijnlijk heeft de placenta het iets te vroeg af laten weten; als ik een dag eerder bevallen was, had ik een perfect gezond kindje gehad......

5 jaar geleden

Wat triest, soms is het leven zo hard en gemeen. Sterkte. Liefs D xxx

6 jaar geleden

Ach wat vreselijk! Je was zo dichtbij!

8 jaar geleden

Pfff wat heftig! Ik heb m'n tranen met moeite kunnen bedwingen. Ik zit momenteel in een hele nare periode vanwege een slecht werkende placenta en wilde nu echt niet gaan huilen, maar pfff had echt de trilling in m'n stem toen ik het voorlas aan mijn man.

11 jaar geleden

Wat kan het leven dan wreed zijn hè .. Gewoonweg niet eerlijk ..Wat n ontroerend verhaal.. , kreeg ook tranen in mn ogen bij het lezen ervan ..Jullie hebben het wel heel mooi afgesloten voor jullie zoontje , maar ook heel moeilijk want je wilt natuurlijk helemaal geen afscheid van je kindje nemen !, het liefste wil je hem bij je houden ! zo is de natuur..Maar ..Hoe gaat het nu met jullie ?...Een moeilijke tijd ..maar praten vooral erover praten is ook goed ( mits je dat al kunt hoor)..misschien is dat nog wel erg pijnlijk ..Ik hoop idd dat jullie veel steun hebben van Fam.& vrienden en elkaar want iedereen verwerkt het weer op z'n eigen manier .. Heel veel sterkte en kracht wens ik jullie voor nu & de komende tijd . Groetjes van een andere Fleur ;)